ԱՆԱՀԻ
Տ
49
Օրէնքը
սակայն,
անզօր
իր
ձայնովր,
անՀիզ իր կանոններովը,
հոս ու հոն ակար
ու նիհար
ծիլ, ծղօտ
ու բողբոջ
արձակած
էր, բայց
իր ծլելուն
ու սլտկունրին
շատ
անգամ՛ ոսւնաաակ
ու բուսաքաղ
եղած, ել
ւՐանաւանգ
անոր համ՛ար
որ
տիրասլեաողի
ու տիրասլետուողի
վաղնջուց
գաղավւարը
ու կարգախօսը
իր վժարւՐ օրերու)։
ուպատ­
գամներուն
այն չավ։
ուժգին
ու գոռ տարա–
ծութեանը
ու տպաւորութեանը,
կեցուած­
քին
ամ՚լւարտակ՝
ն ո յ ն ինքն
Աստուածպե­
տական, շատ
խոր արւՐաա
ձգած
էր
ել
՜
ճիւղաւորած
բոլորով,
որով խոտոր կը հա­
մ՛եմ՝ ատէր եւ անմ՛արս
կր
թ՜ո լէ ր
արգար
պահանջներով,
հաւասարութ՜եան
րղձան–
քով ժնաացոզ
ժոզովրգին,
եւ այգ
ոգւով
՜
ճամ՚րայ
առնուլին
եւ իրաւունք
պահանջո­
ղին։
Այսպէս
խուլ
ու գուլ
կր սնար օ ֊
րէնքներուէ։
հատուածական
ու
տառական
գործագրութիւնր։
իրկրին անմ՚իՀական
կա­
րօտութիւն ր, մ՛իակ ազգաէլն
էր գէպ
ի յտ–
ռաջգիմ՚ութիլ1ւ,
զարգացում՛,
հարստու­
թիւն
ու խաղա/լութ
իւ1ւ ոստնելու
եւ հաս­
նելու,
լւայց այգ
՜
ճիգը կր կտզար,
կ՚ուշա­
նար, կր հիւծէր, փտախտի
1
լ
ենթ՜արկուէր
գործագրիչ
պաշտօնեաներու
անգիտութե–
նէն,
յոյլ
ու յօրանՀ
գան գա
զութ
են
էն։
Այո
օրերուն
կ՚ապրէր
Լէվէնտ
՚
Բէշիշր,
հաւ անարար
Տէր Ա ահ ակր,
որով թէ՛
Լէ–
վէնաետն
ել թէ՛ Տէր Աահակեսւն
կր կոչ­
ուէր այս րնաս՚նիքր,
որ հին ընտանիք
ւՐը ե֊
զած
է, րնտկչութեան
մ՚ԷՀ աչքառու
՛
լիր­
քով։ Լէվէնտ
Քէշի
շ լուսնկայ
գէմ՚քով,
ա
նակօս ռլոծառ ՜ճակտով, պարթեւ
հասակ
նո՜ճիի
չափ, կայտառ
տյ՛՛՛եր
անծալ
ու
կարւՐիր ծրար, արծուեռունգէւ,
լմ՛ան
հայ­
կական տիպով առաքինի
տզամ՚արգր.
վւա֊
ռայեղ ՜ճակատր երկու
թառ
սիներու
վրայ
յեցած կամ՛արակապ,
որոնց ծոցին
բունած
ու թառած
թռվռուն
ու վառվռում՛
հ՚՚ւր
՛՛
ւ
բոց աչեր
շանթերէ
ծնած
"
եւ
սաթ՜երու
ղնկիկովր
սլահպանուած,
վւառաւոր
ալիք
մ՝օրսւս ու Հայր
Աբրտհամ՚էն
փոխ առած՝
Նահապետ
;(
ակււ/՚ի ժառանգ
մնացած,
թիկ­
նեղ
բերգքաժ՚ակ
քա^սրգին
էր,
քարերոլ
որգին։
Գարուէ։ ուսեալը
եւ
լեզուագէտը–
հմ՛՛ուտը
տիրող կառավարութեան,
կենցտ,
զտգէտ
ու ազնիւ
յատկութիւՕներով
օժ–
տեալ,
բնակչութեան
յարգելին
ու սի­
րելին՝
Հարեւաններուն
ալ ՚ յարգելին
ու
սլաակառելին
էր եզած։
Որսն
ու որսոր–
գութիւնր,
նժոյգէ։
ու նիզակր
սիրող,
աչքն
ու աՀր անգին
ու անգաստանին,
սիրտն ու
հոգին
շէն ու շինականին,
ժողովուրգին.
