3 1 0
«
ւԱՐԴԱՊԵՏԱԿՍ՚ե ՃՇԴԱՐԱնՈհ^հհՆ
«
քքմանք ուդահ՝ են Հայ Եկեղեցին
մեղադրել
լլսե–
լ"*Լտ $է Է՛՜Ր վա րգապետութէւնբ
բացատրելու.
Համար
Հաստատ
եւ ո չ՛ոշ բանաձեւեր
կամ պաշտօնական
ճրչ–
գաբանութէւննե
բ չունէ ^ եւ թէ էր վարդապետներն
ալ
եւ էր վարդապետութեան
դէբքերն
ալ յաճաէւ
էրարու
անհամ աձայն կը գտնուին : Մենք սլէտք
չենք զգար հե–
աաղօտել, թէ մինչեւ ո
ռ
ր աստիճան
ստոյգ են այգ մե­
ղադրանքները,
եւ պահ մը կ^ընղուն
ինք ի-սկ թէ ճշմա–
րիա
ըլլան խօսուած
առարկութիւնները։
Բա յո մեր այդ
զիջողութիւնը,
ո՛չ միայն
Հայող
Եկեղեցւոյն
վայելած
եւ ներշնչած
յարգը չի նուաղեր
,
այլ,
ընդհակառակը
փաստ մը կ՝ աւելցնէ
հաստատելու
այն լայնախոհ
հո­
գին ել աստուածաբանական
ազատամտութիւն
ը զոր
մենք պա շտ սլանե ցինք։
՛
Բանիցս կրկնած ենք, թէ իր դա­
ւանական
հաւատալիքները
բաղմաթիլ
չեն, թէ իր վար­
դապետութեան
ասպարէզը
չատ
ընդարձակ
է , եւ թէ
վարդապետական
կէտերոլ
շարքը
դարձող
անհամաձայ–
նութէւններբ
չեն կրնար
երբեք
ճշմարիտ
ել իսկական
միութեան
վնաս ել :
Փորձով
գիտենք
,
թէ իւրաքանչիւր
գարու
հոգին
եւ պատահական
ձ գա ուժ՛ն երր ել ժամանակին
պարա­
գաները
ո՛րչափ
ազղեցութիւն
կը ներզործեն
կարծիք­
ներու եւ գրութիւններոլ
,
եւ առ հասարակ
հետազօտու­
թեանց
առարկայ
եղող
կէտերոլ
վրայ։
Եկեղեցական
կարծիքներն
ու վարդապետական
ուսումներն
ալ այդ
Fonds A.R.A.M