52
ԱՆԱՀԻՏ
րո յա կան եւ ի մա ս տ ա ս ի ր ա կան գա դաւի ա րնե-
բուն
էական
մասե ր ր սլարղել
ընթերցողին։
Այս Զ. ^րքին մէջ կարգ մր մութ կէաեր եւ
ք ան ի ւէր ան կա պա կց ութ իւնն եր
նշ մա ր ու ա ծ
են, ասոնց պա աճ աո
կրնան
Հ ա մարուիլ
նա իւ
ա՝ յն որ Վ/ւրգիլիոս
էէ կրցեր
դա յն
վերջին
անգամ մր նայիլ, եւ երկրորդ
ա՛յն որ բա­
նաստեղծը
փորձած է
մ էկ կողմ էն
Հին կրօ­
նական
ա Լ ան դո ւթ ի ւնն ե ր ը եւ միւս
կողմ
էն
յունական
փիլիսոփա
յո ւթե ան
շն որ Հիւ ա ա -
րածուած
նոր Հաւատալիքներն
իրարու Հետ
Հաշտեցնելով
իմի ձուլել։
I* ա յց ան կրցեր է
իր
ժամանակի
ամ ենարարձր
ըղձանքները
սքանչելապէս
թարգմանել,
նոյն իսկ
երբեւ/ե
բանաստեղծը
իր ժ ա ման ա կէն
աւելի
Հ եռուն
ալ թա փանցած է։ *Լէ Ր գի էէ
ո ս
արդարեւ
ըն­
թերցողը
կը Հասցնէ ա յն
կէտ
ին
ուր^ - Հին
մի աքը կամովին,
Հասունցած՝
փ որձա ռութ ե–
նէն, լուսաւորուած
դ
փիլիսուիա
յո ւթե ան
շնոր–
Հ իւ զա ուա ծ ֊ մարդկութեան
բնազդներու
եւ
նոր կա րի քաւերու
զգա ց ումով լի, ձեռք կը
կա ր կա ո Լ ր նոր ոգիէն
^ նորմաքին։
Վ/՚Րգ/*՜
լ ի ո ս ի ա յս բա րո յա-փ ի լիսովւա յական
վարդա­
պետութեան
եւ բանաստեղծական
թռիչքնե­
րուն մէջ, անոր
մեկնիչներէն
ոմանք
քրիստո–
նէութեան
ա ր շ ա լ ո յսր տեսած են եւ կամ ա -
նոր տանող
ճամբան։
\
խ
էակաՆք,
իր ամբողջութեան
մէջ, վեր­
ջացած էր երբ Վիրզիլիոս
մեոաւ,
բա
յց տա­
կաւին
շ ատ
մանր ա մա սնութիւնն
եր
վերաքըն֊
նելի էին եւ նո յն իսկ կարգ
մը տողերու
Հ ա֊
լիականութիւնն
ու աոոզանութ
իւնը
վերըս–
տուգելի
էին՝ ըստ Հ ե զինա կին։ Արդարեւ
Վիր–
ղիլիոս
ձեւի
կատարելութեան
ա յնքան նա­
խանձախնդիր
էր որ,իր Հիւանդութեան
ժա­
մանակդ
ուզեց
|;1|էա1|Լ1|Ն/՛
ձեոագիրն
այրել,
բարեր ախ տա բար
բար եկա էէն եր ա ր գիլ եց ի ն
ա յ դ ոճիրին
գործուիլը
եւ բանաստեղծ
ին մա֊
Հէն յետ ո յ Կեսարի
պաՀ ան^«ւմով
մարգկու–
թեան
պատիւ
բերող
ա յզ
ԴԷ
Ոէ
–
խ
գործ՝ոց՛ը
Հրատարակուեցաւ
՛
Լ ա ր ի ուս ի եւ Պ լ ոտ ի ո ս
Տուկկայի
խնամքսւէ։
•
Վ.ԻՐԳԻԼԻՈԱԻ
ՀԱՆՃԱՐԸ. -
Վիլպիլիոսի
Հանճարին
էակա՛ն
գիծը
ասոր
զգայականու­
թիւնն է՝ ինչպէս
յիշուեցաւ
արդէն
նախորդ
տողերուն
մէի Անոր աոաչին
դորհերէն
իսկ.
