ԱՆԱՀԻՏ
կեբերանի,
ազաաւ/՚ան
ժաժ՚ուէ։ կր սպասէ...։
իս
Յոյս
չեմ՝> շարունակեց
Արաս",
ի՛նծի
համ՛ար Պոլիսր օաար քաղաք
մ՚րյն Է ուր
իմ՝ ցեղիս
մ՚արգիկր կատարած
ե՛ն լրացու­
ցիչ
՚
էե՚ր մ՛ր մ՛իայ՛ն,
թ՜էպէտ
փառաւոր,
բ-այց երբեք
չպիտի կ րնամ՝ վարժուիլ
այն
գաղափարին
թէ Բիւզանգիոնր,
՜
ճաշակի
այս
մ՛ա յրաքաղաքր,
ժառանգորգ
Ատտի–
կէի եւ Հռոմ՛ի,
կարենայ
յաւիտենապէս
Տա՜ճկի
լուծին
տակ
մնալ։
՚
Ըագըքներր,
ճերւՐ ակ
մ՚ինարէներր,
Ալլահր
կանչող
մ՚ուէզզիններր,
արեւելեան
մ՚եզեգիներր,
նարկիլէներր,
փողոցներու
շուներր, Աբա–
զար»ի ապրանքէ։
եր են ղոր կր ձգեմ՝ ա
յն
կեղծ
ղգայնաւք ոլներուն
որ էյլրոպա
յի
քթին կր իւն գան։
Յիսուն
տարեկանին չէ
որ ւՐարգ իր կեանք
ր վտանգի
մ՛ ԷՀ կր
գնէ> այլ մ՝ եր
տարիքին։
կր
հանգչիս՝
գործգ կատարելէ
յետոյ, երբ վստահ ես
թ՜է զաւակներուգ
աղատ
հայրենիք
ւՐր կր
թ՜ողուս...
«
Սէրր
աստուածս։յին
է
իսկութեամ՛բ,
շարուէ։ ակեց
մ՛ելամ՛աղձօրէն,
բայց
ս
էրէ\
։/՝
իա՛ կ 1խոՀ մ՛ր, անոր ղոր րէսորած ես ամ՚–
բողՀ սրտովգ ու բանականո
ւթեւսմ՝բգ։
1՚
ն.
ծի համ՛ար արժէք
չունի
սէրր
մ՛իւսներուն,
մ՚ասնաւորապէս
ա յգ
մ՛եղկ
արարածներում։
որ քեղ կր վրգովեն եւ որիրենց
կեանքր
անուշեղէններ
ուտելով
կ՚անցրնեն,
սպա­
սելով
արուին որ զիրենք
պիտի
ոտրկացնէ։
Աղ ի առ։ էն երր վէպերու
մ՝ ԷՀ մ՛իայն
գոյու­
թիւն
ունին։
—
Արա։/՛, ներէ՛
ինծի։
Սխալեցայ։
Բայց
որո" ւնն է յանցանք
ր։
ինչո՞ւ
զիս
լքեցիր
մ՛եր
Պոլիս
վերագարձէն
ի վեր։
Առանց քու առաքեալ
ի բոցիգ, առանց քու
համ՛ոզ ի չ խօոքերուգ,
ես բանի
մ՛ր չեմ՝
ծ առայեր։
Ու սլէսւք է իաստսվաՊվւս թէ
այն կեանք
ր զորհոս կ՚անցլչ1ւեմ\
են ո զքիս
քով որ վրաս կր գուրգուրան,
բնաւ նպաս­
տաւոր տէ հայրենասիրական
խանգավառ–
մ՚տն։ Բայց պիտի տեսէւես, հաւատք
ունւե–
ցիր վրաս։
իյօսքս պիտի կտտարեւՐ։
ծ "
ալ
իմ՛
յււյն
շնկերներս
ոտքի
պիտի
հանեմ՝
այն
րեժիւՐին
գէմ՛ որ մ՛եզ կր
կեղեքէ։
—
Անօգուտ
է, րսաւ
Արամ՛։
մ՛ենք
մ՚իեւնայն
լեզուն
չենք խօսիր
այլեւս։
Փա­
րիզ։
մ՛ենք երկու արմ՛ատախիլ
եղած ու­
սանողներ
էինք, քու հարստութ-իւնգ
եւ
իմ՛ աղքաաութ-իւնս
արգելք
մր չէին
մ՛եր
բա ր ե կա մ՛ութե
ան ր,
մ՛եր
համ՛ոզումն
ելս։ ւ1ւ։
Հոս, տարբեր
է ։ Պերճանքր,
հարստութիւ–
նր մ՛արտիրոսութեան
տրաժ՚ագրութիւն
չեն
ստեղծեր։
կր հասկնամ՝ եւ ատոր
համ՛ար
չեմ՛ նեղանար
քեղի։
թ՛երեւս
օր ։Րր, ա
յն
սերմ՚երր
զոր ցանեցինք
պիտի
ծլին, եւ
Այա-Աոֆիան
քրիստոնէութեան
պատկա­
ռել ի սրբավայրր
պիտի գառն
այ
նորէն...
Ա՝ին չեւ տյն ատեն,
գուն գնա
խաղաղ
ապրէ։
Ատենր ուշ էր։ Ոտքի
ելան
ի/որայի
հին վանքին
աո Հեւ
որ հիմ՝ տյ
՛
Բահլփէ
ձւսմ՚իսի
եղած է, կառք մ՛ր կանչեցին որ
զիրենք
կալա թայ ի
կամ՚ուրՀր
տարաւ։
շքաւՐբան, Արամ՝ լուռ
մնաց հակառակ
Հան­
քերուն։ իր բարեկամ՛ին
որ, վտանգ ։Րբ
նտիւազզ ալով, կ՚ուզէր
զա յն խօսեցնել։
Ան.
կից
բաժնուած
ատեն, սրտազեղ
յուզմ՚ուն–
քով մ՝ր անոր ձեռքերր
սեղմ՛եց եւ սա լա.
կոէւական
խօսքն
րսաւ անոր՝
օՎաղր
տու–
նէգ
գուրս
մ՛ի՛ ելլեր»։
Արամ՛
ԱթաւՐպուլի
նեղ
փոզոցներուճ։
մ՚ԷՀ կորսա I,ցաւ ,
մ՛ինչ,
գեռ
՚
Բօնոթանթէն
գէսլ ի Բերայի
եւրոսլա–
կւււի թազր
կ՚ուղղուէր։
՛
Բանի մ՛ր ժաժ՛
յետ
ոյ։ Ա՚ալսՐարայի ե–
զերքր գտնուող
գիւղի մր Աամ՚աթիայի ա.
մ՛ա յի թում՛բին
վրայ.
ազՀիկ
մ՛ր փարած
էր
Արամ՚ին։
կր զգացուէր որբուռն
յուզ–
մ՝ու1ւքի մ՛ր ենթարկուած
էր ան, անոր շար–
ժուած.րներր
Հղուա էին, խօսքերր
հեծկրլ–
տանքներով
լճւգհատուած։
—
Մ է՛ էդՀացներ
զիս քու մ՝է9ւէ կին
մ՛ր, Հայուհի
։
Րր տեսած
րլլալուս
Համ՛ար։
Յիշէ
մ՛եր երկրին
երգերէն
ւՐէկր.
Ամենայն տեղւքաՏր ւ1|ւ ե,
Մարդ ւ1|ւ անդաս կր մեռնի,
քոսյց երանի ՈՐ իւր աղղփ
Աղատուրեան կր ղո(ւուի։
Fonds A.R.A.M