ԱԹՂ
Տ 9
ԱԹՈԻ
ձևը ՀԲուս. §
1 6
համարում
է
իթխիր,
բայց
աթխար
կամ
ադխար
ձևն էլ ուղիղ է,
ինչպես
երևում
է յաջորդ
համ եմ ա տ ութիւնի
ց։
= արաբ,
((
նոյն նշ». ա(ս բառը
սո­
վորաբար
կարդացւում
կ
18
x11",
Բ
Ա
1 9
նաև
30
X31՝.
սրանից
է ՛նաև– չ
Աք •
՝
$/7,\<.Իձ
1 1 , 2 6 8 ,
—
Հիւբշ.
2 6 1 ։
Ուղիղ
մեկնեցին
Լ Յ § .
ՃՈՈ. Տէ. §
2 2
և
Ալիշան, Վստկ.
2 3 9 ։
*
ԱԹՂԵ Ս Տ ԱՅՔ
((
ըմբիշներ,
գօտեմարտող­
ներ»
Եւս, քր, ա,
էջ
2 7 8 ,
Ագոնիստայքն
աթղեստայք
կոչեցան
՜
յն.
0՚.
Օէ՞քա՜^՚-Յ՚ՍՕԱ
&
$ճղ10ւԼ
Տ/՝/.7յ&7)027.
սրանից
դուրս
ուրիշ
տեղ
չէ
գործածուած։
=
յն. ևհճ՚ղՀԱ՛՝. (յգ. ուղ. Օ&ճ՜ղքղՀ,
բառի)
նոյն
նշ. որից նաև լտ.
9.
էհ16է&,
գերմ.
ճ է հ –
1
շէ,
ֆրանս.
&
էհ1քէ6,
յատկապէս
ասոր.
է ֊֊–VII 9,է1ւՏՅ.
այս ձևի, ինչպէս
նաև
Հայե­
րէնի
մէջ
ներմուծուած
Ա
-
ի Համար
Հմմտ,
մագնեսսւիս<^յ5>.
ըոքքկէւզ.
—
Հիւբշ.
3 3 9 ։
Ուղիղ
մեկնեց
նախ
ՆՀԲ. վերջին
ան­
գամ
ասորերէնի
համեմատութեամբ՝
Վարդանեան,
Բառաքն.
դիտ.
բ.
9
և
ՀԱ
1920,
3 2 4 ։
ԱԹՈՌ, ո
հլ. «նստարան»
ՍԳր.
«
բնական
պէտքֆ աման»
Դատ,
Գ,
24.
«
գահ»
ՍԳր. ո֊
րից
աթոռակից
Եսթ. ա.
14.
Բուղ. Սերեր.
աթոռակալ
Խոր. նար.
նախաթոռ
ՍԳր.
հա­
կառակաթոռ
Խոր. Արծր.
աթոռագործ
Քերդ.
բեր.
1 5 9 .
զուգաթոռ
Կաղկանտ.
զարմանա­
թոռ
Ոսկիփ.
թիկնաթոռ
Յայսմ,
աթոռանւոյ
«
գահակալել»
Կիլրղ.
զկ,
ճարտարապետա­
կան բառեր
են՝
սալաթոռ, խաչաթոռ
Զքր–
սարկ, Գ,
1 3 , 14.
նոր գրականի
մէջ՝
աթոոա–
կալել, աթոռանիստ, աթոռահաս, հակաթոռ,
բազկաթոռ, հօհաթոռ
ևն։
16
Ր Տ ^ ճ ^
4 1 , 1 1
ասոր.
;
Ա
Յ&ՅՐ,
3
^1՝3
«
տեղ,
պարագայ,
ժամա­
նակ», արամ. ՚Լ\ «տեղ»,
արաբ. Հձ\
3&31",
ձ\
«
Հետք»,
ասուր.
3
§ Ր Ա
«
տեգ», եբր.
"7
Ա7&՚$ 3֊»61՝>
եթովպաց.
ձԱ/Օ
«
տեղ՛» իմաստի
զարգաց
մ ան
՚-
ւամար
Հմմտ. պրս.
Հ՝
Ճ
«
տեղ։
և Հյ.
գահ,
Հպրս.
ջցէհԱ
«
տեղ, աթոռ, գաՀ»։
Լքէք*.
