488
քա%ը կ՚անցնէինք*
մենք ընկերներս
աւելի առա քէն
կ՚երթայինք,
իսկ Տ– Եղիչէն
իրենց Հետ միասին
խօսելով կը յառ աք ան ալ ին%
կորէն աւերակ
դիւ֊ղե րու. սէքէն
անց ահ աաեն, շուներ,
կատուներ
կը աեսնեն , որոնք իրապէս վայրենացած
էին» Մենք իրարու Հեա
խսսաե աաեն* կ ը
ս
էինք "ք՛ թուրքերը
նոյն իսկ այս ընաանի
կեն»
գանիները
վայրենացուցեր
են, Լ երր մեղմէ վերք, մեր միա­
բանները
կ՚անցնէին
անոնց քովէն
,
կարապետ
ՍարկաԼագը, իր
ընկերներու
ներկայութեան
ք
խօսքը Տէր Եղիշէին ուղղելով*
կ՛ր՛՛է՛
աՏէր Հայր, այս անցնող
շունե՞րն ալ գաղթական
են*, եւ երեքը
միասին կը սկսին
ծիծաղիլ
բարձրաձայն՛
Տէր
Եղիչէն, առանց
ձայն ձուն Հանելու,
կոլղայ
քովերնիս
4
ւ
անոնց
լրբութիւնը
մեղի կը պաամէ, թէեւ Պր • Արամ
Փոթիկս՛*
եան
այնքան կը բարկանայ որ կ՛ուղէ
երեքն ալ չան ասա ակ
ընել,
բայց կը խնգրենք որ լռոլթիլն
պաՀէ, մինչեւ, որ
Խնուսարերղը
Գասն ինք է
Անոն» ղաա կ ապրէ ին, մենք ալ գաա% Բանի մը որ Հոգ վաա»
նեցին, Ռուս բանակ ը նաՀանքե լու շշուկներ լսած
ըլլա՝լ
ո
վ
%
չէ ին
ուզեր ընկերանալ
մեղի,
սակայն երբ մենք,
Հ"ք՚
ս
ընկերներս,
ճամբայ
ինկանք , սաիպուեցան
Հեաեւելու
մեղի մինչեւ
Մ
ՈԼ
Հ* պագա
աասխանաաուոլթեան
վախէն, իրենց Հեա առած պարէնը ե փա–
խըսաականներուն
յատկացուած
գ
ո
յքերը
ձգելով
էւ
՝1–
ուսարերգը
,
մի՛ոյն իրենց բաւելոԼ չափ ուաելիք
առնելով
Հեաերնին՛
Երեք
օրէն Հասանք
Մուշէ
<1»ԼՈ1«հւ հ լ Հ .
"
Թազա ք |ւ Ա | սւ1ւա ոս6ճերո բ ա ց ո ւ ա ծ հ ւ ե կ ե ղ ե ց ա կ ա ն
< | ոյ*
քեւ*բ անհե ա ացա ծ. — Ս. հ ա ր ա ա հ ա վ ա ն ք ի սյ ա հւ ս ա ւն Ա հւ - է ն
ւ1|ւ6 մ ի ա յ ն ա 6 ա * ք « ո ց մ ն ա ց ա ծ . – Ս ա ս ա ն ց ի ն հ ր ք ա ղ ա ք
կ ո ւ զ ա ն | եո.նեւ–էն.– Փ ւ սլս ո ա ա 1 ) ս ւն( ւ ե ր ո ւ ա և դ ա ւ ո ր ո ւմ *
հւ
Հ ա յ (1*ի|իցիոնեւ*ճեւ՝ու. գ ո ր ծ ո ւ ն ե ո ւ թ ի ւ ն ը . –
Մեր պարոն
միաբաններուն
Համար,
քաղաքի
թուրքերու
ամենայարմար
չէնքերէն՝
Մուֆթոնց
Հասան էֆէնա իին աունը, ս ր
դատարկ էր^ իրենց յատկացնելով*
Հոն կ՛ • թ ելան ին , իսկ մենք
քաղաքին մէք գանուող մեր Հայ րենակ իսնե րու տուները կը Հիւ բա­
սի րու ինք*
Հետեւեալ
որնիոկ, միաբանները կը Հրաւիրենք
,
որ միասին
աչքէ
անցընենք
քաղաքին
մէք գտնուող
պաՀ ար անները՛
՛
Նախ
Fonds A.R.A.M