|սեւլճ Կյասսո, հանգիստ ոսկորներիդ։
Մայո տաճարի հարավ-արևելրսն վերին խորանի մատքը բացված չ է ։
Նմանապես պատի միջով նա նեղ ճանապարհ դեպի Մայր տաճարի տանիքը։
Նոր տնեցիներից միայն Յարի Մաոն է այդ նեղ անցքով տանիք բարձրա­
ց է
Մինչե պրոֆեսորի գալը, որը, ըստ իր հայտարարության, երևաց 15
օր հետո, ալդ 15 օրերի գիշերները մղձավանջային ծանր ժամեր էին ինձ
համար։
Ժամանակը իւաոն էր, լեցուն հազար ու մի պատահարներով և այդ ծանր
օրերին սգավոր քաղաքի մահասարսուռ լռության մեջ, այնտեղ, Միջնաբեր­
դի մոտ, Ծաղկոցաձորի ձաիւ շուրթին, գիտարշավի մենավոր
շենքի մեջ,
ար ոչմի շունչ չկար, տասնհինգ ծանր, անպատմելի գիշերներ անցկացրի
ես՝ 19-ամյա պատանիս։
Մնացել էի մենակ։
Օրերը գլորվում է ին մեկը մյուսի ետևից, բայց գիտարշավի աշխատա­
կիցները չէին երևամ։
1916
թվականի պարապուրդներն ա պրոֆեսորի նկատողությանը ինձ
թելադրեցին մի փոքր ինքնուրույն լինել։ Ես մշակեցի աշխատանքային ծրա­
գիր ու սկսեցի այդ ծրագրով առաջնորդվել։
Լուսանկարչական նյութն առատ էր։ Բացի այդ տարվա ստացած թարմ
նյութից, ես անեի և անցյալ տարվանից մնացած բավականին լուսապակի­
ներ։ Ըստ պատվերի մենք ստանամ էինք «Իոախիմ և Կամպանիա» ընկերու­
թյունից անգլիական «Իլֆորդ» գործարանի որակյալ լուսապակիներ և դե­
ղորայք։
Իմ նկարահանումները սկսեցի գլխավորաբար հուշարձանների դետալ­
ներից ն ժայոափորերից։
Հ
Սնվում էի վանահոր հետ միասին։ Այդ տարի շրջագայողներն էլ շատ
սակավ էին երևում, ասես ամեն ոք մոռացության էր մատնել Անին։
Անիի սուրհանդակը ցերեկները շրջում էր ինձ հետ, իսկ երեկոյան գնում
էր Իգաձոր՝ իր տուճը։
Վանահայրը ի նկատի ունենալով իմ դրությունը առաջարկում էր մնալ
իր բնակարանում, սակայն պատանեկան իմ հպարտությունը մերժում էր
95
Fonds A.R.A.M