ԱՆԱՀԻ Տ
61
տեւի ան նկարչութեան և մ՚իեւէա
յն ատեն
արձանագործութեան
^\իւղ հ
րա՚հ։
(
կսլսոյ
մ՛եծ
երկրաշարժին
ա ար ի՛ն,
1894
ին, 1լր ստանայ
Գեղարուեսաիւյ Վար­
ժարանի՛–՛ Ա. մ՛րցանակ ր։ Այգ սլաաիլր ի֊
րաւուք/ք կա տար իրեն
կա՚ւավարոլթետն
ծախքով
յ՚եկնիէ
էւրոսլա եւ կոն լրացնել
գեղագիտական
իր ուսում՛ը։
Գժրաիւտ սլատաՀարով
ւՐր,
Պ՛ոյն տա­
րին կր ղուգագիպի
ՀաւՐիտեան
աււաՀին
չ^արգր Հայ զան զ ա ահին Հանդէոլ։
Բնա­
կան է որ թ՛ուրքերուն
աժ՚ենէն աչքառու պա­
րագան կր գառն այ ֆուշւ/անի
ազգութիւ­
նը, եւ անոր տեղ կառավարութիւնը կր
ղրկէ Փարիզ տաճիկ երիս՚ասարգ
ւՐր։
ճիշտ
՚
է՚՚՚յ՚ւ՛ տարին կր հագին կուսակ­
ցական
իագիրներ ու գորհ
ունէութիւէւ.
խլրտումներ
Հայ աա՚նհ րա մ՛էջ, կասկած­
ներ ու ձերբակալութիւեներ,
խուզարկուս՛՛
ու դատապարտութիւն։
Հայր Փուշ՛ք ան իր
Հանգարս՛ ուխաղաղասէր
Հոգւոյն ուն.
յար՛/՛ար կրնկատէ այգ ժ՚թնոլորտր, ՚/ա–
ր ո՛նա մներ եւ երկիււլներ կ ա՛ն հ՛ն՛ոյ իր
սչզտիկ Տ՚՚վոԷվ՚ին
մ՛ասին։ Գի թ՜ողուր որ
շարուէ՚ակէ
վարժարանր։
Փ՚՚ւշւք՛ան րէոսանիքր
1896
ին կր գազ–
թէ
Ամ՛երիկա։
Յովսէվւ Փուշմ՚անի
մ՛իակ իտէալն էր
Փարիզ երթալ եւ Հոն
կատարելագործել
իր աոուեստր. սակս՛ յն իր նիւթական
ւՐի–
Հոցներր չեն ներեր։
Հա յր
Փ՚՚ւշժան շատ
չէ/՛ քաՀսղերեր իր որգւսյն
անմ՚իՀապէս
Ե՛ րոպ՛ս մ՝ե1լնիլր։ կր վւավւաքէր որ նիւթա­
կան ապաՀով մ՛իջոցներով երթայ քէրանսա,
քանի որ ղ րաւ/՛ական
մ՚տաՀոգութիւմներր
կասկածելի կր գարձնեն գեղարուեստի
յա­
ջողութիւնն
երր։
Փուշմ՚սՈւ օր մ՛ր երր Հօրր գէմ՚քր
կեն–
գանացուց
պղինձին վրայ, անիկա՝
յ
ո լ
զ –
ուած երՀսւնկութետմ՚ր
մ՛ր ազուն րսաւ.
—
Գիտեմ՝ որրան մ՛ր պիտի րլլտս Ա՛­
պագային. րայց
ւՐեոնիմ՝ ես, յետոյ բաժ­
նուէ՛
ինձմ՚է։
Երիտասարդ Փտ֊շմ՝ան կր Հաստատուի
րնտանիքսվ
՚
էյիքակօ։
Պէ՚՚՚ք էր ապա Հովել
նիւթականը,
մ՛ղել կեանքի
պայքար,
օր մ՛ը
Հասնելու
ՀաւՐար
իտէտլին, — գա՛ւն
ալ
վարպետ
մ՛ը։
Այգ
ի ս՛է ալ ը Հեռաւոր
Հրաշքի
մ՛ը
գժսւարսւթիւ1ւը
չուէ՛ի
Փուշ՛/՛անի
երեւա–
կայութեանը
ՀաւՐար։ Ան սւէւի կորով, Հսւ–
ւատք ու ձելլներէց
"
գի։ կր Հաւատ՛ս
յ
աշ իւ ա ա ա թ եան
բարիքներու)՛։
Ան նշւՐարտծ է իր յաղթ՜անակին
՜
ճա–
ււ աղ այթները
Հեռաւոր
ուղ իներուն
ծայրր՛
կը քալէ գէպ ի Հ՛՛ն,
ա՛նասյթաք։
Գեղարուեստը,
որ դերագոյն
նուիրումն
է Հոգեկան
իտէալներու1ւ, կր ւինտռէ Հե­
րոս
մ՝ը՝ անւՐաՀացնելու
ՀաւՐար անոր
ւՐե–
ծութիւէւր։
ՓուշւՐսՐն
Հասած է իր կեան­
քին ամ՝ են էն զգ՛ա յաղանց
սլաՀերուն։ Ար–
ուեստագէտներու1ւ
ՀաւՐար շատ անղ ամ՝
Հեր սոր կ ին մ՚րՊւ Է որ, իբրեւ
գոբովալ
ի
մ՛ա յր, կըբանայ իր սիրտր
իրականացնե­
լու Համ՛ար ա՛նոր իտէալներսւն
մ՛եծութիւ­
նը,
վտիտացել ով անււր
եբանգաւղնակին
Հոգեկս//՛
զգայնականա
թ I, ա՛ն
՚
ԷՐ՚՚շ՚Րը՛։ իր
ներքիհէ թրթիոը,
րմ՚բ՚ւնումներր,
սպտռոււՐ–
ւն եւ հրաղ՚ներա՛ն
գունտ.
ներունւ,
իղ ձեր։
լորուս
ը։
Փ՚՚֊-շ՚Րան՝
քսանըմ՚էկ
տարեկան, իր
կեանքին կր կասլէ իր իտէալներսւն
Հերս.
սուՀին։
Յանկարծ
իր ՚էէմ՚քը կը գողայ
մ՛եծ կիրքերու
բոցովը եւ կը յարէ.
—
Եթէ ի'1՝ արուեստս
նշանակութիւ.1
մ՛ր ուէ՚ի, կր սլտրտիմ՝ այն ազգին որ
հնաւ
զիո, եւ ո՛չ այն երկրին որ զի
ս
դաստիա­
րակեց։ Ե՛– սրտագին
գուրգուրանքով
մ՝ը
օծելով
Տիկին
Փուշ՚Ր՚սնի
Էութիւնը,
կ՚ա–
՚֊
ելցնէ.
—
Ե-֊ կը պարտիւՐ կնոՀս, որ իր երի–
տասարդութիւնը,
իրսիրտը
վսաաՀեցաւ
ինծի, ում՛իասին
խիզախեցինք՝
սիրաՀար
ու արբշիռ՝
կեանքի
զ ժուտրտգոյն
ճամ՝-
բաներէն։
Տիկին
Փո-֊շմ՚տնի
ժ՜պիտը,
խօսքն ու
խրախսյսր>
անոր Հանդարտ
ու
ծտյրայհ-
զօրէն
սաուշ նկարաւբիրը,
մ՛եծ ապէսնպաս–
աահ են Փ՚՚՚֊շ՚Րանի
յաջողութեան։
Երբ շատ արուեստագէտներու
ՀաւՐար
Fonds A.R.A.M