34
ԱՆԱՀԻՏ
ան,
ամենէն
զգայուն,
ամենէն
ղթոս,
ո ի ր ա լ,
լուսաւոր
կայքը
Հասնիլ.
կամ, գուցէ,
դարսի
կրող
ոգին է՝ վերի
բ ո վ ա ն դ ա կ
զօբութիւննե–
խորհրդաւորութիւն"
կր ներգործէր
մեր
սիր.
բուն մէչ, Ա՛խ, եթէ ան՝
Արեւուն
աեդ՝ ինք
աերուն,
ու մենք կր
փիլիսոփայէինք...,
սահմանուած
ըլլար
աարրերու
մէ շ՝ կենսաւիշ
թ-ավւանցած
ԷԻ^ք մարդկային
ներքին
ներարկելու՝
պիտի
գլանար
իր ջերմութիւնը
էութեան
ու Հոն գտած
էինք
անգոյն
ու
Անարդարութիւն
ըսուած
ժ անսւ ու թունաւոր
պրհուն
ուրուականներու
վւաղանգ
մը ամ֊
իշխանութեան,
որպէս գի ան չգահակալէր
բ
ո ղ
չ , որոնք
արտաքին
երեւոյթներու
ցնցո–
աշխարՀներոլ
վրայ,..։
ղա կան ո, թ I. ան տեսակին
եւ
ուժգնութեան
Մինչեւ
Լուսնին
ողոքուիլն
ու Խաւարին
Համաձայն՝
գոյներ
ու ձեւեր
կր
ստանային,
դէմ
գալը՝
կէս-դիշերը
մեկնելու
պատրաս–
Հոն Հանդիպած
էինք
Եսականութեան,
որ դի­
տուած
էր արդէն։
Երբ անյայտնուեցաւ,
մրթ–
ւայի%
հրագիրներու
յաաակադիհ
աքը կ ր պ ա ա ֊
Ն ոչ որ տ՚քւ ա՜յնքան
մա քուր
դ
յղկուած
ու արիս՛
ր ասաէր.
Հոն
Հան դիպահ
էինք
Նախանձին
(
որ
յ՛ակի
լքր ւիոխարկուած
էր որ անոր
շողիւնն
միշտ
մոայլ
ու միշտ
գժգոՀ՝
դժոխքէն
Հրե.
սկսաւ
ամէն
կողմէ ա ր ձան
աղբ
ո ւ ի լ։ Այն ա– դէն տարրեր
կ՚առնէր
ու իր բնակա
բանին
Աէչ՝
տեն,
ա՛յնքան
Հիացական
ու պայ ծ ա ո տեսա–
կը մթ երէր,
ՀոնՀանդիպած
էինք
Ատելու–
բան
մը բ ա ց ա եցաւ
,
որ անոր
ն ման
ր ոչ մէկ
թեան,
որ շղթայակապ
զազս-նի
մը նման
կր
արշալոյս
կրնար
ցուցադրել։
Անոր
բամպա–
մռնչէր.
ՀոնՀանդիպած
էինք
Գթութեան,
որ
կ ա Հան
գոյն
լոյսէն՝
ծաոեբր
բաց֊կանանչ
ձմեոուան
թուփի
մր պէս սարսռուն՝
Եսակա–
պատմուճանռվ՝
կանանց
կերպարանքներ
նութեան
կը սպասարկէր.
Հոն
Հանդիպած
ստացած
էին.
քաղաքներ
ու աւաններ՝
կար–
էինք
Հեգնութեան,
որ իբր դուստր
նա
խան–
ծես
սպիտակաբուրդ
ոչխարներու
նախիրներ
ձի՝ ի գուբ
կը չբանար
անոր
դէմքին
վրայ
էին որ կը մակաղէին,
ծաղիկներ՝
դիւթական
ժպիտ
մը
ձեւացնել.
Հոն Հանդիպած
էինք–
գրգռումով
մը նուաղած
սիրոյ
Հառաչներ
Վարկին,
որ Ատելութեան
մագիլներուն
մէշ^
կ՚արձակէին,
սոխակը
կարծես
Հրաշքով
կ ոգորէր... եւ վ ե ր ջ ա պ է ս , մեր ւսյ ււ
տաժանա–
մարմհացած
դարաւոր
վիշսւր
երկրին
սկսած
գին ուղեւորութեան
։1՚
է V ՝ Հասած
էինք
Հոգե–
էբ իր յաւիտենական
ողբր
Հեծեծել.
