Վ Ե Ր Ա Ծ Ն Ո Ւ Ն Գ
S արա գրուած՛ն եր էին $ ազգակիցներ որ կը Տնային Հոգ, ոստիկա՛
րու Հսկողութեա՛ն տակ, ա՛նոնք իրաւունք
չունէին սաՀմանէն
զուրս ելլելու,
ոստիկաններն էին որ իրենց՛ քմաՀաճոյքին պիտի երթայ յանմօտակայ
գիլզ
րին Հաց րերել, զայն ծա իւ ելու Համար սուղ» գրամին շատ
աւելի սուգ ա
ժէքի
մըփոխարինութեամր * *
•
t
Թիֆիւսր ճարակած
էր» ամին օր քանի՜ քանի՜ մաՀեր կը պա
և անոնք պարտաւոր էին մեռելներր թաղել այն Հողին տակ, որուն
կ՚ապրէին իրենք* այսպէս, մեռել մր կար Հողին տակ, մեռել մ՛ալ վրան,
Հինր գեռ շատ տառապանք ունէր մինչեւ որ առաջնոյն բաղդին
արժ
Ոստիկաններու ուշադրութենին վրիպած փոքրիկ մր՝ շոգեկառքին
Հասեր էր, դալկացած դէմք մր, երկու փայլուն աչքեր, որոնց շուր9 թշուա
ռութեան սև դրոշմր կր գծուէր* պատռտած
Հագուստներու
ու կմախքացած
մարմինը դուրս կը նալէր* բոպիկ
ոտները ցուրտին կ
պուտ ցած էխն* և խեղճ սլոտիկը նիՀար ձեռքը երկարելով
«Հա՜ց աղրարի
կը իտնղրէր։ Վակոնին նետուած
Հացի կտոր մը պզտիկին յաւիտենական
խիթա բութի ւնն էր, յափշտակելով
ուրախ զուարթ տատանելով
իր րոյ
վերադառնար։
Նոյն պաՀուն ոստիկան
մըզայն նշմարելով փութաց
անոր
մօտ և ոտքի բիրտ Հարուածով
մըխե՜ղճ պզտիկը քարի կտորի մը
գլտորեց փոսին մէՀ* . . ։
Հրեշածին ոստիկանը իր քաջագործութիւնը
դիտելով դրա դա ծ էր,
յանկարծ ամբոխին
մ էՀին կին մր բռունցքը
սեղմած, խելայեղ սլացաւ ոս
տիկանին վրայ, կա տա զօրին պլլուեցաւ անոր վզին, ակռան երո ւն տակ
նելով Հակառագորգին
կոկորդը, ՝ գերմարդկային ճիգերով կր մաքառէ
դիապաշտ
մօրյուսա Հատ պոռթկումն էր * * * ։
Հյոգեկառքր իր ընթացքը
վերսկսելով արագ
արագ
կը Հեռա
ետին թո զլով աննկարագրելի թշուառութիւն
ր* վրանները տակաւ
կ՚անյայ
տանային ու Հազիւ կը նշմարէի ան՛շնչացած փոքրիկը ու անոր քով
յո ւս աՀա տա կան
պայքարը։
Տարիներ անցան։ Վերապրողներու կարաւա՛նն էր ոբ կը վերադա
իր կիսաւեր օճախը։ Վերջալոյսի ճառագայթները
կ՚ոսկեզօծէր
Հորիզոնըերբ
մեր շոգեկառքր կանգ
առաւ* գԱլայո՚ւնտ՝»,
ձայնեց պաշտօնէ ան*
անունը սեւ յիշատակ մր կ՚արթնցնէր
մէՀս։ Տեսայ այն ընդարձակ ղաշտա–
զետինը, րայց վըաններր չկային այլեւս, գերեզմանային
լռութիւն
մրկը տի–
րէր* փութացի այն սեւ Հողին վրայ ուր ա մենա թեթեւ պեղումով մը մար
կային ան Հա մար գանկեր կը յայտնուէին։
Տեսայ ճամբուն ^ղերքի փոսը ու
յիլեցի
Հէքնխնկած խեղճ փոքրիկը ու անոր վրէժխնդիր
մայրը։
Կին
մըիՀաւ շոգեկռաքէն, սլացաւ գէպի այն փոսը, խելայեղ ակնարկ
ներ նետեց իր շուրՀը, ծունկի եկաւ ու խաչակնքեց, արցունքի դառն
թի լներ կը Հոսէին
աչքերին * * * Յետոյ աՀա լոր զայրոյթով մը սեղմեց րը–
ռունցքը ու գէպի վեր ուղղելով բառեր մըմրՏնՀեց**, անիծք էր թէ աղօթ
Լօզան
ՕՆՆՒ
Կ Դե-ՄՒ
