նիի
աղա
ւա ղումր չէ, անոր բառական
թարգմանութիւնս
պէտք է
Համ արել
։
Ս ր ՚ Աաո ուա ծ՜ ած՜ին վանքը, որ առաքելաշէն
կ՝րսուի
,
րսա ա–
լան գութ ե ան , նոյնպէս
երբեք չէ յիշուած
էհուբինեան
պատմիչնե­
րէն ու ժամ անա կա գի բներ էն ԺԶ ՚ գարէն
աոաթ , այնքան
բազմաթիւ
վանքերու
չարքին
՚
^ է ^ ^ ո րով Հետ
ել այղ շրշան ին , անիկա շատ ան–
նշան մատուռ
մր կամ պարզ սրբավայր
մըեղած կ • ինչպէս են
այժմ
խաչքարերր
:
Ըստ իս շատ Վերջերը
շինած են այս վանքը,
Զօրա­
նոցի փոխարէն,
իր ռազմական
աննման
գի լ՛քի" պատճառաւ
Հ
Զէյթունի
րերդը
միայն
Հնութեան
բաւական
նշմար մր ունի*
շինուած
է գիւղաքաղաքի
արեւմտեան
կողմը , բարձր
քարաժայռի
^V. 4.1՛
ա
մ -
ո
ր
ոլ
–
ն
մշտակայ
տէրերն
եղած են Աոլրէնեան
իշխաններր։
Այս գերդաստանը
երկու
անուն
ունի , որ փոիւն ի վւռիւ կր յի֊էոլի
»
Ա ո լրէն ե ան ել Վ աս ի լո սեան : Անժխտելիօրէն
րող Վ^աս ի լ
իշխանին
շառաւիղ,
կը սերին
Աիւնեաց
աշխարՀի
Աուրէնեանց
պատմական
գերդաստանէն
:
քմերգն այս գարու մէչ վեբաշին ուած է ել այժմ
ա–
ւելի
ամուր
շէսքի մր կը նմանի»
բնական
բերւլ մր անոր
ներքեւի
ժայռն է , որ
100
մեթր
բարձրութիւն
ունի
Հյզուր
ք^րին վրայ : Տ՛ա յ –
ռի վրայ կը մնան
նոյնպէս
,
կէս կանգուն
բարձրութեամբ՝
Հին բեր­
դի
որմերր
կոփածոյ
քարերով։
Անէի տիրո^ պա Հ ա կա տեղը
ըլլալու
էր այս
։
Թագաւորութեան
անկումէն
առա^,
թիւրքմէն
ցեղեր
եկած
եւ Հաստատուած
էին Կ իլիկի"
յ գաշաային
մասերուն
մէչ, եգիպտա­
կան եւ սելճուքեան
արշաւանքներու
ատեն
:
Ռամազան
կամ
Ո՝Ա1Ա"Ա1–
Աւանները
Հայոց
թագաւորներէն
իրաւունք
ստացած
էին
արածելու
իրենց
Հօտերը,
ձմրան
եղանակին
Ատ անա յի գա շտին մէչ եւ
ամրան
Տօրոսի
բարձունքներուն
վրայ։
Այս գերդաստանը
միշտ
Հաշտ եւ
բարի
մնա՛ցած է՝ մինչեւ մեր օրերուն
Հայերուն
Հետ։
Տ^ՈՆ1գասւըր–
եան
կամ
Տուլգաարբեան
գերդաստանը,
բոլոր
Հաւանականութեամբ
գամ աս կոսեան արաբախառն
թիւրքմէն
ցեղ մը, Հաստատուած
է Պ ա–
ղարձրղի
եւ Ա արա շի գա շտերուն
մէչ։ Հայ ցեղին
գաՀիճները՝
ասոնք
եղան։
՛
հա շնա կից եղած են Լէնկ—Թիմուրի
,
քանի որ այգ
շյր չանին
օսմանցիներուն
դէմ պատերազմած
են։ Ալ եթէ շուտով
Հասած
չրլ~~
լային
Սուլթան
Պայազիաի
եւ Սէլիմ
Աավուզի
բանակները,
որոնց
գրկաբաց
օգնած
են Հայերը,
բոլոր
Հաւանականութեամբ՝
Կիլէկի
ո
յ
մէչ
Հայերը
լմնցած
պիտի
ըլլային
նոյն իսկ ԺԶր
ո
ՐԳ
գարուն
ս
կի
ո
բ–
ները :
Երբ
օսմանեան
մեծափառ
Աուլթանները
իրենց
աչքերը
տնկած
էին
Աւրոպայի
արքունիքներուն
՚1.
Ր
ա
յ ^
լ
զանոնք
նուաճէ
լու կը
չտապէին
,
Թիւրքմէն
ալատապետները
նեղ եւ ցեղապաշտական
մ բա­
քերով՝
չէին
նշմարեր
կւրոպան
,
ել քրիստոնէութեան
հնչումը Հայ
ցեղին
չնչումին
մէչ միայն
կը նկատէ ին . եւ անոնց
գրացնութիւնր
30
Fonds A.R.A.M