իր ժամանակակիցները
նկատած
էին անոր
այղ գլխաւոր
յ ատ կութ իւն ր եւ ճիշտ
ատոր
Համար
սիրած էին նորածիլ
բանա ս տ եղք) լ։ ։ Ո–
րատիոս.
Վիրգիլիոսի
բանաստեղծութեան
մա­
սին խօսելով,
՛
լայն կր գովէր «փափուկ,
վ։ա։ի–
կադդտց, գողտր,
ախորժելի,
սրամիտ^
վայե­
լուչ» եւ այլ
վերադիրներով
՚
աօԱշ
ոէզււշ (ձ–
ՕՇէԱւՈ)–՛
Այո յուղումի
եւ Համակրանքի
ձիր­
քը, որով, աւելի քան ուրիշներ,
օժտուած Էր
^•էՐդՒւՒ""՛
եւ որ կր յա յանուի
արդէն
Հով–
ո լականն
եր ո ւ եւ Ա՚շակականներու
մէչ՝,
լիո­
վին
երեւան
կու՛լայ
(;՚
Ս Էա 1| 11ւհ//
տասներկու
Գրքերուն
մ է ի
Ին)
ո ր մա սնաւ որ ապէս կը
յատկանշէ
Վիբզիւիսսը
,
յն իւ ո Հուն
արուեստն
է
որով
ան իր անկեղծ եւ /սոր ներշնչու
ւ/եերր
միշտ
բարձր կը բււնէ, կը դասաւորէ
ու
շօշափելի
կը դարձընէ։
Այս արուեստը
կր տեսնուի իր
գիտուիլ
յօրինումին,
նկ արա
զիրն եր ու
էյ
ո ր
ուսումն ա սի րութ՚եան
եւ ճարտար
ւիոխ առու–
թիւններուն
մէջ։
Վէրգէլէ
ոս
յ
է
ս
Հ
ա
է
ս
յէ1՜
ուեցաւ
ք
շատ
ւի ոխ ւս ոութ իւննե ր է ըըեը ո՛չ
միայն
Յոյներէն,
այլ եւ լատին
Հին բանա–
Հիւսներէն
դ
մանաւանդ
Եննիոսէն
եւ Լու կրե­
տի ոս էն։
հայց
ինչ որ ան իւրացուցեր
է
ֆ
ան­
ճանաչ ելի դառնալու
աստիճան
կերպ արան ա–
փոխեր է, Վիրդիչիսս
նոյնքան
էնզւնատէպ
է
երբ
ուրիշէն բան մր փոխ կ՚առնէ
եւ կամ
մէկին
կը նմանի,
որքան
երբ ինքը կը
ստեղծ
է։
ՎԻՐԳԻԼԻՈՍԻ
ՈՃԸ,
ՏԱ՚ԼԱՀԱՓՈԻիԻԻԻՆԸ.
—
^ Ւ երոն լա էէ։ ին եր Է*1ւի արձակ
ո ճը գ եր ա -
գո յն
կւս տար ելութեան
Հասցու ց
ք
Վէբգէ1ւ*
ոս
նո յն դերը կատարեց
բան ա ս տ ե զծ ա կան
էեզ–
ուին
մէջ։
Ըսուեցաւ
արդէն թէ ան իր բոլոր
երկերը
իւղճամիտ
խնամքով
կր յզկէր
։
1;*
Աէ^"
կսԽին մէջ, ի պաՀանջել
Հարկին, ան
կրցեր
է իր երկու
նախորդներուն^
Եննիոսի եւ Լուկ–
րետիոսի
փայլն
եւ ուժը
պաՀել,
Բ
ա
յ&
ա
^
ունի
աւելի բան մր որ նախորդ
լատին բա­
նա ոտ ե
»
հնե, լուն կր պակսէր
%
ճաշակի եւ նելւ–
դ ա շն ա կութ ե ան
ամ էն տեսակ
յատկու
թիւն­
ներբ
։
Իր ււ ճի ն
յ ա ր ա տ ե ւ կ ա տ ա ր ել ո ւ թ ի * նր
բնաւ չի նեղեր
բանաստեղծ
ր յանդ
ուղն
յօ­
րինուածքն
եր
ընելու։
Fonds A.R.A.M