ԱԼԱ
91
ԱԼԱ
ճայթիւն
գոռմանն և խխնջիւն
վրնջելոյ
պայ֊
թուցեալ
պապչեկին
լալալարթիւն
ալախութ֊
ման
քաղուն»։
Գտաւ ու մեկնեց Աճառ. Հայ, նոր
բառեր
հին մատ, Հտ, Բ,
*
ԱԼԱՄ
«
գրօշ,
դրօշակ»,
նորագիւտ ռա­
միկ բառ, որ գործածուած
է մի քանի տեղ
յետին
մատենագրութեան
մէշ. ինչ. Վրդ՛
պտմ. 94, 96. Միխ. աս. 419, 529, 605. որից
խաչալամ
«
խաչադրօշ,
խաչվառ»
Սամ. ա֊
նեց. 118 (արդի
գւռ.
խաչալէմ^).
սրա համար
հմմտ. Մխ. այրիվ, էշ 70 «Յիսէ՝ Շեխայ որ­
դին ետ ալամ և խաչ ի վերայԶաքարիա
կա­
թողիկոսին»։
–
արաբ,
1
6
՚ &
ւ
&
ա
«
դրօշ,
դրօշակ»,
յատկապէս
«
դրօշակի
ծայրն
անցուած
լուս­
նաձև կամ թաթանման
նշանը»
(
Կամուս,
թրք.
թրգմ. Գ. 520)։
Ուղիղ
մեկնեց նախ Ալիշան, հրտր. Վրղն.
պտմ։
Վերշին
անգամ Աճառ. Հայ. նոր
բառեր
հին մատ, Ա. 104։
*
ԱԼԱՆԻ
«
յայտնի,
հրապարակաւ»,
չունին^
նՀԲ և ԱԲ. գործածական
է յետին
հայերէն
ռամիկ
լեզուի
մէշ. ինչ. Կիր. Էշ171 (Թագա­
ւորն խրատեսցէ
ղալանի
մեղքն). Կոստ.
երզն. 151 (Յերակ է միտքն իշնալ գաղտ և
ալանի),
հմմտ. նաև անդ՝ էշ 152. Քուչ, 60.
Անսկիզբ 27, 73. Սմբ. դատ, էշ 21, 77 ևն,
= արար,
^յձձյ.
՚ 3
, 1
Յ Ո 1
«
Հրապար
ակալին»
։
Ուղիղ մեկնեց նախ Ալիշան, հրտր. Կիր,
էշ 171։ Վերջին անգամ Աճառ. Հայ, նոր
բառեր
հին մատ, Ա.էջ 73։
ԱԼԱՆԿ.
անստոյգ թառ, ՀԲ ուս. § 19
յիշում
է
ալանկի տակ
բոյսը,
աւելացնելով
թէ
«
սխալ
գրուած
է. պէտք է կարդալ
սղանկի տակ,
թէև կայ Տւ\ՏւՈ§Խա
անուամբ
փշոտ ծառ մի»,
իսկ § 309 և յաւել, էջ 675 յիշում է
բանջար
անունով
մի խոտ, որի համար
ասում է թէ
«
Շոռոթեցիք
իրենց
լերան
անուամբ
ալանկի
բանջար
կոչեն»։
"
ԱԼԱՊԱՍՏՐ
«
մի տեսակ
թափանցիկ
մարմարիոն»,
մէկ անգամ
ունի Բրս. մրկ. էջ
253.
«
Ալապաստրն
(
տպ.
