ԱՅՍ ԳհՐՔԻՆ շւաԱՌՕՏ ՊԱՏՄՈհԹհՒ-ՆԸ
ՒԴՉՊէՍ ԾԱԳՈՒՄ ԱՌԱՒ ԳԱՂԱՓԱՐԸ
19.
Հ9ի ամաււը , Վար դան Եղիշէեան , Թունուզէն Փարիզ եկած էր
կարճ արձակուրդով մը, երբ, երկու վազեւքի բարեկամներ, 1922էն
ի վեր իրարմէ լուր չունենալէ յետոյ , կը հանդիպինք իրարու «Յա–
ասջ»ի խմբագրատունը, ուր ես կ՚աշխատէի իբր գրաշար։
Այս հանդիպումին աոթիւ, ամբողջ օր մր մ՛իասին, անցեալի յու–
շեր քրքրած ատեն, ծսսյւււմ առաւ գաղափարը, ր է ՝ կարելի չէ™ ար­
դեօք, մեզի համար շատ սիրե|ի ծննդավայրի, այդ
տիպար
հայկա­
կան
միիսվայրի
յիշատակներր կորուստէ փրկել։
Խօսակցռլթիւնը այդ ուղղուր համբ հասցուց մեղ մինչեւ «Ատա–
փւալարի Հայոց Պատմա ր իւ.նր»ի համար նիւթեր հաւաքելու գաւլա–
փարին :
.
ւ ՚ ՚ |
Խօսք տուինք իրարու , որ ես հոս , ջանամ մեր համաքաղաքացի
յարմար անձերու մէջ տրամագրոլր իւն ստեղծել եւ գործակիցներ ճա­
րել։ 1>նք ալ, Բ՚ունուդ վերադարձին,
նոյն աշխատանքը կատարել
ր ղթտկցութեամբ , ուրիշ վայրեր ապրող համաքաղաքացիներու մէջ :
Աւ՛ար Թունուզ վերադարձէն ետք , տարբեր ժամանակներ , աոան­
ձին խօսեցայ <1) • Պ– Խաչիկ Գավալհեանին , Հրանտ կոքփկեանին ,
Հրանտ Ակոնաեանին եւ Գրիգոր Յարոլթ իւնհանին , որոնք բոլորն ալ
ոլրախութեամբ ընդունեցին գաղափարը եւ յօժարութիւն յայտնե
ցին աջակցիլ, երբոր ժամանակը գայ :
Ի՜ՆՉՈ՞Ւ ՈՒՇԱՑԱՒ
Այսպէս տակաւին միտք՛եր պատրաստելու վրայ էինք , երբ քա­
ղաքական մթնոլորտը մթագնիլ սկսաւ , եւ , Եղիշէեանինհետ մեր աշ­
խատանք ներուն արդիւնքր իրարու չտեղեկացուցած , ծագեցաւ պա­
տերազմը , պատ&աո դաոնալով , որ ուրիշ շատ մր հանրային ցործե–
լաւ պէս այս խնդիրն ալ մոռացութեան տբուի :
Սեւ ու կարմիր տարիներ յաջորդեցին իրարու :
Անցնող այդ ժամանակր մարդոց զոբծունէութիւնր , բարքերն ա.
սւրամադրութիւննեբր շհղեցռւց բնականոն րնթացքէն: Պայմաններու
պարտադրանքով, հանրային ղոբծեբր մնացին յետին գիծերու վրայ,
տեղի տալու) անձնական , սահմանափակ մտտհոգութիւննհրու :
2
17
Fonds A.R.A.M