ԿեՐ
579
Կե1՛
Եսթ. ա. 9. Վեցօր. 177. Բուղ. Ոսկ. ես. որից
կերպասաբեր
«
մետաքս
բերող
(
շերամ)»
Վեցօր, 177.
կերպասագործ
Վեցօր. 177.
կերպասի
Եսթ.
Թ
ա. 6,
կերպասեայ
Փրպ.
կերպասավահաո
(
նոր բառ) ևն։
= Իրանեանից
փոխառեալ
բառ է. հմմտ.
սանս.
ՏՀՀՎ \\\՛
եՅւ
՜
Բ
՜
ՅՏՅ–
«
բամբակենի,
§օտտ\՚բաա
հ & ՚ ե Յ Օ շ ա ո
ցԼւԱ
ա
եՅ>–
բ Յ Տ Յ –
«
բամբակ. 2, բամբակեա
յ. 3.
բամ֊
բակեայ
կերպաս,
բամ բակէ
գործուածք»,
«
բարակ
հիւսուած
շոր, սպիտակ
մուսլին»,
բելուճ.
1
<31՜բՅՏ 1<Մթ՜ՅՏ, ե ԼՄբՅ Տ
«
բամբակ»,
քրղ.
եււ՜ՅՏ
«
շապիկ»,
գնչ.
1
սւ՜բՅ,
61
աթՅ
«
քուրջ,
ցնցոտի»։
Փոխառութեամբ
անցել է
զանազան
լեզուների,
ինչպէս՝
քուչ.
1
օ1բՅՏ–
ՏՅ
«
զգեստ»,
ասոր. ՝) " ղ
ՀՀ
"
եՅւ՚եՅՏ՜Յ,
եբր.
ԸՁ"1^
1
է31՜բՅՏ
«
սպիտակ
նուրբ
բամբա֊
կեալ կտոր», արաբ.
^ Լ յ Հ ՜
1
աեՅՏ
«
բամ­
բակեայ
թելով
հիւսուած
շոր»
(
Կամուս,
թրք.
թրգմ. Բ. 283), յն. *%իա30զ
«
նուրբ
վուշ.
2.
շղարշէ
հա դո ւս տ»(Ըօ\տՏւՇզ
415),
լտ.
031'
եՁՏՍՏ, ՇՅքհՅ Տ Ա ա
«
սպանական
շատ
բարակ
վուշ»։ Այս բոլորր
ծագում են
հրնգ֊
կականից,
բայց
հնդկականն
էլ
փոխառեալ
է
ալս
տ ր ո ա ս ի ա կան լեզուախմբից.
հմմտ. մա֊
յայերէն,
ջավայերէն
1
<ՅքՅՏ,
չամ.
1
<3ք3ե,
բատակ.
ե ց բ Յ Տ ,
սեղանդ.
1
<6թ6,
քմեր.
31
Ո-
գՅՏ,
բոլորն էլ «բամբակ»,
որոնց
արմատն
է
բ Յ հ , թՅ Տ
«
գզել»
(
Բւ՚շ;/1ստ1օ 8 Տ Լ
& 76
էջ 70),–Հիւբշ.
168։
Նախ
Տշհաճշւ՜, 7Ո6ՏՅԱ1՜.
46
արաբ.
Կ
1
ՐԵՁ՜Տ
ձևից։
ԳԴ պրս.
1
էՄեՅՏ։–
ՆՀԲ
դնում է յն. պրս. և արաբ,
ձևերը։
\
^ա–
ճւտօհ. 8, ա116ք ՏԱ^ճա 38, 574
ևն
սանս.
ւ^ՅքթՅՏՅ։
86
էէւշհ. Բսճւաշոէց
45, 145
սնս. եբր.պրս.ձևերր։
Հիւբշ.
23, 9
վերի ձևով,
ՒԽհո
2
155
բառս
համարում
է
փիլնիկեան
ծագումից,
իսկ 5ստէ\,Մւշէ.
ՒՀ1Մճ6,
Էջ 328
հրնդ֊
կական
Է դնում։
*
ԿԵՐՏ
«
գործ,
գործուածք,
շինութիւն»,
Նչ. եզեկ. Մաշկ. Անյ. հց. իմ. որից
կերտել
«
շինել,
գործել»
Շար.
կերտութիւն
Մագ.
կերտանալ, կերտացուցանել
Մագ.
