68
ԱՆԱՀԻՏ
,/.,,֊5,
յօժարութիւն,
ձեռնատու
ելս եղեալ
նմա սրթա–
զբազումս
յուզղուքէբ
. . «
,
է
,
մասն
օ արու ւ ,
եւլնաաոլ
ւ ե եա
ս բա–
բա ուո«
յ..֊–
լ
–
լ
––
է է
վարղապեաութեանն
՛
ի Բաղասական կոոմանս
յ ի չխանո
ւթիւն
Հոնաց
հալածական»
առնէ,
հաւատա
լ ո
վ
սրրոյ
եպիսկոպոսին
ԱՐՈԻՄ ՄՈՒՇԵՂ. ԿՈՉեԻ՚Օ,
հբա–
զվարդապետութիւն
կողմանցն
այնոցիկ
եպիսկոպոսի
Հարէր
ապա
</, թագաւորէն,
եւ յեպիս
կոպ ոսացն
եւ
Որում Մուշէն կոչէին I
յամենայն
եկեղեցւոյն
Աղուանից։
Եւ
զոմանս
յիւրոց
աչակերաացն
վերակացուս
իւրեանց
կացոլցանկր,
Հան -
ղերձ
արամբ
քահանայիւ՝
ա ր լ>ո ւն ա կան
ղրանն,
որում
անուն
քՏովնաթան
կոչէին եւն:
Այս
երկու
Հատուածներուն
մ էլ՝ Հակա–
սական
գաւառին
մէկն
րլլալո
վ, Մ ա շթ որ
փոյթ
ռակ բա դմա
թիւ
նշաններու
մէկուն
միւսէն
կը տանի
ուղղութեան
բերելու
ղանոնք, ել
կախման, շատ մր փոքրիկ
տարբերութիւն–
անուղղաներր
Հոն ար աշխարՀ
փախստական
ներ կան, որոնց
մ ԷԼ
Հաւա տ ա ր մագո
յնը Խո–
կ՚ընէ։
Դժուար է Հաւատալ
ասոր,
որովՀետեւ
րենացին
չի կրնար
րսուիր
Աղուաններուն
Ե֊ եթէ ստուգութիւն
րէէաՐ ատ՝
Կորիւն
ղանց
րեմիա
եսլիսկոպոսր
՛
Կորիւն)
|; Ա( ի Ա
կ
ո Ա| Ո Ա Ա. -
չպիտի
ընէր
Մաշթոցի
այս
աղանղաՀալած
պետ
կ՚ըոէ
Խորենացի,
Բենիամին
Երէրը
գործունէութիւն
ալ յիշաաակել,
ինչպէս
ը.
/
Կորիւն)
«
ոն% շնորՀաւոր
թարգման»
կ՚ը՚՚՚է
րած է Գողթնի,
բարբարիանոսաւ)
աղանդին,
Խ որենացի,
Մ աշթոցին
կոչել կուտա
յ Բենիա–
եւ իԳէողորոսի
«
ընդունայնախօս
աւանղու–
մինը,
մինչ
Կորիւն
կ՚րսէ թէ Բենիամին
ինք թեանց»
Համար։
կուգայ
գտնել
Մաշթոցը։
Դարձեալ՝
Կորիւն կը պատմէ թէ Աղուան–
Բոլորովին
անՀաւանական
կ՚երեւի
Սիւն–
ներուն
գրեր
ստեղծելէ
ետքր երբ Ս աշթոց
եաց տէր երիտասարդ
Վասակ
իշխանը
խառ–
Հրաժեշտ
կ՚առնէ
անոնց
եպիսկոպոսներէն,
նել
Բենիամինը
Մաշթորին
ղրկելու՝
ձեռամբ
իշխաններէն,
եկեղեցիներէն,
ա Ա 1Ա11|
վե֊
Սիւնեար
Մնան իա Եպիսկոպոսին,
որ արդէն
րակացու
կը թողու
իր աշակերտներէն
եր–
ծանօթ էր Մաշթոցի
իբրիր աշակերտը։
Աղ– կուքը՛
Ենովք եւ ՛հանան։
Բայց
սոյն այս եր–
ուաններուն
Բաղասական
գաւառը
իր աշա– կ,,։ աշակերտներր՝
Խ որենարիի
Համեմատ
կերտներէն
