ԱՆԱՀԻՏ
ԱՂՕԹՔ ԼԷՅԶԷՆԻ ԱՆՏԱՌԻՆ Ս՜ԷՋ
Ծսւռերուն մութ այս տիւին բոցր ոսկիով
Զմրուխտին մեջ կ՛այրի ծաւալ դալդրղագին.
Եւ ջոլրին մեջ
իր
վիտակները կր ծաւլկին
Ոստերեն վար նայող կապոյտր հիւսելով։
Անկասելի շարժումը լ ո ւ ռ
|սօ
՜
լ
իր
թռիչքին
1,
ուսեղ աւիւնլւ համօրեն տարափելով՛
Րուրվառներու կր վւո|սե հիր շափրակներով
Այս ծաղիկներն այրող հրպա
՚
րտ
իրենց հոցին։
Ու կանտող ձայն մր հեռուեն, քա՚ղցրր
կարօտ,
Անտես աղբիւրն՛ արահետի ւքր դարձին մօտ՛
Ի՜նչ կախարդանքն հին աստուածի մր կ ՚ եր ա գ ե . . .
Խորունկ անտառբ սիրտի պես ե տրրտմաթով,
Գինո՜վ բոյրե, ցինո՜վ ձայնե, գինո՜վ լոյսե.
Տիւին այս բոցր չի՛ մարիր այնքան շուտով . . .
Տ Ր Տ Ո Ւ Ս
Ե Ր Գ
Գ
Ո Ր Շ
ծաղիկն այս որուն թերթերր ծածկեր են
Երկինքն այգուն, լոյսն ե մեղմիկ՛ աշունով թաց.
Եթե միայն բգգայի ձեռքբդ միացած
Տժգոյն ձեռքիս, ի՛նչ խենթութիւն կ ՚ ր լյ ա ր նորեն։
Աչքերուդ մեջ ու մարմինիդ որուն ձուլուած
է գորշ ծաղիկր ոսկեգօծ իր համբոյրեն,
Պիտի դառնա
՜
ր
ինծի Յոյսին համբաներեն
Կեանքի եղնիկբ որբ սրտեն իր գարնրւած...
Եթե միայն աչքեւ-ուդ բոցն րլլար վրհիտ,
Ե
Լ
առաջին կախ՛արդանքով հնչեր ձայնիդ
Րիլրեղն այնքա՜ն խորունկ, ի՜նչ թեւ պիտի առներ
Սերն
Ո Ր
լր&ին մէջ հոգիիս՛ մո՜ւթ հայելի՝
Հրպարտ երբեմբն ձիւնաթոյլ կարապ մրն եր,
Ու եղնիկին պես
վիրաւոր՝
ա՛լ կր մեռնի...։
ԱՐՍէՈւ ԵՐԿԱԹ
Fonds A.R.A.M