53
Միանգամայն
Հայրենի
ժառանգութեան
տիրանալու
Համար իր Հօրեղբայր
Վաղինակը
Հետ սպան ան ել
նեն­
գութեամբ
եւ քսութեամբ»
ԼԵգիչէ, է
•) *
Իբ արար­
քը պարտկելու
Համար
Պարսից
արքունիքէն,
բանսար­
կութեամբ
իմա ցուց, թէ Հոները
Վաղինակի
միի
ցաւ
գաղտնի կը բանակցին
եւ գաւ կը լարեն։ Այս
դէպքին
վրայ բախտը
Վասակին
մպտեցալ
,
բարձրացաւ
Սիւն–
եաց իշխանութեան,
աղղեցութիւնը
մեհ՜ցաւ եւ նախա­
րարներուն
աւադը
(
մեհ֊ը)
եղաւ. (Եղիչէ Գ՛ եւ Աոփերք
Հայկական
,
Հատոր
6,
ԷՀ
135),
ու ՎեՀ-Մ
իՀ ր լապուՀ
ի
տեղ
Հա յա սա ան ի մ արղսլան
ն չանա կուեցաւ %
Բայց Վասակ չէր կրնար դո Հան ալ այսքանով
.
Հի­
մա , որ երկրին
դրամ ական
գանձը եւ
իշխանութեան
դեկը
ձեռքին մէջ առեր էր* (լուղէր
իր փափաքը
դլուի*
Հանել եւ կըջանար առաջին
առթիւ
առիթէն
օգուտ քա­
ղելէ Բայց Վասակ
չունէր
անձնական
մեհ՜
յատկութիւն–
ներ.
ան սլատե րաղմի
ընթացքին
փիղերուն
կռնակը
պա Հուը/11 ալ անձ մըն էր*
անձնուրացութիւնն
ալ կը
պակսէր
իրեն, մէկ խօսքով,
պատմագիրը
կ՝ըսէ թէ՝^
«
այգ նպատակը
գլուխ
Հանելու
Հանճարը կը պակսէր՛
Վասակին»
:
Զտնաղան
պատմիչներու
վկայութեան
Համաձայնէ
Վասակի
բնաւորութեան
մէչ բոյն
դրան֊ էին
քսութիւնն
ու ստորերկրեայ
դաւադրութիւնը,
ան իրեն Հետ
թէեւ
ունէր
Հզօր նիզակակիցներ
,
բայց
անոնք
ա՛յնքան ան­
կեղն– եւ ամուր կապուտն֊
չէին,
որքան իր
Հակառակորդ։
նախարարները
Վարդանի
Հետ։ Վարդան
սպարապետին
դէմ
ունեցան֊
նախանձին
եւ ատելութեանը
Համար էր\
միայն,
որ Բագրատունի
Տիրոց
բարեկամացան֊
էր
Վասակին Հետ: Վասակ չէր կրնար
խզել Վարդանի
եվ
Fonds A.R.A.M