ՃՈՈ. Տէ. § 2 3 է
Հի՚-բշ. 300 չեն ըն­
դունած
այս
մեկնութիւնը։
^\4ս11տՐ
պըն֊
դում է նոյնը
՝
$յ2լհԱ
8, 280
(
թրգմ.
ՀԱ 1894,
293)։
Հիւնք.
թրք.
Հ ^ Հ Հ Հ
0
էԱՈՈ84
«
նստիլ»
ձևից, (սակայն
սրա
Հն ագոյն
ձևն Է
01
է՚Աք - 013գ,
ուր
I խանգարում
Է)։ ԵնսԷն
ՀԱ 1904,
184
Հաթ.
ՅէՐ։ Ր Յ է ք Ա Ե ճ Ո յ
ՀԱ
1908,
344
Հնխ.
Տ&Ճ
«
նստիլ»
արմատից։
1
<31՚Տէ,
Յուշարձան
408
սու մեր.
էԱՐ
«
բազմոց,
գաՀաւորակ»։
Մառ,
ք շ Տ Ը ՚ ա 0 ք՚ՅՅ. ՈՕ
1
ՀՁ81Հ.
Փ
ՃՅ1
–
՚ ՝
ա
՛
1 ։
էշ 78
(
յ1600Ւ1Րբ.
1925)
կց
ոլ
մ
Է ւ՚և. կւե՝)ՕՀ Հոմանիշին
և
երկուսը
միասին
դնում
Է
յաբեթա­
կան
արմատից։
ԳԻՌ.— Հմշ.
աթոռ,
Հճ.
աթոր,
Խրբ. Մկ. Ռ.
Սչ. Տիգ.
աթօռ,
Տփ.
ա՛թուր,
Ակն. Ասլ.
ա–
թէօո,
Զթ՛
ա թ է օ ՚ ո ,
Մ չ.
աաոռք,
Ալշ.
աաոռ.
Սլմ.
աթոռք,
Ախց. Կր. ննխ.
աթօռք,
Ագլ.
ա ՚թո ւ ռ ք ,
Ջղ.
աթոռք, ա ռթոք։
*
ԱԹՈԻԹԱՅ
(
անե զարար
գործածուած),
ի
հլ, «տառ, գիր» Փարպ, Խոր. գրուած
Է
աթ–
ՐՈւթայ
«
դրութիւն,
գրուածք»
Սասն. 14։
= ասոր. 11օԼ1
Յ&Ա&Յ
«
տառ»,
նոր ասոր.
Յ է ՚ ա է ՚ Յ ,
որ
յոգնակին
Է V,
ց&
բառի։
—
Հիւբշ.
300։
Ռւղիղ
մեկնեց
նախ
ՆՀԲ՛
Բ
ա
1
ց
"
ա
կցում
Է նաև յն, լա.
ՏքՓքա,
31՚
է10ս1սՏ,
որոնք
այստեղ
գործ
չունին։
Յետոյ
Լ& § .
Խա.
Տէսճ. § 24։
"
ԱԹՈԻՆԻ
«
բաղնիսի
հնոց»,
մէկ
անգամ
գործածուած
եմ գտնում
Գիրք թղ.
515
~Միխ,
ասոր. 209. «Յետ
այսոբիկ
տեսանէր
նոյն
ծերն
զՅոբնաղիոս
յանկեան
մի կանգնևալ
և
սևացեալ
իբրև
զաթունի,
որ
զբաղանիսն
այրէ»։
Բառիս
երկրորդ
վկայութիւնը
գտնում
եմ Անկ. գիրք հին կտ. 335. «Եւ
գնացեալ
հանդիպեցալ
ա յրոյն, ևետես
զի ի
սովոյն
մաշեալ
էր և եղեալ
զաթունի» (պետք է ուղղել
եղեալ իբրև
կամ
որպէս զաթունի
)։
Հրատա­
րակիչը
համարում
է «գուցէ
թրք.
2,
ՅեսՈ
«
վտիտ»՝– Բառարաններին
անծանօթ
է այս
բառը,
միայն
ԳԲ էշ 8 ա
ունի
աթուն
«
հաց
եփելու փուռ», որի աղբիլրը
ինձ անծանօթ
է։
Fonds A.R.A.M