ԱՆԱ
գերազանցէ։
Գր ա կան
այգ
անն ման
Հրաշ
ա֊
կերար
մին է այն ա ր ա ա գր ո ւթ ի ւ ն ն եր էն
գ"ր
նկարչութեամբ
մեկնել
ա մեն էն աւելի
գժուար
է ։ Լա
Ֆօ% թ էն ^ որուն
Համար
գարուն
մեծա­
գոչն
գէմքը,
Ս ոչիէո
դ
կ ըսէր՝
<\Մենէ
*՚
յն
ո֊
բուն
գործը
ամենէն
երկարաաել
կեանքը
Կողքր զարդարող նկար
պիաի
ունենայ
,
ՀԼՀՕԱօմն
է»
(
բարի
մարդուկը,
ա եր վի
շը^ւ
ք
Հեռու
է շատեր
ուն կարծած
Հասարակ
առակախօսն
րչլալէ,
ան
մարդկային
կեանքի
ա ռ ա ջ ն ա կար գ Հոգեբան
գի աո գներ էն
մին
ե\
գած
է, իր ձեւով
մեծ
վիպասան
մը եւ
մեծ
թ ա ա ր ե ր գ ա կ
մը , որ իր առակներ
ու
գործօն
ու խոր
պաւոկեբիկներուն
մէէ\
կր
խտացնէ
կեանքի
«
Հարիւր
արարով
գաւեշաա–
ողբեր­
գ ա կ ա ն
աո ա մր)). եւ ան իր գիաոգութիւննե
րն
ու խորՀրգած
ութ
իւններն
արտայայտելու
Հա­
մար
ունի
մոգական
ձիրքեր
ուր
քմայքոա
թանասաեգծը,
իրապաշա
վիպ
ո
ղը,
բնութեան
"
Ի ր ա Հար
ու
զայն
խորապէս
Հասկցող
նուրբ
ու գունագեղ
նկարիչը
եւ խ"ր
"*–
գառն
այլ և
վւափուկ
է
թեւաւոր
երգիծաբանը
կը
միանան։
Անոր
գործը
չ ի բաղկանար
միայն
Աււակնեբու
Հաւաքածս/
ով,
որով
լոկ
գաքն
կը
ճանչնան
շաաեբը
եւ
գոբ
ընգՀանրապէս
կը
կարծեն
ւոդոց
Համար
գրուած
սիրուն,
զուարճալի
ու
ՀրաՀանգիչ
պաամուածքներու
չարք
մը,
ան
ընգաբձակ
է ու
այլազան,
անոր
մէ^
կան
զմայլելի
եղերերգներ
ուր Անտրէ
Շէնիէն
կր
կանխէի
վէպի,
թատրերգութեա՛ն
ու
քնարեր­
գութեան
խառնուրդ
քմածին
ամե՛նասիրու՛ն
գրուածքներ,
եւ
Պոքաէիոյի,
Արիոսթոյի
ու
Ս՛ ի է՛ս աղար
ե ան
Ֆր անսայի
ժողովրդական
Հեքեաթագիրներու
Հետեւողութեամբ
Հ ի ն
ֆրանսերէնով
չարաղրուահ
սրամիտ
պաշտելի
ՀԻ Տ
89
պա ա մո ւա ծ քն
եր . բայց
նոր էն
ա
յ դ գործ
ի ն
կեդրոնականդ
կարեւորագոյն
մասը
կը
կազ­
մեն
Առակները^
որ Պ ա լ գ ա ք ե ա ն
«
Ս
արղկային
կատակերգութիւնն»
են՝
անկից
երկու
գ ա ր
ւս ո ւս Հ գրուածդ
աւելի
թ
եթ ե
լ
,
աւելի
ի։ իա,
աւելի
նուրբ
ու միամիտ
ձեւով
ա1՝ր,
խորքին
մէ^
նոյնքան
ամուր,
Լ
ո է
֊
Ր լ \
" ՚
զօրեղ։
ք) ւր ի շ ա ր ո ւ ե ս տ ա գ է տ ն ե ր
արդէն
նկարա­
զարդած
էին Առակներու
Հ ա ւ ա ք ա ծան
,
գէ ր ա–
կա տար
անասունները
ն ո յ ն ութ եամբ
պա տ
կե–
ր ացնելով
իրենց
գծ ագրութ
հ ամբ,
գործին
կե­
գելն
Հ
որ անոնք
կր վերար
ս։ա գր էին
։
Փօչա
ա
նախընտրած
է, ինչպէս
իրմէ
քիչ աոա^,
կամ
գր եթէ
ն ո յ ն ատեն,
ուր
ի՛շ քանի
մը արու ե ս–
տա գ է տ ն եր ալ փորձած
էի ն
ք
Առա
կն եր ո
Լ
դե­
րակատար
անասուններուն
մէ^էն
աեսնե
լ
ա–
նոնց
խորՀրգանշած
մարդկային
տիպարները,
Հ ի ն
օրերու
ինչպէս
այսօրս։
ան
ի"կ
դէմքով,
Հագուստով
ու Հոգիով^,
եւ յ
առոգած
է Հասն
ի լ իր
ծ ր ա գի րն իր ա կան ացն
ելու
յս/ն–
պիսի
ճապկութեամբ
՚
ք ր , զօրութեամբ
մը
եւ
պէս
պիսութ
ե ա մբ մը^ որ
իր
նկարներն
իր ա պէս
արժանի
կր դաոնան
մեծ
բանաս­
տեղծին
էգերուն
քով
դրուելու
իբր
զանոնք
լիովին
ու Հարազատ
օր էն մեկնող
գեզարուե
ս–
տ ա կան
ա ր տ ա յ այ տ ո ւթ ի ւ ն ն
եր։
•
։
՚–
՚
I
Տի զ ւ
1
ան Փօլատ* իր դստրիկին նետ
Ինքնադիծ կենդանադիր
Գրքին
յաոա^
արան
ը գրած
է
յայտնի
գրագէտ
ո
Լ
Հմուտ
գեզարուե
ս ա աս էր
Լուի
Պ արթոԼդ
Ֆրանսական
Ակադեմիայի
ան դա մ
եւ ներկա
քիս Ար դար ա գա ա ո ւ թ ե ան
նախարար,
եւ այդ յառաջաբան
ը ոչ
միայն
Փօչա տի
աա–
Fonds A.R.A.M