1
Հ
ԱՆԱՀԻ
Տ
ո֊երր
էի
ոխ ու ահ գրեթէ
մի շ ա
Հո մա նիշն եր ո վՀ
Համազօրներով՝
փոխառուին
ի
ւնր
սքողելու
վւոյթ
աարուահ
յա յանի
Հանքով,
զի ա
յն֊
Աղւլ
աոնէին
իք*ազաւորի
ն
Նշանագիրս
ա ղբաբետաց
Հ ա յ եր էն
լեզուի
Յօժարեցին
զարքայն
Փոյթ ա ոն ել վասն
սլ իտոյիցն
ա յն ոց
ի
կ
Առաքէր
գՎաՀրիճ
ք)ուսԼւս|1 սոսկօք
Երէց
որոյ
անուն էր Հա րէ լ
Տեւլեկանա
յր
ի
Չ՚անիէլէ
Ամո
երկուս
կարգեալ
զ վա ր գ ա ւգեա ու­
թիւն
իւր
Ւ վերա
յ
Հասեալ
թ՛է Հեն րաւ ա կան
նշանագիրքն
ՈզՀ ահել
զոիւղորայս
եւզկապս
Հայերէն
լեզուոյն
Նշ ան ա զիրք
յ ա յլ ոց գ ւզրու թ ե անց
թ աղ -
եալք եւ
յարուցեալք
հո յն մեթոար
կր շարու նակու
ի
փոխառու֊
թ ե ա ն ՝ ա մր ող Հին
։
էԷՀ։ Եսկ
ուր
Խ որ ե ն ա ցի
ի
պ ա ա մո ւ ա հ քր
՛
Էիր
«
կ ա մա մա ահ ական»
յերիւ–
րանքներով
1
կր շեղի
ԿորիւնինԷն,
միշա՝ ան–
վրէպ՝
Կորիւ նն է ս ա ո յ ղ եւ ուղիղ,
ի
ս
կ
Խորե֊
նացի
սխալ ու ան Հիա՛ւ։
Կորիւնի մէՀ արքան
կը պատւ1*է
Մաշթո–
ցի եւ Ա աՀակի թէ կր յիշէ որ ՛՛հան
ի
էլ
ասորի
եպիսկոպոս
մրիրեն
գււա6~
էր թէ իր քով կր
գանուին
Հայ եր էն լեզուի
նշանա գի րն եր
։
Խո­
րենացի
1
բոլորովին
ս։ արբ եր կ աւանղ է թէ
Հաբէլ
անուն քա Հանայ
մր ^ ազգական
՛
հա֊
նիէլի
՚
արքային
անձամբ
կր
ներկայանայ
I՛«մատուցեալ»
•
ինք իրմէ
վայթ
րնելով^ ու
կր խ ո ս ա ան) ա յ ճարել
ք
մէՀաեգ
բերել
( «
առ­
նել» այսպէս
Հասկցուելու
է՛ Հայկական լե­
զուն եր ու
(1)
նշանագիր
յ ա ր ւ1՚ա |,ւ| ւււաօ՜
(
կար֊
գա
Լ
որ ահ ՚ ՛հան
ի
էլ է։
ՎաՀրիճ որ Կորիւնի մէջ պարզ,
աննշան;
պա լա ա ա կան պա շա օն ե ա յ մրն է պա ա գա
մա֊
աար («ոէա ՎաՀրիճ»
•
կր դառնայ
Խորկնացիի
մԷՀ աոՀմիկ
ւ աոՀսՂւ ալ յիշուելով
Խ աղունի,
ուրիշ աեղ է բնատ ծանօթ չէ այդ անունր
՚,
թա­
գաւորին
Հաւ աաարիմր
(
վսաաՀելի,
խորՀրգա֊
ք ան
յաճ ախ ա դէպ
եր եւ ոյթ մր դի պ ու ահի
արդիւնք
Հա մա բ ի լ ներելի չէ։ ԱՀա ճարտա­
րանք ր,—
Զգացուցին
Արքային
Հա յ կան աց ս լեզուաց
նշ ա ն ա գի ր ս
թ՚ախ
անձեց
ին
Փոյթ
ղայնպիսեացն
առնել
ոլիաոյից
2
րհ՜ձ">ւււ կուԹհ՜ւսւքբ
՛
ք՛ա Հանայ
ի որոււ/քւ
Հաբէլ
անուն
կոչեցեալ
՛
Բա ջ Հ մա ացե ալ ի ՛հանի էլ է
թ՛ եւ ա ծ ել ով աղայ ոց
զ ա մս սակաւ ս
ծ
եղեկացեալ
Ոչ
լինել բաւական
այնու
նշանագրօք
Ա աոյդ
հոլովել գ Հեգենայ
բառից
Հ այկ ա–
կանաց
Հագներգաբար
(
Հռեաորաբար֊
անպէա
յաւելուած
/
Ա ուրացածս
յ
գծագրութիւն։
կան
1
որ այս գրոց
ղիւաին շաա վւաւիաքող է
եղեր, եւ րսա Կորիւնի՝ թագաւ
որին
Հրովար­
տակը, պա ադա մր Հաբէլին
յանձնելով կատա­
րած աւարտած
կ*րլլայ
իր պաշտօնր,
բայց Խո­
րենացի
չ՚րնդունիր
այդ Համեստ
դերբ,
այլ կր
պ ա ամ է
թ է Վա Հրի ճ
րն կ երաց աւ
Հաբէլ ի՝
՛
հանիէլի մօտ երթալու,
՚
հանիէլէն
Հմտանալու
գրերունէ եւ երկուքր
միասին
ւլ աըս
\\\\\
ք ո ա )>(•
այղ
գրերր Ս աՀակի ու Մեսրոպի,
մինչդեռ
Կորիւնի
մ ԷՀ Հաբէլ
առանձին
կ*երթ /ս յ
՛
հա֊
նիէլի մօտ, կր տեզեկանայ
դրերուն, եւ կ առ՛
նէ
կը ւլըկէ
թագաւորին։
Անշուշտ
Խորենացիի
«
Հայկականացս
լեզ­
ուաց»
(
յոքնակի–
փոխանակ
Կորիւնի
«
Հայե­
րէն
լեզուս
յն» պէտք է ենթադրել
խանգարում
բնագրի,
զի Խորենացի
անգամ չէր
կրնար
այնքան
խոտորիլ
ճշմարտութենէ
որ Մաշտո­
ցին
յօրինել
տար
նշանագրեր
մէկէ
աւելի
Հայերէն
լեզուի
լգաւաոաբաբբաոներուկ։
Բազում
աղաք այս Գանիէլեան
գրերով
վարժելէ
ետք. Հրաման
կուտայ
թագաւորր
ամէն
կողմ այս գրերով
վարժեի
եւ
այսպէս,
կ՚րս-է Կորիւն,
Մաշթոց
ու սու ց չ ա թ եան ք վար­
դապետութեան
՝
աստիճանին
կր Հասնէր, եւ
Fonds A.R.A.M