Ա Պ Ր Ի Լ 1 1 Ի
7.
ՀՐՍ»Ղ#*հ (Ս՝Ծ»Լ՝«%Ո«Ա Կ 1 »ԻՐՃԵ Ս / 0> , -
Ենած է
1859
Սեպտ .ին
Լաւաւ ԼԲալու) * 1Տ10ին Պօլիս պանղ-խսւէլով՝ կը յաճախէ Ակիւտարի ճեւՐա֊.
րանչլ մինչե՜ւ
1875,
գասընկեր
ունե֊*
նալով Միաբան Դուրեաֆը
(
յե՜տոյ
Եղի֊
շէ Եպսկ.^
է
ապա Ա. Ւ՚աԼ —
Ի . Մի֊՛
սաքեանի
ղասն բուն *
1878
^՛*/
մինչեւ
96 ,
անի։ու ^ կերպով ւ.– ւանգած է գբա–>
բ՚՚՚ււ.
լեզուն ու Հայկական
գպրութիւնը
զանազան
գպբոցներու մէչ Արոտոս֊,
թօ , ՚ԼՀտլաթիոյ կեգրոնական
,
ԱաւՐա–,
թ՜իոյ Նունեան-Վսւրգուհեան
է
Մեզպուր֊
եան են
.)
ւ 96^՛
գէս;քին
Վաււնա կը
փաի՚չի ու ր Օր. ԱրւՐ* Մինասեանի հետ
կը բանայ
ԱրհրոԼնեան
վարժարանն ի
յիշատակ
Գբ. Արծրունիի՝
որուն
հիա֊*
ցող մըն էրէ
98/՛
աշնան
Պօլիս գար֊,
ձին բանտ կը նետուի ե
6
ամիս վերՀ
կ՛աքսորուի ԳասթԷմհւնի
է
ուր ապրան Է
10
տարի
է
ուսուցչութեամբ պարապետ
լովէ
—18834՜*՛
սկսեալ անընգհատ աշխատակցած Է պօ լսահ այ թերթերու (Մա՜­
սիս , Արեւ ելք
է
Հայրենիք՝)
է
լեզոլական ե ազգ. հարցերռւ
շուրՀ
յօգուածնե֊*
րով" որոնցմէ անմոռանալի
պիտի մնայ շարքը ՊաՇդոՆխփ կեաՏքհճ խորագրով
իր պատկերներուն
,
կեանքով ու տառապանքով
թրթո-ուն * Վտար անգի կեանա.
քին մէչ - երբ արգիլուած՛ էր իրեն գիրք ու գրիչ — գողնիգող արտագրած՛ է
ձախճաիոՆտքիԱ մկ՝ ԽկոՆ առաՇցքի վէայ տոհմային կեանքէ ստուար վէպը , զոր
անստորագիր սկսաւ թերթօնել
ՀՍ՛ուրհանգակ–» եւ զոր
18
թ՜իէ– վերՀ ակամայ
ընգհատեց . . . գրաքննութեան
հոտառութեան
հետեւանօք։—էր
անգ գրաբառի
խնգիրներու մէչ երկիցս Լափուած է հեղինակաւոր անձերու հետ \Պէրպէրեան
ու Գուրեան՝) եւ ցոյց տուած՝ խոր հմտութիւն *
1
Լառ.նա գաղթին
է
Նաւասպ
ծածկանունով աշխատակցած Է €&արժում»ի • իսկ Օսմ*
Աահմանագրութենէն
ետք
Պօլիս գարձին՝ եռանգեամբ
նետուած՝ ուսուցչական
ասպարէզ
ք
առանց
լքելու գրէի իր պարապումները* Ազգ, երեսփոխան։
Դաշնակցական* — Ունի
Գէայւաէ Հեղու գասագիրքը
,
Մեսէո՚պ
ծւ
Սա ճակ անուն հայ նշանագրերու պատ֊,
մնւթիւնը
է
նաև. թհ թ&չ կը խաճիԱ կինեէը խհԱց ամոՆսիԱՃԽոէ մասին թարգ֊,
մանութիւնը *
ԳԻՐ ՈՒ
ԳԻՐ֊Բ
. . .
Մենք չենք գաներ բան մը որ ա՛յնքան
մերը ըլլայ՝ որ­
քան գիր ու գիրք՛
նոյն իսկ թարգմանութեան
մէջ որ Հայ գրիչ­
ներու առաջին գրական աշիւատանքր եղաւ, ա՛յնքան փառալից
եւ
Հոյակապ է այգ դրոշմը : Աստուածաշունչի
մէջ Եսայի , Երեմիա ,
Գանիէլ , Յոբ , Գաւիթ
միշտ տուած են մեզի
անուշ
պատրանք
մը ազգայնացած
մտածուսՂւերու : Նոյն Հմայքին
ներքել կը կար­
դանք Ոսկեբերանը՝
վճիտ
կանոնաւորութեամբ
,
իշխանապերճ
Հայերէնով
մը , այնպէս որ ան իբրեւ թէ մերը ըլլար : Սկզբնա­
գրին մէջ սովորական ոճով ըսուածը՝
Հայ թարգմանութեան
մէջ
վայելուչ եւ ձեւաւոր խօսք մը կը դառնայ :
. . .
Գիր ու գիրք միայն շօշափելի ու զգալի
ձեւեր եւ երե­
ւոյթներ չեն . այլ անոնց մէջ խօսուն է ամբողջ
ցեղը , իր մտքի
եւ ընդունակութեանց
պատիւը :
ՀՐԱՆԳ
Fonds A.R.A.M