40
ԱՆԱՀԻՏ
— «
Սո՛ւրբ Ասաուած՜...»։
Աոնական
ու թաւ, թա՛ւ։
Յուղում՛ի
ալ իլշնել։
էլլլ գարն ենք եղանակին։
թ՜աւ^ու–
թա՚լայքւն
կուրծքեր,
երգէոնական
ձայներ,
սրքազան
զօրաց
շկաՀիւնւներ,
գրօշներու
քար ձրաց ուս՛՝, բազկատարածում՝
մ՛ինչեւ
ամ՚սլերսւ ւՐԷՀ^...
— «
Սո՜ւրք Աստուած,
սուրք եւ Հզօր,
սուրք եւ անմ՚տՀ...»:
կր Հրաշափոխուինք։
կր
Հրաշափսխուի
եւ խեղ՜ճ մ՝ասւուււր։ կրբարձրանանք։
Նոյ­
եան
աասլան։
թուրերը կը Հոսին
լեռն
ի վար։ ԱւՐսլերէ
կ՚անցնինք,
սպիտակափառ
ամ՚սլերէ։
Երկին՛քը
մ՛եր ներքեւ
է,
խաղաղ
ովկէանի
մ՛ը նմ՛ան։
ԱնգրՀորիզոն
կը վերա­
նանք։
կ՛այրին
զմ՛ուռսներ
աստղերու
վրայ։
Հրեշտակապար
անՀուէւին
ովասիսներուե
մ՚ԷՀ։ Սպիռւակ
Հայրասլետներ։
Պարտէզէ/եր։
կը փակենք
աչքերնիս։
Եւ իրական ութ եան
Հեռաւոր
ազզ ֊ու կան
տեսիլ։ Ու կարծես,
Հայրենի
լե/ւան
մ՛ը
բարձունւքին
վրա
յ ենք. Հա յրենի
մ՛ատուռի
մ՛ր
մ՚ԷՀ^ ենք,
ու կարծես երկար
ու զ աժան
տարիներ
Հա
յ եկեզեցւո
յ
սհոիոխարիքսելի
մ՛խիթարութ՜ենէն
զրկուած
ղարիւփւեր եՂւք,
քսւղմ՚աաան^
ղարիսլքւեբ,
տ յնքան տառա­
պած՜ կարօտախտէ
,
այնքսՈ։
յուէն ած՜
Հայ–
րենաքաղձութենէ,
Հիմ՛ակ
Հասած
ւՐեր
տունն
ու աեղր,
մ՛եր
եկեղեցին, եւ ՚1՝եր
ւՐեծանոյշ,
մ՛եր աստուածարժան
ժեղեգի.
ներր կ՛երգենք,
երջանկութեան
արցուէւք–
ներով։
Մեր ժեզեգիներբ...
«
Սո՛ւրք և Հզօր,
սուրք եւ անւՐաՀ»։
Ու երկ ինք ր կը քացուի
մ՛եր վրայ.,.
ԱՀա
լուսասիւն
ծաղկես անգո ւխը
ուր­
կէ սակառ սակառ ու սաւիոր սափոր կը
տեղան
ձիթենիներ,
աղաւնիներ եւ նըշ–
խաբնեբ։
— «
Տէր
Ողոբմ՚եա՚ո,
կը վավաայ
ւՐեր
ընկերներէն
մ՛ին...
Ու ծերուէ՚իներու
յուղում՛ով եւ մ՝ա–
նու1լ1։երու
խանգավառութեաժք
կ՛երգենք
ա յս
խնգրեբզ-ր։
կարծ՜եմ՝ խորանին աոշՊւ ծու/ւկ ի եմ՝
ու
ներքին
մ՛ենախօսութիւնով
՚
Րք կը
գողաժ։
—
Տ ւ՛՛ւր, տո՛ւր
աշխարհիս
խաղաղու­
թիւն։
Ձիթենիներ
ծաղկեցո՛ւր,
Տէ՛ր,
հ՚՚գէ–
ներու աաաաոկին
՚
ԻԷ
Հ
^ ու շուշանի
սլար,
տէզներ
բա՝ց
ամ՛ենուրեք,
ամ՛ենուրե՛ք։
Փոթ ։։րի1լ1ւերուն
սիրասանձեր եւ
ՀողւՐե–
րուն
ծիրանի
կամ՛արներ։
Գրկէ
ս
"
ք Բ
՚ ՚ ՚
Լ
Հ
աշխարՀը և Համ՛բուրէ՛
ու թող
շրթներէգ
իւաղազոլթ
ես։ն նեկտար Հ"
ս
իեւ տմ՚ԷՊւ
Հի
լ
էէ
երՀանկութ՜եաւ/՚բ
Հանգարտի։
Մրրիկ­
ները
մ՛եղ շատ զարկին, պարզ ու
սլայծառ
^ւ՚^ւէ^՚Ք
՚1՝1
Լ Բ
Ա
Ա
ժեզի
Համ՛ար,
մ՝արգոց
Համար։
Բոլորր գժբախա
են։
Գթութի՜ւն։։
ԱՀա, տե՛ռ, լսէ՛,
ւ/՚անուկներր որ կուլան,
մ՛այրերը
որ կր Հեծկլտան,
ծերունիները
որ
կ՚իյնան
ու երի աա ասր
զն երբ որ անձ­
նասպան
կ՚ըլլան։
Փրկութ՜ի՛ւն՛։
Տե՛ս,
կոյ–
սեր
ալ կանոր փոթորիկ
ին
մ՚ԷՀ
մ՛երկա­
ցած՜ կր գառնան։
Օգնութ՜ի՛ւն։
Գթա՝,
փրկէ՛, օգնէ՛
տմ՚ենուն
խազազութ՜իւնավ։
Մեղուէւեր կր բղղան
մ՛եր Հոգիին
մ՚էչ։
կր բտբձրանանք։
•
Բաղզոութիւն,
Հտնգտր–
տութիւն։
Կը թեւածենք։
Ե՛֊ որքան կը
թ՜եւածենք,
այնքան կք թ՜եէժեւէւանք։
Մեր
բոլոր
բեււներք վար կ՚իյնան,—
կիրք, ատե­
լութիւն՛,
խեռ, վրէժ...
Եօթանասուն։
աղաւնփներոլ
վրայ պառ­
կած կր վերանամ՝...
0՛
> մ՛խիթարութեան
մ՚սհւանսհւ,
տեղա֊
տարավ։
մ՛անանան
որ կ ՚ ի ^ ՚ է
Հոգիիս
ԺԷՀ^
ու ափերուս վրայ...
—
Ա
Տէր
Ող՚՚ր՚քեա՛...»:
— «
Տ՚"–ր
Հիւանգաց
քժշկութ
իւն»։
Ամ՚ենքս ալ Հիւանգ
ենք։ Բարակ
ցաւ
ու1։ինք։
Բոնուած
ենք
Հ
^լախւոէ ու կարօ,
տախտէ։
Մեր
Հոգին բորոտած
է։
Ներքին
զուլոււՐը
աՀաւոր
է,
եղբայր
չենք
ւՐենք
կարծես...
— «
Աժենասուրք
Երր"րգ՚"–թիւ1ւ,
Աղգիս
Հայոց
սէր,
մ՛իութիւն։...))
((
Տ՛՛ ՚֊ր աշխարՀիս
խաղաղութիւն...»
— «
Տէր
Ողոր՚Րեա
՚,
Տէր Ողսր՚քեա՛...»։
կ՚ուռին
մ՛եր կուրծ՜քերր։
Բան
մ՛ը, /՛՛որ
Fonds A.R.A.M