20
ԱՆԱՀԻՏ
գիրկս, ու գէն կր թողոււՐ
լուրՀ
մ՚աածու–
թիւններս եւ պաՀ մ՝շ զուարթ–,
մ՝անկային
խելքով
ւՐշ, կարմ՛իր ծովու
անգիի
ափանց
վրայ
կուժ
կոարող
երջանիկ
խենթերուն
պէս
սրի՛նգ ւՐր կր փչեմ՝։
Ու գաւառի
գրողներու
Հասցէին
ի՛նչ
աէ աղուոր ու անկեղծ
Հրաւէրներու
փունՀ
մր,
սիրելիգ
իմ՝ Արշակ. մ՛ե՛նք
մ՛ի՛նչգեռ
ՀաւՐրիչի
Հատիկ
մ՛ր ձեռուրնիս
անցնելու
ատե՛ն
Հսրս հէ*նգ– ա՛նգամ՝ կր
խածնենք,
որսլէս ղի ետեւէ
հ՜ամ՝ մ՛ր աւելի
ունենա­
լով՛
քէձ
"՚՚
Ը.
աւռ
՝
էէ
քնսւցնենք
ստտւՐոքսր,
մարգիկ
կ՚ելլեն
որ կեանքր
եղով ու մ՛եգ,
րով սնուցանելու
քարող
մ՛ր կր
գռնչեցնեն
սւ կոտ
9
ի տակ։
կ ատակ ր
աւՐլւողՀացուցած
Ռ Լ Ր՛՛է՛" Համ՛ար
պիտի
խնգրէի որ
գուք
ըսէիք
ս՛ յո
մ՚եղրաշուրթներուն
ու ա
յն
փափկանկատ
ղանաղաէւներուն
թէ
մ՛եզի
տո այժւՐ պէաք չէր գոնեագր,
խնձորին,
Ս)
ձՀՀուտի ծառ
է
կամ՛շոտի գերեզմ՛ան այն
պզտիկ Թո ւ փ ե ր ո ւն կ ՚ ը ս ե ն , որ գ եզին քովերը
ու յա ^ ախ –Զամ՚բաներու (|րայ բուսած՜
կ ՚ ր | –
լին։ ցաւա գ արները, մ՛աքի
մէյշ տէրա
ունե­
ցողները, որ երկար տ արիներո վ զիրենք 1)ի–
ւ ա ն գ կը պա1)է ե ւ որ մ՛արդու չփ կրնար ըս­
ո ւ ի լ իրենց փ է շ ե ր է ն կտոր մը կը փրցնեն ու
Թփիկին վրայ կը կախեն, որպէս զի ցաւ,
տ էրտ իր ե նցմէ ելլեն ու ան տ ո ւնկին փուշե ­
րուն
մկչ
խ ե դ դ ո ւ ին ։
(2)
կիրակնաս՞ուտին,
մ՛այրերը կ ՚ ա ր գ ի լ ե ն
իրենց աղջի կնե ր ո ւն
ձո ւԹ ծ՜աս°ե|ու ս ո վ ո ր ո ւ ֊
Թիւնը, 1)ամ՚ոզե|ով զա ն ո նք Թէ
այգ
պաՀուն
ձութ
լս՞ողը
մեռելէ
միս ծամած
Կ՚Ըլւի՛
Այս
խօսքը կը գործ՜ած՜ուի ան ատեն նա ե ւ , ե րբ
մէկը ա նհ ա ն դ ո ւ րժ ե լի տ եսա կ էն
հալում՛աշ
ւքտած՜ուԹիւններու նո պ ա ն ե ր կ ՛անց
ընէ/
(3)
Ալք, է լ ք ,
ո գի մը՛ որուն 1)ամար կը
ֆ ա լլո սն Թէ տղա ց կ աններու երկօրեայ, ե ւ
մ՛ինչեւ ուԹ օրու ան նորած՛ինները գ ողնալո վ
կը փոխեն զա նոնք ու իրենցմ՛է ստուերի պէս
նիքյար, ՚ ^ ճ ի մ ՛ երեխաներ կը բերեն կր դ ն ե ն
