30
ԱՆԱՀԻՏ
բուն
ւ
*
Լ,երջի անդամ,
շուտով
վերաւլաււնալա
նպ ա–
աակաւ երբ Ա մեր ի կ ա ան
ւ/
ահ Էբ
է
իր այ դ
ււ
Էր
ր
քւր -
ս՚ԷՆ
անբաժան
պաՀահ
Էր
*
Ա ս ո ր ^ ա ս ՚ ա յ ւ ,
ի ո՛
բադ֊
դա կէս Հայրենակիցներու.՝»
ո Տ անէք կոդմէ
իրեն
տրր֊
ուահ
((
կոյր» ու ((մոլեռանէլ))
ահ ականներ
էշն վշտա­
նա
լու տեղ Հաճոյք
դղացահ
Էր, պատիւ
Համա
բահ
Էր ։ Բովանդակ
զուլուՏի
ընթացքին,
եթէ
կրցահ
էր
մէկ
երկու
անգամ
մխիթարութեան
պա Հեր
սաեղհեի
ան ալ եդահ էր շնոբՀիւ. իր
մտաւորական
Քձիկ Տը պաշարին,
զոր սեպահ էր թէ կաղՏահ
է
իր Հայրենապաշտութեան
տուիքներով–.
ճիշդ
տյ1ւ–
պէս
ինչպէս
իր արժանաւոր
կինը
տ ա ր ա դ ր ութ ե ան
՜
ճա
մ բաներ
ուն
։
Ու երր
ի րենն
եր ո ւն
ձի աց ահ էր,
այդ
կէաը նոր կենդանութիւն
Տ աէւահ
Էր։
Թորոս
Աղբար եւ 1/արթա
Պա՜ճի,
ա
յ
ս
Հեռա–
ւոր
անկիւն
ի նոր գաղթական
բնակիչներուն
ամենին
տարելիցներն
ու Հայրենապաշտները
երրեք
^Էի՚ե
Տաւցահ
Տեառնընդառաջի
ԼՏԷրընւլաս^նաիւընթաց
երե­
կոն
կոչել
Կածակի Իրկուն
( 2 )
և Հեաեւիլ
Մեփւ1հտի
պաշտամունքին
։
Անոնք
իրենց
Հայրերէն
Հաւա­
տաց
ահ էին թէ Կահ ակի
1*
րկուան
եկեղեցիի
է/ա–
Տերդութիւնը^
լրանալէն
վերջ. »ւրու
մոմը որ եկեդե-
ցիԼդն վառուահ
տանիք
Հասնի ու ՄելիՏէտի
է
ա
~
լեր ո ւն ա ռ աջին
կրակը տայ,
"՚
Հ՚Է–
մոմ ին
ւ1ն աց ա հ
Տասը
Հրաշադորհ
կը դառնայ,
օդին տալով,
՚
^ք՚ք՚/՚^Ը
կը դադարի.
լեո֊ը,
քարի Տը աակ
պաՀելով
ա
ԲԷ
2.
Րճ
ա
^*է
՛
ք՚"
՛
Լէսեներ
ո ւն
րեր ան
ը կը կա պո ւ ի.
հովը
նետելով
ւի ւ» թ
ոո
իկէ\
կ
ո
իւ աղա դի եւ թջԳ» ամիին աո -
շեւ
Հղելով
անոր չար սիրտը
լւարիի
կը փ ո իւ ուի ։
Անոն ք ունեցեր
էին այ1» Հաւատքը
թէ Ս ելի մէ,տի
կրակին
վեր ջի կիսավառ
կիսարեց Տր տուն
տանելով՝
Հոե
ցատկող
կա
յհ եր է՜ն տան
լիութիւն,
արի
ութիւն
կուդայ.
