ԱԹՈԻ
90
ԱԼԱ
== արաբ. ՀչշՏ\
1\
էԱՈ
«
Հնոց»,
Ձ,էՁ,\՛՛–
՜
Vս^լ
«
Հացի
կամ կրի փուռ, բաղնիսի
Հնոց»
(
տե՛ս
Կամ ուս, թրք. թրգմ. գ.
389, 605).
բնիկ սեմական
բառ
Է. Հմմտ,
ասուր,
ց է Ա –
1111,
ԱէԱՈԱ,
ասոր.
Ա.Լ1
ց է ճ Ո Ձ ,
արամ.
Յ է Ա Ո
«
Հնոց»։–Աճ.
սումեր.
սճսՈ
«
փուռ»։
1
Ա Տ է ե 26ՈճՏթ1*.
49
զնդ.
Յէ&Ր
«
կրակ»
բառին
կցում Է Հի աաուն,
որով
ան՜
շուշտ
Հասկանում
Է ա՚րոՀ.ն։
ԱԹՈԻՐ
«
ոտք»
Հին բռ. առանձին
անգոր֊
ծածկան
Է. ոճերով
ունինք՝
ա ռ ա թ ո ւ ր կո–
խել
«
ոտքի
տակ
առնել»
Դ. թագ. թ,
33.
Գ.
մակ. ե.
23.
ա ո ա թ ո լ ր
կոխան աոնել
Եզեկ.
լբ.
2.
ա ո ա թ ո լ ր հարկանել
Գ. մակ. զ.
15.
Ա֊
գաթ. Ոսկ. մ. բ.
25, 26.
ա ո ա թ ո լ ր
անկեալ
Էծ. ածաբ.
ընդ ա թ ո ւ ր հարկանել
«
սրով
ջար­
դել» Ցուդ, ժզ,
6.
«
ոտքի
տակ
առնել,
ընկ­
ճել» Փիլ.իմաստն,
սրա համեմատ
ընթաթ–
րել
«
րնդ ոտն հարկանել»
Բուղ. Գ,
15 (
տը֊
պագրում
դրուած
Է
ընթադրել,
որ իբր
յետ֊
նաղարեան
ձև չի կարող Ոսկեդարում
գոյու­
թիւն
ունենալ,
ուստի
Նորայր, Կոր, վրդ.
461
ուղղում
Է
րնթաթրել
«
ոտքի
տակ
առնել»,
որ պէտք է հասկանալ
ընդաթրել).
ա ո ա թ ո լ ր
դնալ
«
ծնկաչոք՝
չոքէչոք
երթալ»
Զքր՛ սարկ.
Բ.
36։
= փոխառեալ
է հիւս, կովկասեան
լե­
զուներից,
հմմտ,
ուտ,
թուր
«
ոտք»,
որից
թուրքն
«
հետիոտն»,
թոլրնութ
«
ոտք
չունե­
ցող»,
թ ո լ րղ ա ՞յ
«
բոբիկ»։—
Ուղիղ
մեկնեց
ոլտէացի
Պատուական
Քուշմանեան
(
անձ­
նական
)։
Հիւնք,
աթոո.
բառից
է
հանում։
Աթր
տե՛ս
Արթր։
*
ԱԼ,
յգ,
ալք
«
ծննդկաններին
թշնամի՝
այլանդակ
կերպարանքով
մի չար ոգի»
Տա­
թև. ամ.
574.
հարց.
150.
Ախտարք,
որ և
ալի
Ադամ.
37 (
դևք, սատանայ,
քաջք և ա֊
լին).
=պրս.
1
\\
Ձ
1
«
ախտ
ինչ սատակիչ,
որ
պատահի
կնոջ, որ նորոգ ծնեալ իցէ
զմանուկ
իւր. և այս դիպի նմա յօրէ
ծննդեան
մինչև
ցօրն
եօթներորդ»,
մեր մէջ, թերևս
և պար­
սից մէջ, չար ախտը
անձնաւորուած
է
իբրև
չար ոգի. հմմտ,
փարսի
Յ
1
«
այլանդակ
կանացի
կերպարանքով
առասպելական
մի
հրեշ»։—Հիլբշ.