տղացկան մօրր կ շ տ ին։ Ասոր առջփն ա ռ ն ե լ ո ւ
1)
ամՆյր ուԹ օր շ ա րո ւնա կ մ՛ինչեւ լոյս –Զրտգ
կը վաււուի խ անձա րո ւրին ք ո վ ե րը։
(4)
Պուկ,
կոկորդ։
տանձին ալ պէաք
չունէի՛նք. պատառ
մ՛ր
Հալալ Հացու պուտ
մ՛ր զուլալ
Հրիկ ե–
րաշխաւորելու
գարավերՀիկ
աւլնուսւթիւէւր
րնէին,
մ՛ենք ալ իրե՛նց խօսք
կուաայինք
ու կ՚երգուրՊւնայինք
աա՛ճարին
աււՀեւ, որ
վարշամակ
/
ւ պաառելով
գուրս
գայի՛նք
ան »
մ՚իՀապէս
ւՐեբ մ՛ութ ծերպերէն,
ուր
գլուխ
ու
սրուէւգ
իրար
Հիւսած
Հիմ՛ակ՝
մ՛եր
ճարպն
Է որ կ ՚ուտենք։
Այո վի ճակի՛ն
ւՐԷՀ
է որ ես ինքս
կեւս7ւքէն
ձանձրացողի մ՛ր
վայանքր
կ՚րՊւեմ՝. այս վիճակին
ւՐէշ^ եթէ
ղ ի ան ա յի որ աչքերս ալ գլխիս
ւՐաղե լաւն
Հափ
Հեշտ պիտի կրնա յի վար ասնւել, վայր–
կեան
ւՐրն ալ չէի ՀաւՐլւերեր, կր
փրցնէի
անոնք ալ ու գոիՀներուէւ
մ՚ԷՀ^ կր նետէ
ի։
Պատ ճտււներու
աՀագին
ծանրութիւն
մ՛ր
կշռող, աՀա թէ ուրիշ
ի՛նչ
մ՛ըն ալ կար
որ՝ երկու երեք տարիներ
շարունւակ
լեզուս
պուկս (4) փախցուց, ու Հոն գաւՐած պա–
Հե՜ց՛ Ու Հիս՛՝այ,
երլլ այս աողերր քով քո­
վի
բերելու
վւորձր
կ՚ընեմ՝,
թոթովոււՐի
պէո բան մ՛ր կր զգամ՝, կամ" այն
ւՐութին
վարժուած
Հզ չիկին
գժրազգութես/ն
մ՝էչ^
"
Ր 9
ո
րևկի
լոյսով
իր րոյնր
գանելու Հա­
մ՛ար, ինքղինք պատէ պատ կր զարնէ ու
ամ՚ենէն
վերչ\ր հրավառ
ծխանի
մ՛ր
մ՝էչ\
Կ՚Իմ՚"
Ա
յ
։
Ցաեսութիւնւ։
ԳԵ՚ԼԱՑԻՆՕ
Խւա-բերդ,
1898
( * )
Այս գրութիւնը
զոր Խարբերդի
մեծ
գ ր ա գ է տ ը
ղրկած
էր 4898իՆ
(
բնադրին
Արամ
Անտոնեանի
ձեռքով
օրինակութեամբ՝)
նախ­
կին
շրջանի
Անահիտ/՛
տնօրէնին,
անտիպ
՚
մնւսէք
որովհետեւ
Հակառակ
գ եղա ցին
ստո–
րաղրուած
ըլլալուն՝
ոճը որոշապէս
կր մատ­
նէր
Հեղինակին
ինքնութիւնը
եւ գրողը
կըր՜
նար
վտանգուիլ
ա շխատակռած
րլլալուն
Հա­
մար
արտասաՀմանեան
Հանդէսի
մը որ եր­
րորդ
թիլէն
սկսեալ
գ ր ա կ ա ն
օրկան
մը ւ/եա–
լով
Հանդերձ
ագգային
ղատին
Համար
բուռն
պայ,րար
մղող
պ ա ր բ ե ր ա կ ա ն մր
դարձաւ։
Fonds A.R.A.M