վերակացուներ
(՛
անանուն
1
կըդնէ
իբր թէ բոլորովին
տարբեր տեղ
վերակացու
(
Կորիւն),
բայց Խորենացի
միայն մէկ աշա–
թողուր
Մաշթոց,
«
զԵնովք
/
եւ ղ՚Լեւոնդ) ի
կերտը
(
էովոաթանր
կը նշանակէ
վերակացու,
Ասլեր, եւ դ՛իանան
յԵկեղեաց։
Պարդ
իրողու–
եւ
«
քաՀանաներ»
կը կացուցանէ
արքունի
թեան
մը վրայ թէ այս երկու
աշակերտները
դրան,
մինչ
Կորիւն
միակ քա Հանայ
մը (Յով–
ո
՞
լ ը
թողուր՝
այսքան
ակնյայտ
անՀամա–
նաթան
աշակերտը)
կուտա
յ արքունի
ղրան։
ձայն։։։
թեան
աոչ\եւ, որո՞ւ Հաւատալ
պէտք
է,
Նոյնպէս
երկբայական
է Խորենացիի
աւան–
Մաշթոցի
գերադաս
աշակերտին
Կորիւնի",
ղածր թէ Հեթանոսական
կրօնքի
ուսուցողնե–
թէ տարիներ
ետքը
պատմագրող
Խ,,/։հնա­
բուն
առակաւորները
) «
նախագո
յնք»
)
Բադա–
ցիին։
կորիւն
կաղացեալ
զայր
՝
ի կողմանց
Աղուանից
անցանել
յաչխարհն
Վբաց
։
կ լ
հասեալ
գայր
հանգէպ
Գարդմանական
ձորոյն.
բնդ
աոաշ՛
լինէր նմա իշխանն
կ՛արգմանից
որում
իք ո ւ ր ս
կոչէին։
քյ։ ասպնջական
եղեալ
նմա ա սա ո
լ
աՆասէ
ր . ե ր–
կիւղաօ՜
ութեամբ
առաշ^ի
գնէր
զանձն
վարղապեաին
հանգերձ
իշխանութեամբն
իւրով,
առաւելագոյն
իսկ
վայելեալ
՛
ի հիւթ ել ի պարարտութիւն
վարղապեաու­
թեանն,
յոէղաբկէ
զերանելին
ուր եւ երթալոցն
էր*
յ՚սկ
նորա
անցեալ
գիմեալ
՛
ի կոզմանսն,
Ատ.
որւս| ժամանակաւ
Արճիւղ անուն թագաւորեալ Վրաց
պա յօ՜առացո
լցեալ
ծաղկե
ց ո լցանէ
ր
զվարդապեաոլ–
թիլնն,
ել նորա
շրտեալ
զամենայն
աչակեբտօք,
պատ–
Խորենացի
ՀՐնքն
գառնայ
զԳարգմանայ
ձորովն՛
զի եւ ՛ի նմա
լուաւ
լինել
յընկերաց
նորին
աղանղոյն
(
դարձեալ
հե­
թանոսական
աղանգին
կրօնին
հեաելողներր
գանել
ու
հետապնգել
տալ
կ՛ուզէ
Աաչթոցի)
: .
V"/՛"
գս՚եալ
ածէ
եւ
զնոսա
՛
ի գիտութիւն
ճշմարտութեան,
հանգերձ
վերստին
ոլղզոլթեամ
բ իշխանին
Գարդմանայ
որում
ա–
նոլն
էր Խուլւս
:
Հրաւիրի
անդէն
՛
ի Բդեշխէն
Գոլդարա
ցլոց
Ա չ ՚ ՚ ւ –
ձ
ա
մ
է
է
յաղագս
նորին
գործոց
(
ն ո յ ն գործք
ին
համար
դարձեալ
հեթանոսական
աղանդը
սրբելու՛))
գալ
յ ի ւ ք
իշխանութիւնն՝
՛
ի գաւառն
Տաչրաց,
ուր երթեալ՝
լա­
ւագոյնս
վաբգապեաեաց,
եւ հաստատագոյնս քան զա­
մենայն աշակհրտհալսն
(
անիմասա
այլասացութիւն
մր
Fonds A.R.A.M