56
//.
Ն Ա Հ
Ի
Տ
Մ Ա Յ Ր Ո Ւ Թ Ի Ւ Ն
Ծունկի վրրայ, գիշերը, սալայատակ մաքրելով,
Ցամաք հացր տուն բ երա ւ։ Որդին, ոսկոր մը նիհար,
Կերաւ՝ արագ եւշնչատ, կերաւ գետնէն ժողվ ելո վ ՝
Փշրանքներր վաստակին, իրեն պէս որբ եւ թշո ւ ա ռ ։
Դիակի մբ պէս թաղեց անօթո ւթիւնն իր, մաշող
Հո գ իին մէջ, որ անկէ չրսաբսափէբ երախան–
Այսպէս մայրր, իր պարտքին մէջ աւելցող եւ պակսող,
Կերակրէց զայն չարչարուած՜ հըրեշտակի մը նըման։
Օր մը, սակայն, սահեցաւ՝ սանդուխ ներէն քաղաքի,
Քուրջ մր ձեռքին, լուացող ցեխն երջանիկ ոտքերուն՛
Որդին պարա՜պ րսպասեց առանց հացի ու սրագի–
Ոչ ոք գիտցաւ՝ մեռեալին սրտին կէսր կար հեււուն։
Ս Ե Ք Ե Ն Ա Կ Ա Ն
Անիւներր, իրենց պէս, արագօրէն մոռցուցին
Դիւղիս բարակ ծառուղին, անցորդնհրր՝ որ չրկան,
Փախաւ ձեռքէս՝ քաղքենի, հին օրերու ներմակ ձին,
հյրրխինջն անոր չեմ յիշհր ՝ իմ երգիս պէս մանկական։
Հիմա իմ միտքս է դարձեր՝ հացի համար սեպընթաց,
կանաչէ զուրկ ոտքերրս ՛ինքնաշարժի կառավար–
Պարզ ու պզտիկ երէկր, գոհարի պէս կորսրւած,
կ՛ուզեի՝ գ է թ անգամ մը իմ աչքերուս մէջ իյն ա ր ։
Դիտեմ, սակայն, փափաքը, միշտ անհընար եւ սազին,
Իմ սրտիս մէջ, մրնալէն, պրտուղի պէս պիտ՛ աւրի,
Ու մարմինրս, իբ ր բ խեղս, թերեւս օր մը քաղաքին
Անիւներուն տակ
ի յ ն ա յ , անօգնական փըսորի։
Պոսթրն
՛
է
ԼՈԻԹՖԻ ՄԻա ս
Fonds A.R.A.M