ալապաստն^
է
մարմարիոն
սպիտակ՝
պարզ
իբրև
զապակի,
և ունի կայտեր
բազում, որ պահե
զիւղն ա–
ռանց ապականութեան»։
(
նՀԲ յաւել,
յիշում
է այս օրինակը՝
դնելով
ալապաստր
«
շիշ իւ­
ղոյ կամ մեռոնի
առանց
ունկանց,
մանա­
ւանդ իհանքային
քարէ», իսկ ԱԲ՝ իբրև ի ֊
րարից տարբեր
բառեր՝
նշանակում է
ալա­
պաստր
(
ա-ով)
«
մարմարիոն»
և
ալապասւլր
(
ղ֊ով)
«
եղի՝
մեռոնի
շիշ»)ւ
=
յն, օճ&խօդօ՝*
Տ
ձ^օւՑսւՕէթօ;,
կամ նաև
Ա
Ճ
Ա֊
ՏօւօէՕւ;
(
Հմմտ,
վերը
ալապասա^
«
մի տեսակ
թափանցիկ
մարմարիոն
կամ կրալին քար,
2,
նոյն
նիւթով
շինուած
աման
(
լփշ՝ք ա֊
նուշաՀո տ ութիւն կամ միւռոն
պաՀելու Հա­
մար»,
որից փոխառեալ
եննաև լտ.
3,1
ՅԵ
8
Տ–
էաա,
իտալ.
8
,19.
Ե8
,
ՏէւՕ,–
գերմ. անգլ.
8,13,–
Ե&ՏէՇւ՛,
ֆրանս.
8,1
Էձէւ6
«
մարմարիոնը»։
Մեր
բառը
դրուած է լետին
տառագարձութեամբ՝
որ Հին ձևով պիտի
լիներ
*
ա լ ա ռ ա ս տ ո ։
Յն.
բառը
մեկնւում է
3
բացասականով՝
ՃՕւֆ՚ղ
«
ունկ, կոթ»
բառից,
ո րովՀետև
էիշեալ ա֊
մանը առանց
ունկի էր* և կամ աւելի Հա­
ւանաբար
Համարւում
է օտար
փո
խառոլ–
թիւն.
Հմմտ. արաբ.
Տյ
–
օ–0\
31–8&
ՏքՅ
«
Բաս֊
ր ա լի քար»
(
տե՛ս
801
Տ30զ,
էջ 40),
Ուղիղ մեկնեց նախ նՀԲ, հտ. Բ. էջ 1041։
փ
ԱԼԱ8ՆԻ
«
մի տեսակ խոտ»,
ունի
միայն
ՀԲուս.
§
20։
= արաբ.
ՅԽէւա,
որ դալիս է լն.
ե).Օ.Հ
։
.՝
պ
«
ֆր.
\ & 0
ւ
\ 1
զ \ 1 ֊ ,
\
շ1\շէ&
կոչուած
կապուլտ
ծաղիկը»
բառից, և այս Էլ ծագում Է յն.
Տ.ճօ,.՚ղ «սոճի»
բառից՝
տերևների
ն
մանու֊
թիւնից
առնելով այս
անունը։
Ուղիղ
մեկնեց
ՀԲուս. § 20,
ԱԼԱՐԵԼ
«
ամաչել»,
ունի
միայն ԱԲ. մէկ
անգամ
գտնում եմ գործածուած
Ոսկ. պող.
ա. 390. Չիք ոք այնպէս
անամօթ և
յանդուգն,
որ ստէպ
լսիցէ զգորովանս և չալարիցէ
(
յն.
չամաչիցէ)
և ցածնուցու
ի բաղում
չարեաց.
Իմաստի
տարբերութեան
պատճ՛առաւ
կապ
չունին
գւռ,
ալարիլ
«
դանդաղիլ,
ծուլանալ»
և արև, թրք՛
Հ^ՀԴՃ
Յ131՜–
1
Ո Յ §
«
բարկութեամբ
նայիլ,
բարկոլ–
թիւնից
գէմքր
այլափոխել»։
ԱԼԱԻՈԻՆՔ
կամ
ԱԼԱԻՍՈԻՆՔ
«
բազմաս֊
տեղք,
բոյլք
համաստեղութիւնը»
Հին բռ.
Fonds A.R.A.M