ԱՆԱՀԻՏ
6 5
Նա Բ
ա
րձր
ա
մրեց
կոշտ, բրգեայ վարա­
գոյրը եւ նայեց
գսւրս։
Աս աղերը վաղուց
մարել էին
երկնքոււՐ
եւ խաւարը
կլա՛ն ել էր ամ՛էն
ինչ։
Կինր վերագարձաւ
իր տեղը,
Հանգ,
ցրեց
լա սլւոերը եւ շորերով
մտաւ ան.
կողին։
Վրանի
ոուսուէւքր
գարձալ
աւելի
ծանր
ու
խեղգիչ։
Ա՚իտ յն
ծերուհու
խուՐվտցը
խան գա.
րոււՐ Էր ՚ ս յ գ –
սուսունւքր։
*
գ
։
*
Անցաւ
մ՛ի երկու
ժամ՝:
Վրանի
ծածկոցի
ւիալասր, որի ւՐօտ
սլաււկած
Էր անքուն
կինր,
շարժւեց։
Գրսից
մ՚Էկր
զգոյշ
շարժոււՐ էր վւա.
լա որ։
կինը նստաւ
գօշսւկ ի վրայ եւ
սկսեց
մ՛տիկ
տալ։
Վրանի
մ՝օտ ժէկը
ծան^ր շնչում՝ էր։
Կինր ոտքի կանգնեց,
կռացաւ
խււփա–
ցնող ամուսնունւ եւ, Համ՚ոզուելսվ
որ նա
Հանգիստ
քնած է, ստքերի
ւՐատների վը–
րայ
գուրս եկաւ վրանից եւ կորալ
գիշեր,
ուայ խաւարի
՛
Ի ԷՀ։
—
Ֆաթի՚մ՛,
իւք՛ լո՛յս արեւս...
—
Վերջապէ՛ս,
Օսմ՛ան, սիրելիս...
Եւ կնոՀ մ՛երկ
ձեււքերր
փաթաթուե.
ցին վրանի
մ՛օտ
կանւէնած
երիտասարգի
վզով։
Լսուեցան
խեղգուած
շշու1խեր, փաղա­
քշանքներ,
ՀաւՐլւո
յրներ։
—
Այսօր
կէսօրին կը ւ/՚օտենանք
Գա–
հիրէի՚ն եւ ես կը փախցնեմ՝
քեզ,
3)
ս>թիժ։
—
Լա՝ւ, լաւ... իսկ այժւՐ թոզ, գնաժ.
ժաւՐանակ
է. գարշելին
կարող է
զարթել։
—
Միրոպէ եւս...
—
Ե" վախոււՐ եմ՛...
իսկ վրանում՝, գօշակի
վրայ,
լայն քա­
ցած
աչքերով
նստած էր
ամ՛ուսինը։
Նա, որի ականՀը
սովոր էր
ըմ՛բռնել
անապատի
Հազիւ
Հազ լսելի
Հնչիւէհւերր,
լսեց վրանի
մ՛օտ
կսքէւգնուլների
խօսքերը,
ՀՀո֊-կը,
եւ նրա շրթէւերր
ծռւՐռոլհցին
Հրէշային
ժպիտով:
Նա
զգոյշ վեր կ
ա
ց
ալ
>
Հանեց
քարձի
տակից ւՐի տուփ, քո՛ց արեց եւ վրանի ա.
րանքից
գուրս
թողեց
երկու
փոքրիկ օձ
եւ կրկին
ւղառկեց։
* * *
Լուսաբացին
կարաւանը
ւլարթեց։
՛
հեղին աւազի
վրայ րնկտծ էին երկու
գիակ։
Նրանց կ րծքերի
Հ
ա
զ իւ Պւկատել ի
վէրքերից
Հոսած
արիւնւը մ՛իքանի. կար­
մ՛իր կ
ա
թիլ
է/՛ սրսկել
սւնտսրսաի
ցոլուն
աւազի
Հիւլէների
վրայ։
ԳԷՈՐԳ
ՉՈԻԲԱՐ
՛
ՆՈՐ ՜Նսփփջեւան
9
Fonds A.R.A.M