ձեո–
նակերսփկ
Եղիշ.
այլակ.
238
(
չունին
ՆՀԲ և ԱԲ),
այլուր
ձեռակերտիկ
Եղիշ.
խաչել. 280. այս բոլորը
յետին
ծամ
տնակի
ձևեր են. Ոսկեդարում
երևան Է գալիս մ ի ֊
այն
բարդութեանց
ծայրին.
ինչ.
աստուա­
ծակերտ
Ագաթ,
ձեռակերտ
ՍԳր. Ոսկ. Փի–
լիպ.
դաստակերտ
Առակ. իգ. 5, 27. Կոչ.
Ագաթ,
նկարակերտ
Ել. լը.35. Ոսկ. մ. բ,
24.
նկարակերտութիւն
Ել. լը. 23. ճոր. լը.
36.
փայտ ակերտ
ՍԳր.
փայտ ակերտիկ
Ա֊
գաթ.
քարակերտ
Բուզ. դ. 55.
ըդձակերտ
Հռ,
ժե. 16.
հնարակերտ
Եւագր.
մոմակերտ
Վե֊
ցօր.
խոնաւակերտ
Վեցօր.
զարմանակերտ
Վեցօր. ևն։ Բազմաթիւ
են նաև
սրանով
բարդլած
տեղական
յատուկ
անուններր.
ինչ­
պէս՝
Խոսրովակերտ, Վաղարշակերտ, Հնա ­
րակերտ, Բակուրակերտ, Տիգրանակերտ,
Դրասխանակերտ, Գագկակերտ, Երուանդա–
կերտ, Մանակերտ, ՏԼիւնկեոո, Շամիրամա­
կերտ, վարադկերսւ
ևն։ Այս բոլորի մէջ էլ
կերտ
բառի
հին և նախնական
նշանակու­
թիւնն է «շինեալ»,
իբր՝
= պհվ.
ևշւ՜է,
հպրս.
ե յ է Յ – ,
զնդ.
^ 9 1 ^ 3 – ,
սանս, օի
|~|~ 1<լէՅ–
«
արարեալ,
դործեալ,
կերւոեալ».
բոլորն էլ
1
<31",
Խ «անել,
շինել»
արմատից
անցեալ
\
դերբայ.
հմմտ. նաև
պրս.
շ>^Հ՜
§11՝0՛
«
կերտ»,
Օձյք
1
Օ
1"(1
ՅՈ
«
անել,
շինել»,
0
Հ
Հ՜ Խւ՜ձձ
«
դործեալ»,
քրդ.
էէ1Ր1Ո
«
անել,
գործել»,
օսս,
Ա՚ՅՈՅՈ
«
գործել»,
պհլ. ) չյ շ
ԱՅՐ
«
գործ»,
, ,
֊*
> \ 9
1(31՚
էՅՈ
«
անել, գործել»,
V֊՝ ւ յ
\
<.ՃՀ
\.2
ւՀ «ա–
րարող»,
հպրս.
|
$2՝ |
^ \ Հ \ ՝ ՜ \Հ\
1
<31՜էՅէՈ
«
եղեալ»,
գնչ.
1(6
քՅ\
7
3,
§ 6 ք Յ \ ՚ 3
«
ա–
նել»,
1
<61
՜
ճօ
«
անում եմ», հինդոլստ.
ԱսքՈՅ
«
անել,
շինել»,
1
<Ա1՜էՅ
«
հեղինակ,
ստեղծիչ»
Ասւ՜էսե
«
գործ ևն (1Հ0ՈՈ §
847) :
Այստեղ
են
պատկանում
նաև հյ.
-
կեար, –կեր, - կար
մասնիկներր,
(
հմմտ.
աղօթկեար, վնասա­
կար, խոհակեր
ևն)։–Հիլբշ,
168 — 172։
Հին
յոյն
հեղինակներից
Ստեփաննոս
Բիւզանղացին
հ ամ արում է
պարթևերէն,
իսկ Հեսիքիոս՝
հայերէն,
«
քաղաք»
նշա­
նակութեամբ
(–/.
տթ՜շ, ^օ/.ւ;, Օ1ւօ
՚
ճըը՚ղ–
՝
յ՚.ա՝յ)։
Ուղիղ
մեկնութիւնք
տուաւ
նախ ԳԴ, որ հյ.
կերտ
բառին
կցում է
Fonds A.R.A.M