ԱԼԱ
92
ԱԼԷ
ճառընտ,
Վրք. և վկ. ա.682.— երկու
ձևերից
մին
սխալ
գրչութիւն է։
Բառ. երեմ, էջ 7 գրում է
ալասուս
և
մեկնում է «բաղմ,ատաղ»\
Ալիշան, Լին
հաւ. էջ 114 մեկնում է «Սայլն» (Մեծ
արջ)։
*
ԱԼԱՓ
*
խոտ
հնձեալ ի կերակուր
երի­
վարաց բանակի»,
իբր
միջին
հյ. բառ
ունի
միայն
Նորայր,
Բառ. ֆր. էջ 565 ա. նոյն բա֊
ռըն է և
ալափ
«,
աւար, կողոպուտ», որ թէև
առանձին
գործածուած
չէ, բայց կայ
նրանից
ալափ աււնհլ
կամ
ալափ տալ
և
ալափել
«
կո­
ղոպտել,
աւարել,
թալանել»
Ոսկիփ. Ուռհ.
Տաթև. ամ. 510։
-—
= արաբ,
Հ
^ ՚ 2 ւ 1 < լ ք
«
անասուններին
տրուած կեր կամ խոտ»,
որից
փոխառեալ
են նաև վրաց.
ալափի
«
ֆուրաժ»,
ուտ.
ա ֊
լափ
«
կեր, խոտ» և թթր.
և \ ) է Յ1ՁԲ&
«
թո֊
շակ»
(
Հմմտ.
Տ ^ Յ Ր Օ Տ ՚ ե , I.
էջ 78 և
765)։
Ա՛յս իմաստից
յառաջացել
է յետոյ
«
աւար,
թալան»,
Հմմտ. ֆրանս.
ք 0 1 Մ 1 ՝ & § 6
«
խոտ»,
յետոյ
«
թալան»,
որից
քօա1՝&§0.1՛
«
խոտ
Հաւաքել
և ապականել,
աւարել,
վերի
վալր
Հարկանել,
խառնակել»,
ք Օ Լ Մ Ր Յ ^ Ց Ա Ր
«
աւա֊
րառու՝
թալանչի
զինւոր,
Ո 1 3 ք Յ Ա ճ 6 Ա 1 ՚ յ > ,
նոյն­
պէս և վրաց.
ալափի
«
ավար,
որս»,
ա լ ա ֊
փոբա
«
աւարում,
աւարել»,
ալափալա
«
կո֊
ղոպաում»,
ալափիանի
«
կողոպտիչ,
թա­
լանչի, աւարապետ, շատ էժան
բան»։
Ալափ
«
խոտ»
բառը
ուղիղ
մեկնեց
ն\ախ
Նորայր՝
անդ։
8
ս § ՚ § 6 ,
8
է ւ ՚ § .
21
ալափ
«
աւար»
կցելով
ւն. ^Ա(ք0թ07
հոմանիշին,
համարում է բնիկ
հայ։ Վերի ձևով
ուղիղ
մեկնեց
Նոլմէն
(
Մառ),
Արաքս 1890 Ա.
109։
Հիւբշ. 412 անստոյգ
է
գտնում
11
ս§§֊֊ի
համեմատութիւնը,
որովհետև
յն. ճօ,գ– (Հնխ. \&նհ–)
արմատը՝
իբր
բնիկ հայ պիտի տար
*
լաւ.
մեր
բառը
կար՛ող է ծագել
միայն
հնխ.
\
ջւէհ֊ար­
մատից,
բայց
այսպիսի
միձև ենթա­
դրելու
հիմք
չունինք։ Այս առթիւ
Մ առի
ստուգաբանութիւնը
կրկնում է
Մէնէվի–
շեան ՀԱ 1897, 248։ Պատահական
նմա­
նութիւն
ունի
յն. ե\օ.՚ոօՀ,ա
«
ալերել,
կողոպտել,
թալանել,
փլցնել»։
ԳԻՌ
Լ.
