104
ԱՆԱՀԻՏ
Ե
0
11
Ե
II՛
Ի
1՚
>՛
I;
Բնութեան
ծոցին
մէջ դիւթագեղ
կան
վայրեր,
Հրաշալիքով
առլի ձորեր
ու
ժայռեր,
Ուր երր կ՚երթաս
Հանգչիլ,
խոկալ
մեկուսի,
՚
Լըսեմը
Հոն քու Հոգիիդ
կը խօսի.
Կը Հարցընես.
«
Եօսեմիթէ՛,
Գըրախտավայրն
Հո՛՛ս է
միթէ))։
Հոն են ակեր աղբիւրներու
կարկաջուՅւ,
՛
Ծառեր Հագած
ոսկեմըշոլշ
ձորձ
մ՝այգուն,
ՋրվԷժնե ր յորդ անմաՀական
դուրերով.
Եղտիւրն,
Հովերն
ել եղի՛ սեան ամպն ու Հով.
Թռչուններ
կան դեղձան, կապոյտ
ու ոսկի,
ՄողԷսն ալ մերթ
ժայռի
կուրծքէն
կ՚սողոսկի,
ժայռեր
Հսկայ
գէր պորտերնին
կ՚արեւեն՝
Յոգնած կարծես
շրջիկներու
քարելէն։
Հոն են վայրի Տագարն
ու արջն ու
եղնիկ
Ու Հըրաթեւ
փավմլաթըռիլ
թիթեռնիկ.
Ծառեր, թուփեր
սաղարթներով
զմրուխտի,
Կարծես չքնաղ խորան մրն է,—վայր
ուխտի
—
է
Լեռներ
ցըցուն կատարներով
ամպաՀերձ,
Թաւուտքն
է Հոծ մայրիներով
ուղղաբերձ,
Օդն առլըցնոզ
շաղ ու շող, թոյր
եւ ըստաշխ
ԱնմաՀական
շունչ մը կուտան
կենսաբաշխ։
Բրդոտ
ըււկիւոն
ալ իր պոչով գորշ,
փարթամ
Կ՚ոստոստէ; Հոն ծառաստուերին
մէջ տարտամ,
Շրջիկներու
վըրաններէն
մերթ ընդ
մերթ
Փնտըռելով
ուտելիքի
վւոքըր
փերթ։
•
Բալելն
Հաս ոյք, մագըլցիլն
ալ վայելք
մ ՛էր,
Մէգին
մէջէն այգուն
անցանք
լեռն ի վեր.
Սանդուխ
մ ՛առկախ ծիածանն
էր մեր ոտքին,
Հ՚էէեէր
ջրվեժէ՛
իսկ վեր
կ՚ելլէր
մեր
Հոգին։
«
Օձն իր պորտով, Հաւքն իր թեւով Հոս չէր
գար,
Ի՞նչպէս եկար, Հողածին
ղու Հէ՛ք,
տըկա՚ր»,
Լեոան ոգին
կ՚ըսէր
Հիւսիս ֊.Գմբէթէն,
Տաճարն
արփւոյն,
ուրկէ լոյսեր
կը
կաթեն։
Գիշերն
Համբուն բալասանով
քընաւէտ,
Հուրն ի Հրեղէն պարիկներու
կայթ
մ՛յաւէտ,
Ուր Ե իր.Կաթինն
երբ Համբուրէ
մութը
կոյս,
Շիկնումն
անոր
կ՚ըլլայ
բոսոր
արշալոյս։
Կը Հարցընես.
«
Եօսեմիթէ՛՝,
Գըրախտավայրն
Հո՞ս է
միթէոԼ*՝)։
ԳՐԻԳՈՐ ԽԱՆԳԱՄՈՒՐ
(
հոեցնօ֊Քայի,1>որնիա,
1930
( * )
ծօսեմիթհ, աշխարհածանօթ զբօսավայր
՚
ք^այյւ^որնիոյ ւ1եջ, Սիերրա Նեւատա լեււներուն
ս՞օտ ձոր)ւ ւքր մեց ուր բազմաթիւ քակայ ջրվեժ­
ներ կան լքօտ ս՛օտի։
Fonds A.R.A.M