ԱՆԱՀԻՏ
39
Բ. ՃԻՒԱ՚Լ.-
\*՚
նչ,
այդ անկոպ
աչքերուդ
ՏԷչ ԿաՏ թէ Տիւոքիդ ՏԷչ խոՀե"ր
ւդիաի րլլանք սար­
՛
նա լելով,
սափի,
Կր կարհես վրադ պիտի
5
ի այն խնդա՞նք
Տենք
ւ
Եւ ապշաՀար
սիրտիդ
շուրչ՝
$"՚՝–ի րաղձա՞նք,
կտՏ
ՊՐՈՄ. նս ո՛չ թէ ձեր արարքն Է որ կր կշոեՏ,
է"րթ1՛^՛
Այլ ձեր տաժանքն,
ինչու որ դուք չարեր
Է ք ։
Երւս1լներուդ ՏԷչ արի՞ւնէ, օրՀասի
Ալէս սոդոսկուն
I
Անգութ Էր այ1ւ գօրութիւևն, որ ձեղ՝ կտՏ ձեդ նր– ՊԲՈ11՝. Բայս դուք ատոնք Է՛ք արդէն։
Տանոդ թշուառներու
կեանք
արլաւ։
Եւ սակայն ես կր ՏրնաՏ
տէրն իՏ անձիս ու
Գ.ՃԻԻԱՎ.— Կր կարհես թէ Տենք քու
ՏԷ՞չ
կ՚իշխեՏ
պիտի ապրինք Տի առ Տի,
Զիս չարչարոդ այս ներքին րնդդիՏաՏարա
ուժերուն,
Կենդանական
կեանքի պէս, եւ թէ՝ թէեւ
կարոդ
Ենչպէս որ երր կ՚ապսաաՏրի
դրժոի-քր՝
ԶԺՀ ւս կ իշ՛­
չենք
խէ ձեզ :
Իաւարեսնել
Հոդիդ ո՛ր կր վառի ներսդ, այլ սակայն,
^ ^ ^
Պիտի
րնակինք
անոր
քո՞վ,
ինչպէս
խուժան
ց ( յ ( յ
^
Ա ն տ 0 ն է ( յ Ն
Տ՛ ադՏրկոտ,
Վրդովելով
աՏենէ՚ն
իՏասաունին
Հանգիստն իսկ,
(
Շարունակելի)
ա
Հ
հ ր
Ե
ւ, ք
Լեռան վրա յ
էր՛եք։
Հսկայ
կայմ՛ի
մ՛ր գագաթր
բարձրա­
ցած
ւ/՝անու1լ1ւերու
՛
նմ՛ան։
Գօրֆու
կղզին
ցռկանալ։
Լեռր — Բանթօքրաթօր
թ՛իս
Այ ՏԷ–
քառ — ՚էէ՚ռ
ժենէ վեր գոց էր, իր գա­
գաթով։
Հարթ՜
զ.հանի մ՛ր վրայ
էինք
մ՛ենք։
Ս՛աաուռ մ՝ր կար կիսափուլ,
լքուած
ան
յի­
շատակ
Ժամ՝անա1լ1ւերէ ի վեր գուցէ։
Մ ՛՛՛­
՛՛
ւ/// ՚՛
մ՝ր, մ՝անիշա/լ1ւերու
մ՚է^յ
Վախկոտ
հեաաքրքրութ՜իւէավ
ուխտավայրէն
ներս։
Ո՛ չ ոք։ Գտանք
քանի մ՛ր արեւու
՜
ճառա­
գայթներ,
բււնա ած
հիւծախտէ։
կարծես
առաստաղէն
կախուած
Աէէ
ա
յին
տրտմ՛ու­
թ՜եան
քօղեր։
՛
Բանի մ՛ր քայլ։ կր շարուինք
սլա ահ լաւ՛ն տակ
երկիւղած
ութ՜իւէավ։
Ո՛ չ
ոք կր խօսի։
Միտքր
աչքին հետ կր բանի
լռութեան
ւՐԷՀ եւ հոգին
կիՐԷ՜,
կ՚իիէ
մ՛ինչեւ
լեռան
խորքլլ,
մ՚ԷՀր,
յաաակր,
յանուն
գերագոյն
թ՜ռիչքի։
կարծես
ր լ–
լանք ստորերկրեայ,
հին եկեղեցիի
մր
մ՚էշ^։
Փոքրիկ
խորան
ւՐր, որ հիւրրՊւկալած
է ատ­
որ սուրբերու հատած
իւղագէմքերր։
Ս՚ենք
աւելի քան առար տարագիր
րՊւ–
կերներ
ենք։
Հյէնշող
խանգավառութ՜իւնավ
բարձրացած
ենք լեռլէ
մ՛եր ետեւ
ձգելով
երւիներանգ
ակօսներ
սիրո յ խօսքերու, սի­
ր ո յ երգերու եւ գեււ ա յն քան
ծիծաւլ1ւե–
րու։ Ու հիմ՝ա ախուր ենք եւ լուս։
Վսւյր–
կեաններ։
Ամ՚ենուս
սրտին բաժակ
ին
մ՚ԷՀ
ինկած է ւՐէյմ՚էկ
հրաշալի
լուսակաթ
իլ։
կր
նայինք
իրարու
խռովուած
աչ­
քերով։
Ու
՛
Բէկէ՜ն՝
—
Ո՜րպիսի
հոգեկան
եղբա յրութ
իւէւ,
ո՛րպիսի
մ՛տքի րՊւկերա\լցութիւ1ւ եւ ո՛րպիսի
փափաք խւՐբական —
կր սկսինք
երզ.ել,
ւզոոթ՜կալ,
գաշնա–
զազակել.
Fonds A.R.A.M