64
ԱՆԱՀԻՏ
Նրանից
մ՛ի քիչ Հեռու
հ ալսւսլաւււի/չ
նստած՜ էր մ՛ի ծ՜երուէւի և ծ՜խոււՐ էր. ՛նրա
երկար
չիբուխի
ծ՜ո լիւր
օղակաձեւ
բարձ–
բանում՛ էր
վերեւ։
(
քերունին
ժաժ՚անակ
առ
ժաժանակ
ձգում՝
էր չորացած՜
Հա յեացքր
Հ^աՀիլ
կնս/ը,
նր ա երեսի՛ն,
գեղեցիկ
պարանոցին
եւ կիսամ՛երկ
ուսին։
—
Ի՞՛նչ ես յօՊւքերգ
կիտ
ել։
կինր
ոչինչ
չսլատասխանեց։
—
ինչո՞ւ չես պառկում՝:
— ՛
Բուն
չոլնեժ՛։
—
Լուսաբացի՛ն
կ տ րաւ ան ր րե1չ1ւուժ՝ է
՜
ճան ա սլարՀ։
կինր շարժեց
ուսերով։
Հքերու1։ին շտկեց
բարձերր,
յօրանՀեց
եւ կրկին գարձաւ
կնոՀբ։
—
Խելքգ
գլուիւգ
Հա լաքիր,
3
>աթիմ՚,
ես
թ ո յ լ
չեւ/՝ տալ քեզ գլխիս
օյիններ
էսաղալ. տես Հա, մ՛տրակ իս
Հարուած՜ների
տակ շան սատակ
կ՚անեւ/՝ եւ կամ՛
կ՛ու՛
զարկեմ՝ քեղ Հօրգ մ՝օտ եւ ամ՚օթբ,
էսայ–
տառակութիւնը
ցւՐաՀ կր ծ՜ած՜կէ
քեզ։
—
Ի՛նչ է
մ՛եղքս։
—
Ա՚՚եզքգ... գոլ վւուչ ես, փուչ ոտ­
քից գլուխ, այգ անիծած^
ֆռէն1լ1ւերի
ու -
սումնարանբ
ԳաՀիրէյում՝
փչացրեց
քեզ։
—
Այնտեղ
սովորում՝
էին եւ
ուրիշ­
ները։
—
Դու րէւգգէմ՝
մ՛եր
կրօնին... գոլ
գարձել ես ֆրէնկ... այո՛... լի՛րբ՛՛
անա­
մ՛օ՛թ, անիծ՜ուէր այն օրր, երբ քեղ ԱԳւու–
թեան
ասի։
—
քՓսղ չասնէիր... ինչու
Հարիւր
ոչ.
խար
աւիր
Հօրս ու առիր
ինձ։
—
Լաւ է գժոխք
գնայի, լաւ է ար­
ժանի
չլի՛նէի
Ս՚աՀմ՚էաի
գրախտին... քեզ
Հետ ես կեանք
չուէւեմ՝՚, խաւարել է օրս,
արեւս։
—
Աւելի
շուտ
իմ՛ր, աաա մների
մ՛իջով
շշնչաց
կինր։
—
Դու կորցրել ես նաժուսգ.
խօսում՝
ես օաար տզաժտրգկանց
Հետ, լրբօրէՊւ ծ ի.
ծ՜աղոււՐ
եււ, ժպտում՛... բենաժուս...
Վրանուժ
տիրեց
լռութիւնբ
եւ ա յգ
ծանր լռութեան
ԺԷՀ Հսհւգիպսւմ՝ էթ ի–
րար մ՛արգ ու կնո^ Հայեացքնեբբ,
լի ա–
ւոելութեամ՛բ,
զզուա՛նքով եւ թշնաժ
ու–
թ՜եամ՚բ։
Ծերունին
երկար
Հազաց,
տնքաց եւ
պառկեց,
քաշելով
գլխին
բրգեայ
վեր­
մ՛ակ ր։
իսկ
կի՚նբ անշարժ նստած՜ էր, յառտծ՜
տխուր աչքերր
լապտերի
լոյսին։
ի՞նչ
Էր մ՛տած՜ում՝
՛
նա։
Անցեալի
ո՞ր պատկերները
անցնում
Էին նրա յիշողութեան
ԺԷֆ։
Հայրական
տուէւբ, մ՚այրր,
փոքրիկ
քոյ–
րբ, ԳաՀիրէի
գպրոցր,
ր1։կերուՀիներբ,
եւ
վերջապէս
բարի
Հայրբ, որ ծ՜առայում՝ էր
ֆրանսիական
գեսպանսւթ՜եան
մ՚էշ^,
իբրեւ
թարգւ/՚ան։
0՛
>
սքանչելի,
երջանիկ
օրեր։
Տեսայ
ւՐօլլան,
մ՛ի ծ՜երուկ, նրա Հետ
երկար վափսաց, երթեւեկութ՜իւէ։,
խնշ^ոյք–
ներ, եւ այգ
զզուելի
ծ՜երուէւին, ցաւոտ,
ժիշտ արատուող
աչքերով,
վերՀ^ ի վերՀ^ոյ
գարձաւ նրա
ամ՛ուսինը։
Ե
լ
նա, որ խելացնոր
սիրում՝ Էր կարի՜ճ
Օսժ անին, նա ակամ՛ա
յ,
ծնողների
յորգո–
րանքների. տզա \ունքն1։րի եւ ՜ճնշժան տզ–
գեցուիժեան
տակ,
տւեց իր
Հաժաձայնու–
թիւնբ եւ այժմ՝
թափառում՝
Է անասլա–
աում՛ կտրաւ ա՛նի
Հետ։
3
երեկ ր նա տեսաւ
Օսմ՛անին
կարաւա–
նում՛ եւ նրա Հատուկտիր
խօսքերից
իժա­
ցաւ, որնա ուղտերով
մ՛իացել
Է կարաւա­
նին եւ վճռել
Է փախցնել
նրան,
3)"՛.
(
ժիժին։
—
Այ"
1
էիշեր> երբ ծ՜երուկ ր քնէ,
գուրս
եկ վրանից, շշնչաց ՕսւՐււ)հր–.
ն
լ
այժժ՝
կինր սրտատրոփ
ժտած՜ում՝
է այգ
ժսւսին։
Անապատից
Հասնում՝
էին
խուլ
ձայ­
ներ,
Հազիւ
Հազ լսելի, անորոշ
Հնչիւմներ։
Ս-մ՚Ւ "վասիսից
Հեռու,
Հեռու լաց էին
լինում՝
բորենիներր,
մ՛ռնչում՛
էին
քաղցած
՚
ի՚՚՚Գրերր
եւ
առիւծ՜ներր։
կինր ցնւյւեց, վեր կտցաւ եւ
գիմ՚եց
վրանի
մ՛ուտքին։
Fonds A.R.A.M