ԱՆԱՀԻՏ
Հէ ՛ք
ժամացոյց,
Այդպէս
երկար
պիտի երգես, դեռ շատ
երկար,
Մինչեւ
բանւորն
ա՛լ ուժասպառ.
Կեանքին
տըւած
քանի՛
կեանքեր՝
Հեռանայ...«
Անկէ էքերջ դուն
ըլլաս պիտի
այսօրուընէ
լոկ մընացորդն
օճախիս.
Պապ մը ծերուկ,
Շուրջդ
Հաւաքած
զաւակներըս
իմ մանուկ,
Պատմես
պիտի թէ իրենց
Հօրն
աղքատիկ
Միակ
ժառանգն
ես կեանքին
մէջ այս
անել։
Ա/սպէս
ուրեմն
դեռ շատ երկար
պիտ՛ երգես
դուն
՛
Բանի աչքերդ
են
արթուն
Ու ժամանակն
անպէտ
քի ժանգն
երկաթներուդ
չէ
տըւած։
Կ՚ըլլայ
որ դուն ալ ինձ նըման
ուժասպառ,
Մերթ կը կանգնիս
կը վարանիս
քալելու։
Գիտեմ
ծանր է աշխատութիւնդ
անդադրում,
Բայց ես ըզգոյշ,
ինչպէս
տըղուս,
ականջդ
աղուոր
կ՛ոլորեմ,
Մի7ւտ դուն ի տես իմ բանւորի
տաժանքիս
Երգըդ
անուշ կը սկըսիս...
Այդպէս
Հըլու, Հաւատքով
լի, ո՛վ ժամացոյցս
իմ
աղուոր։
Զ.
ՈՐԲՈԻՆԻ
ՇաւքոՏի, Մո(ւ–Պլան 1924
Fonds A.R.A.M