ալափ, ալավ,
Երև.
ալաֆ
«
խոտ
և դարման,
անասունի
կեր»։
ԱԼքՆԱԿ.
անստոյգ
և անծանօթ
բառ, որ
գիաէ
միայն Բառ. երեմ, էջ 7 և մեկնում է
«
կրնկալ»,
որի ինչ լինելը
անյայտ
է։
Ակինեան
ՀԱ 1930, 493 տալիս է
բառիս
ավելի
լալ ընթերցուածը՝
Բառ. երեմ. 3$ 956
և 1017 ձեռագրերից. «Ալ բնակ կամ
բնկալ»։
Սրանով
բառր
դառնում է
ալ.
իսկ «բնակ և
ընկա լ» նրա նշանակութիւնն
երբ։
Ակինեան
կարծում է, թէ եբրայական
մի անուան բա­
ցատրութիւնն
է։
Ալգոնա
տե՛ս
Ախունա։
*
ԱԼԷԼՈԻ
(
սեռ.
ի
) «
աստուածային
օրհ­
ներգութիւն»
Յհ. իմ, ժմ. Նար. Լմբ.
աղէւլոլ
(
գրծ,–օէ՝)
Յհ.իմ. եկ.
ալէլուիա
կամ
ալէ­
լուիա յ
ՍԳր, որից
ալէլունլ
«
օրհնաբանել»
Եփր. արմա՛ւ, էջ 45։
= երր,
ա 16ւ Ա 7 ճ հ
«
գովեցէք,
փառաբանեցէք
ղԱստուած»
(
եբր,
հ11
արմատը
բուն
նշանակում է
Չլուսաւորելէ*
Հմմտ* արաբ*
^Հձ֊Տձ
1
Ա
1
Ձ
1
ՀՀլուսնի
մաՀիկձ*
Բ
ա
1&
I^՚"
11
1
Դ
ա
Ր^^Լ
է
Չփառաբանել,
սինքն
անունը
լուսաւոր,
Հռչակավոր
դարձ֊
նելՖ)*
եբր* բառը
լն* եճւ՞ղ^Օ՝ձ\Ա
տառադար֊
ձութեան
միշ
ո
1)
11
վ անցել է մեզ. նոլԱ
բառը
տարածուած
է նաե ամ՛բոդշ
քրիստոնէական
աշխարՀում
*
Հմ մ տ* լտ*
&1161
սյՑ–>
ի տա
լ*
ֆրանս*
3,1161
աՁ,,
անգլ.
ՅԱ6ւԱ13հ,
գերմ.
հՅ
,11
շ1սյՅ,
ռուս. &ոապ\&
ևն։–Հիւրշ,
1
ք
Խ1%.
10, 43,
Հները
ծանօթ էին բառիս
ծագման,
հմմտ. Եպիփ. կիպր, (Սաղմոսների
բս–
կիզբը
դրուած
յառաջաբանում)
«
Ալէ­
լուիա՝
որպէս
նախագոյն
թարգմանե­
ցին՝ գովեցէք
զՏէր է՝ ըստ
ելլադացլոց
ձայնին, և արդ նշանա՛կէ
ալէլու՝
գովե­
ցէք, իսկ
իա,
զՏէր կամ զէն»։
էմբ. մաւտ.
էջ 485. «Որ է ըստ եբրայականին
յա­
մենայն
լեզուս ՚ազգաց քրիստոնէից՝
օրհ­
նութիւն
Աստուծոյ»։
Յ՛հ. արճիշ. 60
«
Ալէ֊
լոլիայն
օրհնեցեք
ղԱստուած
թարգմա­
նի»։ Տաթև. ձմ. ե.«Ալէլուն
օրհնեցէք
կամ գովեցէք
զՏէր
թարգմանի»։
Աւելի
ընդարձակ՝
Տաթև. հարց. 644. «Ի յ ե բ ֊
Fonds A.R.A.M