աիւոռին
մէջ կենւլանիները
կաթնտու
եւ
Հաւնոցին
մէջՀաւերը
ահ
ան կը ւչաււնան
։
Նրենցնաիւ–
մաււանդահ
այս Հաւատքին
աՏենէն
ընա–
րեալ կ
ո
դՏը
սակայն այն է թէ՝ որ եր ի տաս արւլր որ
Ա ելիՏէտի
հալա
լուն ու խելայեղ
րոցերուՂէ
Տէջէն
կարողանայ
սուրալ եւ ճեղքելով
Տէկ
կոդՏէն
Տիւս
կոդՏը
անցնիլ
կարիճ
Տը կը դառնայ։
Բոցերէն
դուրս
եկողը
կայհակ
Տր1ւ ալ
ին ք կ՝է\Ա
ա
(
՚//""՛//
1
պէս,
Հուրէն
հնահ
կրակի
ղաւակ
( 3 )
ւ
Ո՛չ
գիտէ
որքան Տեհ ուրախութիւն
եդահ է այն տարին
այն
հնոդքին*
ՀէսՏար
որուն
որդին
աՀաւոր
րոցերու այդ
ՏիՀույը
կարահ ու անց ահ Է։ Այդ պիսին իր բովան­
դակ
վ՚ւ՚ի՛՝"
Հուրին
տալով
անհտնօթ
Աստուհոյ
Տը
պաշտպանութեան
արժանիքին
տիրացահ
կ^Աայ
վայելչօրէն։
Իրենց այս Հաւատքին
Տէչ Ա ելիՏէաի
բոցե­
րուն
չորս
կոդՏը
եօթն
անդաՏ
դառնալն
ալ
նուաղ
նշանակութիւն
չունի
։
Անցելոյն
Տէչ. ով որ չէր
կարող այդ Հուրը
ճեղքել
վերջինը
կատարող
թա^
փօրին
կը մասնակցէր,
որ
կայհերու
տեղատա­
րափին
տակ
կը դառէւար
պարելով
եւ
երդելով
պաշտաՏսւնքփն
յատուկ երդ Տը
(4) :
՜
^՚ՐԴ ^"ք "՜
րու
ի.Հաստին
մեկնութիւնը
պաՀուս
հ է
նախապա֊
շարական
աՀաւոր
թաթով,
եւ երաժշտութեան
ու
պարի
եդանա1լ1ւերու
քադցրու
թ ի ^ ՚ բ
դիմացկուն
պատնէշ
մը կադմահ
է նոր կրօնի
Հե տապն դո լաթե­
րուն
աււջեւ : Այս Հեր ջինը,
որուն
աղջկանց
դասն
ալ
մասնակցութիւն»
կը բերէր,
դեդեցկութեան
եւ
պայհառութետն
շնորՀաց
տիրանալու
իւորՀուրդն
ուէւի նաեւ
:
Հ
-.
Ա
յրե՚1ւի
աւա1ւդութեանց
երկաթէ
դհին պատ­
կանող
ւււ(ւ;
տօնի
յիշաաակութիւնը
մոռնալ
ոէ
մի տ Հ\ւ Հ ն ռ ր ա լոր չէր երկո
ւ
Հայ
բեն
ա
պ ա շուներ
ուն
Համար,
այլ եւ այւլ
տօՀւի
արարողութիւնը
դօրաւոր
փուռ
մը Համարահ
էր Ս արթա
Պաճի, ուր կը սե­
պէ ր թէ ա մէն տարի
կը թլւ հ է
երկու
աչաց
լոյ ս
երկու
թաւները
։
*1
իշեալ
տօնի
երեկոն է ր ։ Արեւմտուց,
երեք
ը1ւ ա անի
ք1։ եր ր
ւ՝1
է կ անց
(՚
րե նց ա ա ներուն
ա ո ջ ե ւ
գետ Աղբին մէկ երկու
խուրձ
ցէսիւերով
փոքր
էէ ելի -
մէա
Տր վառելէ
վերջ
որոշահ էին II արթա
Պաճոնց
Հաւանուիլ
։
թ յ Կայծակի
երեկոյ։
Կ, Խ.
Հ
՛՛
Հ)
յ Պէաք է րոց երր
այնքան
շաա
ր լլ ան
որ կարող
երի ա ա ս ա ր գր կարո
ղ ան այ ա նդամ
մր
բոլորովին
անձեւս
ան
ալ
Հանդիսականնե­
րէն*
Կ.Խ.
1
4
՚
Կայծերու
սայաուԱՆերր
այնքան
կա­
րեւոր կր Համարուէին
որ Մելիմեար
անպայ­
ման
կր վառէին
ա
վայրի
ծրդենիներով,
որպէս
ամ են էն շաա կայծեր
արձակող
վառեչավասալա։
Ամէն
սա արի Մ ելի մ էւո վառելու
Հա աքար
Հեռու
լեռներէն
ծ բալենին
եր բերելու
աալարսաքլա նաար աիե–
սաներաաւնն էր, ղոր կր ա/աոէին իրենց
աասնիք–
ն ելա ուն
ւ/ր ասյ ։ Նա ասյսաալ էս ասաքէն սա արի
ք անի
Մելիմէա
վ ասռ/^ր կր նշ ասն ա կէր
թ է
՚
^Հք^՚Ք
երիւաաա ս ասրալ աա։ մու ւան աս ալ եր է։
Կ. Խ.
Fonds A.R.A.M