262։
Ուղիղ
մեկնեց
նախ Պատկ.
յ \ 1 3 7 6 բ .
I I
4,
Ալիշան, Հին
հալ. 222
ալք
«
անդունդ»
բառից, որ կցում է գոթ. եշ\\
«
դժոխք»
բառին։
Սագրզեան,
ՀԱ
1909, 335
սու­
մեր.
Ձ1Յ1
«
մի չար
ոգի»։
ԳԻՌ
Շատ
տեղ պահուած
է
ալք
ձևով.
տե՛ս
Բիւր.
1898, 296—7
և
1899, 70
Աբե­
ղեան,
Ճա1.
\
^01ետ§1.
118,
Աճառ. Գւռ. բառ.
53։
Ագլ.
օլ.
Ննխ.
ալէհար րլալ
«
յանկարծա­
կան մի բանից սաստիկ
վախենալ»
(
հաղոր­
դեց Ա.Զամինեան,
նամակ
1927
յունիս
13).
բառը
ցոյց է տալիս, որ արմատն
է
ալ
և ո չ
ալք։
Նոյն արմատից
են նաև
ալոց-դալոց
Մշ.
«
փորձանք,
պատահ ար»,
ալոց-դալոց
լ ի ֊ - ֊ վ
«
յանկարծ
կորչիլ, անհետանալ.
2.
յանկար­
ծական մի փորձանքի
ժամանակ
գլուխը
կոր–
ցընել»,
ալոց աշխարհ
(
կամ
ե ր կ իր
)
Սեբ.
«
հեռավոր
անծանօթ
երկիր»։
ՓՈԽ. — Կպգվկ. յն.
«
ծննդկան
կանանց
և նորածին
մանուկներին
վնաս ո զ մի չար
ոգի», ծճօԱՀ «մութ
գիշերները
թափառող
և
մարդկանց
վնասող
մի չար ոգի»
(1
ՀՏՐ0Ա–
Ճ6Տ,
Ր ճ , ՕՕ-րփ,
136
—
8),
ուտ.
Թալ
«
ալք,
քաջք»,
Հալբաֆտի
«
գիւաՀար»։
՚
Բրգ.
ալլ>
«
նոյն նշ.» (Ալիշան,
Հին Հաւ.
226).
վրաց.
ալի
«
անտառի
ոգի»։
*
ԱԼԱԺ՝ԱՀՐԻ,
որ և
ալաժարի
«
ներկատու
մի
բոյս է» (ըստ Խ. Ոլղոլրիկեան,
Մասիս
1881
նոյ.
23
1-31
ՈՈԱՏ 1 Ո քՅՇ է Օ Ո Ա Տ
Լ)
Մատթ.
վրդ. Մեկն, վեցօր. ի (րստ
ՀԲ ուս. §
18)։
= արար.
^յ^յլՀ
է\\–1&Խ1 «տորոն»,
որից
նաև
թրք.
Խ ե ճ ,
ֆրանս.
Յեշ
&
ւՎ
ևն. մեր ծ
ձայնը
արաբերէն
\ –
ի ձայնափոխութիւնը
չէ,
այլ լատուկ
ա՛յն բարբառին,
որից
առնուած
է բ առը
։
ԳԻՌ
Երև.
ալաժա՚հրի,
Ղրղ.
իլիժէ՚հրի,
Գնձ.
ը ո ը ջ ա ՚ հ լ ի ,
Սեբ,
շահրի.
Երևանում
գործածւում
է նաև
իբրև
«
դառնաբարոյ»,
ոճով
ասում են թէ այս ինչ անձը դառն է՝
ինչպէս
ա լ ա ժ ա ՚հրի։
ԱԼԱԽՈԻԹԵԼ
«
այծի
պապաչել»՛^։
Նորագիւտ
անստոյգ
բառ, որ մէկ անգամ
գտնում
եմ
գործածուած
Մ ագ. թղ. էջ
86
«
Որ
յերեկեանն
Fonds A.R.A.M