Եվ ի՞նչ... ետևը կանգնած էը արևակեզ դեմքով, լայնաթիկունք, բարձրա­
հասակ մի քուրդ՝ բրդոտ երեսով ու հսկա կերպարանքով։ Գլխին ուներ քըր–
դական սպիտակ քոլոզ, որի տակից խառնիճաղանջ դուրս էին ելել նրա եր­
կար մազերը։ Ընկերս ցնցվում է հանկարծակիի եկած անսպասելի այցելուի
ներկայությունից և նրա կերպարանքից։
Եվ երբ իր հայացքը հանդիպում է նրա աչքերին, նա այդ սարսափելի
կերպարանք ունեցող մարդու աչքերի մեջ տեսնում է ապշանք, հիացմունք
ու ժպիտ։ Ն ա հանգստանում է և մի խորը շունչ քաշում։
ժպտում էին նրա աչքերը, նա զարմացած նայում էր, թե ինչպես պա­
տի վրայի գունավոր մեծ նկարը, նույն գույներով տեղափոխվել է փոքրիկ
թղթի վրա և այդ ամենը կատարում է մի պատանի։
Նա մի քանի բ ա ո է արտասանում Միքայելին անծանոթ լեզվով։ Սա­
կայն ընկերս կարողանում է հասկանալ։ Նրան պատասխանում է ժպիտով՝
ցույց տալով նրան խոշոր որմնանկարը և նույն նկարի փոքրադիրը։
Ն ա իր ժպտուն աչքերով ու զարմանք արտահայտող դեմքով մի քանի
բաո ևս արտասանում ու գլուխը թափահարելով դուրս է ելնում եկեղեցուց։
Դադարից հետո Միքայելը անցնում է ուրիշ որմնանկարների,
որից
հետո ձեոնամուխ է լինում եկեղեցու արտաքին գեղեցիկ քանդակներին։
Միքայելը մոտ վեց օր աշխատեց Տիգրան Հոնենցի եկեղեցու «Պատ­
կերասրահում»։
Մազմանյանի կողմից վերարտադրված «Տրդատ թագավորի
շքերթը»
անմիջապես հրատարակվեց Գարեգին Լևոնյանի «Գեղարվեստ»–ի
6-
ում,
1917
թ., իսկ բնագիրը նա նվիբեց Գարեգին վարդապետին (հետագայում
կաթողիկոս Մեծի Տանն Կիլիկիո), նրա խնդրանքով, ինչպես և Տիգրան Հ ո ­
նենցի դամբարանի կորագիծ առաստաղի վրա նկարված երկու դեհիսոա–
նեբ։ Երանի թ ե կորած չլինեն այս ունիկալ նկարները գիտնականի ար­
խիվում։
ա
Պարապուրդիս օրերը մեկը մյուսի ետևից գլորվում էին աննկատելի։
Ես շրջագայում էի անհանգիստ ընկերոջս հետ արվեստի ալդ մեծ կաճա­
ռում, որտեղ ամեն մի կոթող, ամեն մի բեկոր, որոնց ես առիթ էի ունեցել
բազմիցս տեսնելու, յուրաքանչյուր այցիս նրանք կանգնում էին իմ աոջև
իրենց հմայիչ տեսքով և ներկայանում էին գեղեցկության ու վարպետության
նոր խոսքով, նոր ձևով։
Այդ կախարդական քաղաքը իր հմայիչ շնչով խտացնում էր ընկերոջս
81
6
Անխա1
Fonds A.R.A.M