իյաչր
ձեռքին՝
հեղ ու խոնարհ
ծառան
մ՛ատուռին
ու տա՜ճարին,
սուրը
ձեռքին՝
ահն
ու սարսափը տնարգարին։
Աղքատին,
անոքին
բարի
հա յրն
էր,
ժեծատուէւին
մ՚իջնորգր՝
բարերարելու
գործերուն։
Նա.
հասլես՛
մ՛րէ՛ Էր Տակոբի
գրմ՚ուն
սեղսՈ՚ովը,
անոր ոչխարներու
երամ՝ովը.
եւ
տէր
էր
սքւ՚թիւ
ւՐեղուափեթա1լներու,
քիմ՛քերու
խորիսխ,
սեղաններու
մ՚ուՐիկ
հասցնելով։
Նահապետ
մ՛րն էր
լ մ՛ան ՝ զաւա/լներու
եւ
թո՚Տւերու
բազմ՛ութիւնով,
քահսւնայ
էր իր
որգին
Տէր Նիկռ ՛լո՛ւը ու թուճ։
ալ Տէր Ա ս՛­
հակ ր եւ գասատուն
է եղած
իր աղուն
եւ
Տէր
Ս՚ոեւիանի,
որ իր մ՛ է վերՀ երկար
գա–
սախօոած
է, եւ ասոր յաջորդներն
տ<
Լէ-
վէնտի
ոգլովր
անձնաւորութիւ1ւներ
ե,
զած
են։
Ընգհանուրէն
Լէվէնս։
ՔԷ
ՀԻՀ
ճանչ­
ցուած
ու հռչակս ւա ծը,
Հին Բինկեանի
Ա.
Յտկոբի
եկեղեցիին
քահանոքււ Է եղած,
ծա­
նօթ
իր արիասիրտ
եւ կենցաղագէտ
բնա–
ւորութիւնավը
եւ աւՐէնր
իրեն ծանօթ,
իր
ազն ո ւ ակա՛՛ն կենցաղ ր եւ անօրինակ
հիւրտ–
սիրութիւ1։ը,
ւ/՚անաւանգ
անբասիր
ու
ան–
բիծ
կեանքի
ու պաշտօնի
տէր
եւ
հաւա­
տարիմ՝ իր ուխտաւոր
ու հաւատաւոր
ծա,
ռայութիւ1՚ր
սրբութիւՕներու
խոր
հմ՛այք
։
Րը սվաած
են իր Հուլ^ը,
եւ
իմ՝աստու1ւ
վարելակերռլը
պատկառանքի
ու
յարգանքի
բուռն
ազգեցութիւն
ւՐր բոլորած
իր ան­
ուտն
շուրջր։
Համ՚բաւեալ
իր
սրբութիւնքն
ու քաջութիւնւը,
մ՛աքուր
ու պարկեշսւ
ե–
կեղեցականի
իր օծութ
իւնւր եւ բարի
հայ–
րութիւնը
իր ժողովուրգին
եւ շատ
հաւա­
տարիմ՝
ու խղճամ՛իտ
սոլաոաւորութ
իւէւը
Տաճարին,
իր շ՚՚ւլ՚ջը
պաշտանքի
մ՛ը հետ.
քել՛ն
եւ ուղ ին գծած
ու թողուցս՚ծ
է ։
Fonds A.R.A.M