այի ալ կը կոչուէր
,
Աւրոպա
կ՚ուղարկուի
:
իր
ծնողքը
էթ աՀ Աբրա սի –.Երեւանէն ղէսլի Ա պա
Հան
փոխագրած
գաղթականներուն
մէՀ էին
: 1662–
ին , //սկան
,
երբ ճամբայ
եէաւ
ղէսլի Եւ֊րոպա
,
փափաքներէն
մին էր Աստուածաշունչը տպա–
ղ րել
:
էք
խոչընգոտնեբէ
վ
ռ
րՀ
*
տպագրոլ–
թե ան անշէՀ կարօտի
մ ր ղղացումներով
,
Կ/՚Կ/՛"
հւԱ Դէ՚^՚է
Լ է ՚ է
ո ո
՜
ս ո
յ
՚
ոլ
լ՛ կը յ
ա
Հ " ՚ լ ի
Համոզել
երեք
Տէուղա յեցիներ
(
Ատեփանոս
քԱանենւյ ,
Թ՝ ո. է շենս քՒէողորոս եւ Աւաղ եան Պետրոս)
,
ո–
րոնք
յ անձն ա ււ ո լ կ րլլան աՀակցիլ եւ շաՀը թո­
ղուլ
էՀմիածնի
,
Երուսաղէմի
ել Ա • Աարգսի
վանքերուն
:
Ե՚րեւանցի
Ասկան վրգ •
Կլիճենղ
ոգեւորուած
կր վերագաոնայ
Ամսգեբտամ
,
Հրատարակելու
Համար
ԱՅՄԵՆԱՐԱՆ
մը
(1666)
եւ կ՛ ամ բո ւլՀա ւյնէ Անգրիանեցիին
սկսած
ՆԱԳՐԵԱԷ ՇԱՐԱԿԱՆ^,
մանաւանդ կր ձեռնար­
կէ
ԱՍՏՈՒԱԾԱՇՈՒՆՉԻ
տպագրութեան։
Կ՝աշ–
իւ ա ա ակս ի ո՛ք միայն
իբրեւ սրբագրիչ,
այլ եւ
խմբաղբոզ։
Տ պա՚լ լաւթիւնը
կր տեւէ
երկու
տարի՝
1666 - 68 :
Աո ա Հին
ան ււ ամ էր որ Հայ մը այս աեսակ
գեղեցիկ ել ընդարձակ
գործ
մր մամուլին կր
յանձնէ ր , անսխալ
,
մաքուր եւ վայելուչ
,
անօ­
րինակ
զրկանքներու
եւ աշխատութեանս
յանձ—
նառու
րլլալով : Աակայն, վաստակաւոր
վար–
ղա պետին
բաւլմ՛ած ա իւ ււ ա շխատանքներ
ր
նիւ–
թ սալէս նեղ դրութեան/ մատնես
ին զինքր
՚
միւս
կողմէ
,
դժբաղդաբար
,
Ոսկան ի տպած
արմէ —
քաւոր Աստուածաշունչով
ել ^արականով
բեււ —
նաւոբեալ
նալ մը կ՚րնկղմի
,
այնպէս որ ամէն
կողմէ
Հա րուածեա լ եւ յուսաբեկ
,
կր սա
իւղուի
Հեռանալ
սլարւոասլաՀանՀներու
Հետապնդում–
ներէն։
Երեւանս
ի Ոսկան
,
անմխիթար
,
սլարտա–
ւորուեցաւ
Ա)լւանսա անցնիլ։
1669
իս^>
Լոլղովի–
կո ս
ԺԳ ի ա լաւօնո ւ՚. թ՛ե ամբ , Ամ սգեբտամ էն
Աարսիլիա
կը ւիոխագրէ
յ է չ
ռ ա
Լ
տ սլա ր ան ը :
Հազիւ թէ տպա բան
ր բացուած էր ,
կաթոլիկ
սլրոպագանդր
խեղդամաՀ
կ՛ուզէ
ընել
ղալն իր
սաղմին
մէՀ։
Ծերունի Ոսկան քաՀաբար
կը դի­
մագրաւէ
տառապանքներուն
,
նոյն տարին իսկ
(1673)
ապելով
Գրկուկ Կարեւոր Հանապա­
զորդեանդ
եւ կըձեռնարկէ
ՆԱՐԵԿ/
անդրանիկ,
տպագրութեան
որ անկատ՛ար
մնացած է
(48
ԷՀ միայն տպուած)
իր մաՀուպմ՚բ^,
որուն
օրի– ,
Վււեմ– ԱՌԱՔԵԼ ՊԷՅ ՆՈՒՊԱՐ
Պա տուոյ անդամ ե ւ խորհրդ ա կ ան
Հ –
Ը – Միո ւթե ան
նակնեբը խիստ Հազուագիւտ
են այմմ
:
Ո••կան ի
գլխաւոր
նսլաաակներէն
մին էր նաեւ Հրատա՛­
րակել
պատկերաւլաբգ
ԺԱՄԱԳԻՐՔ
մր : Հրա–
մագիրքին
առաՀին
թերթերը
Հազիւ
մամուլ
էն
դուրս
ելած էին , կ ենթարկուի
պա պա շուն չ
ղ րաքննութեան
խստութեանց
:
Հայերէն
Աստուածաշունչը,
ԱՌԱՋԻՆ ԱՆ­
ԳԱՄ «Տ ՊԱԳԻՐ »
մեր ձեռքը
յանձնողը
եղած է
Չ,լիճենց Ո
Ա
կան վարդապետը
:
Ասոր
բեղուն
աշխատութիւնը
ոչ միայն քաՀալերանքի չէ ար­
ժանացած
,
այլեւ բազմաչարչար
վարդապետին
Հողակոյար
մեզի ցարդ անծանօթ կը մնայ։ Ի–
բեն գժբտզգութեան
պատճառ կը Հանդիսանա
յ
պապական
լրտես՝
Թա գԷոս ե ր է ց Համս1(|Ա1ա1|–
եան,
որ
1 6 7 3 / * ,
֊
օգտուելով
ոսկանի
անձուկ
Վիճակէն
,
պայմանագրուեցաւ
անոր Հետ , մե­
ծածախս՛
ւլ իրքերս
ւ տպագրութեան
Համար։
Համս/ղասսլեան
թէեւ վարդապետին
շաՀըն–
կեր՝ պետական եւ կրօնական
ատեաններուն
սա 9եւ իբր Հերիտիկոս
կ ր ներկայացնէ
զայն :
իրեն
Հասցուցած
ղրպարտոլթիլննե րէն եւ
մատնոլթիւննե
րէն
ուժ ա թափ՝
60
տարեկան
Ասկան
՚
ԼրԳ՛
՚
Լլիճենց
, 1674/5»
սկիղրները,
II ա լւ ււ իւ իա պանդխտութեան
մէՀ, սրտի
ցաւէն
կը
մեռնի:
«
Իր կրած՜ երկարատեւ ե ւ հո գ եմաշ տագ­
նապներուն պէսւք է վ երա գրե) իր տ արաժամ
մահը • • • երբ շատ աւելի արդիւնքներ կարելի
է ր սպասել իր են նման տոկուն ե ւ անխոնջ բնա­
ւ ո ր ո ւթե ա ն վիսակեալ անձէ մ ը : Համադասսլ–
եան ա ւ ելի տպարանը փճացնելու ե ւ գիտ ու­
թե ան լ ո յ ս ը մա ր ելո ւ նպատակ ո ւնէ ր , ինչպ է ս
Fonds A.R.A.M