ո ւ յ ն ա ֊ կան աշխար
Հը։
տեն
մթնոլորտը
Հեշտաթ
ախիծ
դ ր ա խ տ ի մը
Ա.1" մարգին
մէշ^՝
իրարու
նեբՀակ
ր մ ֊
փոխարկուած
էբ, ուր կը թուէր
թէ
Լուսինը
բռնումներ
ունէինքւ
Ըստ անոր,
մարդ՝
մարդ
աստուած
մը ծնելէ
կուգար...։
Ը1է
ա
ւէ
գադրելու
եւ բացարձակ
իմացակա­
նութեան
վւոխուելու
էր
Հոգիին
իսկութիւնը–
–)
Հ
–
կ
Հասկնալու
Համար.
ան՝
Հոգին
ամէն
ինչ
կ ընդունէր
եւ, կը խոստովանիմ,
Հանճարեղ՛
ստեղծագործութեամբ
մը մեծապէս
Համոզիչ
Մեր
դաՀլիճներէն
դուրս,
ԱշխարՀին
ու
ւիաստարկութիլններ
կ՚բնէր։
Բայց,
ես կը
Կապոյտին
միԼեւ,
երկնային
ոյժերը
աՀա թէ
նմանէի
Հսկայ
ա պ ա ռ ա ժ ի ՝ որ իր վրա) թ ա փ –
ի ՚ ն չ խորՀրդաւոր
տենդերու
մէշ\ էին, այն
ուող
անձրեւի
մեծ աղղոբղ
տարաւիներու
ուժ–
միշ\ոցին
երբ ես ու ան՝ մարդկային
երկու
գնութ
իւն
ը դգալով
Հանդերձ՝
ապառաժ
ը լ –
սիրաՀար
էակներ՝
աոանձին,
շքեղօրէն
կա–
լալէ չէր դաղրեր...» Ըստ իս, Հոգին, մեր
էու–
Հաւորուած
սենեակի
մը մէչ՝
սիրոյ
վւիլիսո–
թիւնը
ձեւաւորոգ
բ ա դմա
ղան
նիլթերու
ամե–
ւիայութ
ե ան մէչ\ խորասուգուած
էինք։
հայց.
նանու բբ գրեթէ
խուս ա ւիու կ մառերու,
ձեւե–
արղեօք
սիրաՀարներու
սէրը
տրամաբանու–
բու ել շարժսղական
ու թ ե ան,
լրիւ ու
ներդաշ–
թեան,
պատճաոա
բ ա ն ա թե ան,
վւիլիսոփա֊
նակ
մի աւորման
մը ցայտուն
թրթռականու–
յութեան
վրա՞յ
Հիմնուած
է լ Սէրը՝
երկնքի
թ ի ւնն է միայն։
Եթէ
Հողին
ո ել է տեղէ մը
Հուրն իսկ է. ան չի Հանդուրժեր
ոչ մէկ արա–
եկած
ու մեզի
ել բոլոր
կենդանական
աշ–
մախոՀութեան։
Անարատ
սէրը՝
բոցեղէն
Հե– խարՀին
զգացողութիւն
տուած
ըլլար,
ան
ղեղ մրնէ որ կաղայ,
վաթորկօրէն
անարգել,
իբր անսկզբնական
կենդանու
թ իւն մր՝
կրր–
ծովօրէն
անՀատնոլմ՝
իր ընթացքին
մէչ\ ա֊ նար աշխարՀիկ
կեանքի
կոչուելուն
գիտակ–
մէն ինչ բոցի
վերածելով։
թերեւս,
սակայն,
ցութիւնն
ունենալ,
կրնար
ետքէն
ո՞ւր
մեկ–
զ՛ուգէինք
գերբնականին
ա ր ա Հ ե տ ո վ
սիրոյ
ն ելուն
տ ե ղ ե ա կ
ըլլալ
ու նաեւ,
կրնար
յիշո–
Fonds A.R.A.M