Ա Ն Ա Հ Ի Տ
ՅԻՍՈԻ1) եԻ
ՊԷ&ՒԱԹԱԺԼեԱՆԻ
ե Ռ Ս Լ Ն Կ Ա Ր Ը
Նշան
Պ է շի կթա շլեան ի «քիապպի»
Հասարը
,
որ վերջերս
լ ո յ ս ա
Լ
սաւ. , կը բաղկանա
յ երկու,
քերթ՛ողական
վիպակներէ
,
^Նաբդոս՚ֆ
եւ
«
Զի–
թենի՝» , բա յո։ ան Հնար է ատոնց
վրայ
թօսիլ
ա–
ո.անց իրենց
կցելու, ել նոյն
Հեղինակի
ՀԱ
իգոն–
նա»ն,որ
քանի մր աարի առա^
երեւցաւ,
որով––՝
Հետեւ
միեւնոյն
նիւթին
նու իբու ահ՜ են
այգ
երեք գործերբ
,
եւ ւսաոնք կր կաւ լմեն
եռանկար
մ ր
է1*\
7
բէւգԱ6)
ուր կբ պաակերանան
կեանքբ
,
վա բգապեաո
ւթ
իւն ր , դո բծունէութիւնն
ու
մ ա–
Հր
միեւնոյն
կեգրոնական
գէմքին
:
Այգ կեդրոնական
դէմքը
Յիսուսն
է . ե*»
րեք
քերթուածները
ներչնչուած
են Աւետարա­
նէն , րա յց ներշնչուած
են , -
մ անաւանդ
«17
ի–
գոննա^ին
եւ <ձՆարդոս»ին
մէ^ ,
ամենալայն
ազաաութեամ
բ , ա յնպէս
որ
Պ է չի կթա չլեան ի
ներկայացուցած
«
մարգարէէն,
թէեւ
Յիսուսի
խօսքերը
կ՚արտասանէ
մերթ
եւ անոր
արարիչ­
ներէն
մէկ քանին
նոյնութեամբ
կամ
մօտաւոր
կերպով
կր կրկնէ , Հեռու
է բլլա
լէ բուն
Յիսու–
որ , ա՛ յն զոր Աւետարան
ր մեզի
1
լ աւանդէ :
Աւետարանին
3
ի՛– ուսը
Հ^Ասւոու հ ո յ
Որդին՝»
է , Աստուածութեան
մ էկ
մ ասն
է , որ , մարդ–
հ
ա
յ1՚
ս
կերպարանք
զգեցած
,
եր կնքէն
իֆած
է
երկիր՝
մարդկութիւնն
իր
մ եզքեբէն
ու ցաւե­
րէն
փրկելու
Համար : Պ է չի կթա չլեան ի
«
ք/
ի–
դոննա»ին
կմ մ անէ լր , ինչպէս
ել
Հն արգոսէ
թե
ու
«
Ձիթենի^ին
Եչուան
,
է՛ն ւսոաք՝ մարգ
մ
րն
է, զուտ մարգ,
Հրեայ
մր, որ գեղեցկութեան
,
մարգոց
կեանքին
մէ^ աչխարՀի
վրայ՝
արդա­
րութեան
պաշտամունքն
ունի,
եւ այգ
կրկնակ
կրօնքին
Համար
կ՚ապրի
,
կր պայքարի
ել կր
զոՀուի
:
Ղ՝մրաղգարար
այգ գեզասէր
եւ ա բղա–
բահու բաւ
անիշխանական
ու զուտ
վմարգկա–
յ թե » քա րո ղ իչ—պ ա յ քար ո զի
ի ր անձնա
կ ան
յը–
գացմ ան վրա
յ կանգ չէ առած
Պ է շի կթա չլեան
,
ՏԱ յլ անոր խառնած
է Աւետարանին
Հաստ ուա–
ծային»
Յիսուսէն
գծեր,
եւ ատիկա,
ինչպէս
ցոյց պիտի տամ
երեք քերթուածներու
մանրա­
մասն վերլուծման
*
^է^, սխալմրն
է, որ կր
խա­
թարէ
այդ գործերր
,
ուր մեծ
գեղեցկութիւն–
ներ կան , որոնք սակայն
անխառնօ
րկն , անթե–
բիօբէն
գեղեցիկ
պիտի
րլլային
եթէ
Հեղինակը
իր
Հերոսը
մ իշտ պաՀած
բյ/ար
իր
անձնական
յղացման
սաՀմանին
ու գոյնին
մէ^։
Նշան
Պէշիկթաշլեան
իր գրական
սկզբնա­
ւորութիւնն
բրած
է չարք
մր ոտանաւոր
բա­
նաստեղծութիւներով
,
որոնց
մէէ*
քնարերգա­
կան
սիրուն
անձնաւորութիւն
մր կր
յայտնր–
ւէր՛
աղուոր
լեզու,
ճարտար
տաղաչափու­
թիւն, երիտասարդ,
քնքուշ,
կե ան քո տ՝
մերթ
Հեշտասէր՝՛
ղդայնութիւն
մր, չարաճճի
,
շնոր–
Հալի,
անթոյն
Հհղնութեան
մր ՝»///// մերթ
խաոն
ա յգ բանա ստեղծութեանց
կոլաա
յի՛ս՜ ինքնա
յա­
տուկ Համ մր։ Ան յետոյ
սկսաւ
,
փոխանակ
էէ
ո
~՛
վին
ա ր տ ա յա
յ տ ե լո ւ քնարերգակր
ո ր կա
յ իր
մէ՝^ եւ բսա իս իր գրական
անՀատականութեան
Հիմնական
ու լաւագոյն
տարրն
է , աւելի
Հե­
տամուտ
րէլալ զարգացնելու
իր Հեգնական
չա­
րը՝
գրքոյկով
լոյս տեսած
Աշոսլ
օ ահա զար/՛
պէս երգիծական
վիպակներու
կամ
լրազրաց
մ ԷՓ երեւցած
րաղմ աթիւ
զուտ րճա
բանական
կամ կճողական
քրոնիկներու
եւ սրսամա ահ
Հ—
նե րու մէջ : Երգիծական
ձիրքր
իրական
կ
Պկ–
շիկթաշ/եանի
մկթ ել իր ուրոյն
շեշտն
ունի։
«
Աշուղ
ՇաՀաղար-^ր
շբրհն.
գործ
մ րն կ,
Համեղ
զուարթութեամբ
մր ուռած–
քրոնիկներուն
մկ9 կան
որ սուր
են, երգիծական
գիւտերով
լի.
բայս
Պկշիկթաչլեանի
Հեգնական
գրակա­
նութիւն֊
իր թե րութիլննե
րն ունի,
քիչ
ան­
գամ
լ ո ՚ ր չ \ կ
,
1'
նչ՚զկո
կր ՚լրեթկ
միչա
Պ ա բոն–
եանին
ե. Ե՛ Օ տ I. ունին մօտ
(
ո րով Հետե լ մեծ՞)
երգիծաբաններ
ր իա բքին
մէշ^ լուրէ՝ են ել ծ ի–
ծաղր
իրենց
միջոցն
է ամ
Լ
՛
իկն ծանր
Հարցերուն
Fonds A.R.A.M