ԾԱՂ
է կցում նաև սանս.
ք*3
«
երգեր,
ՀՀճճ
խօսիլ»,
^31՝
«
գոչել»,
յն. ՀՊթԳ
«
ձայն»,
՚
քդփՀդւզ «աղմուկ, ժխորՖ,
ք 6 ՚–
).6.
տ «ծաղրել»,
քՏՕՕ^ՕՀ
«
կռու՛նկ»,
լատ.
§ ա
§ Ո 1՚6
«
կարկաչել»,
§1՜ԱՏ
«
կռունկ»
ևն։
Հիւնք.
ծիծաղ
բառից
հանում է
ծաղր։
Մառ,
էՀթւո՝. «
Ա&յ\)հ.
01՝.
(1903
թ.) էջ 26
ծաղՐ =
ասոր.
^Տ»
Տ՚Յէ
«
ծաղրուիլ, խայտառակուիլ»
բառի
հետ\
ճսէքՅՈ, ՏԱւՈՕւ՜. 6է
՛
աճ.էջ 84 համե­
մատում է յն. ղտճձ,ա
=
սումեր.
Ււս1
«
ուրախանալ»։
ԳԻՌ.֊Ալշ.
Ախց. Երև. Մկ. Մշ Ոզմ.
ծաղր.–—
նոր բառեր են
ծաղրատեղ, ծաղրիկ
հաւ («ՈՅւ
՜
էա
–
բ60հ6Ա1՜յ>*
ՓՈԽ.֊Ըստ
8
ս
§ Տ 6
1
Ր
5, 168—180
(
հայ.
թրգմ. ՀԱ 1895, 228) հայերէնից է փոխ
առնուած
գոթ.
Տ31ճւ՜Ձ
«
գիւղական կատակ,
խեղկատակութիւն»
Եփես. ե. 4. գոթացին
չունենալով \^ ձայնախումբր՝
ծաղր>*Տ31–
1՝3
դարձրել է
Տ31ԺքՅ։
ԾԱՂՔԻԼ
«
սիրտը խառնել կամ ներսր այ֊
րել՝ ուժեղ կամ թունաւոր
դեղի
ազդեցու–
թեամբ»^ անստոյգ բառ, որ մէկ անգամ ու­
նի Կալիսթ. 175 «Ելս առաւել կարի
յաղ–
թեաց դեղն անապակագոյն
րնէդ
մարմինն
խառնեալ և բախեալ և ծաղքեալ
ընդունայն
ործալով
Աղեքսանդրոս,
հրաշալի
ցաւով
զգիշերն
ամենայն»։
(
Դեղը
ուղղակի
մար–
մրնին անցնելով
աւելի ևս ներգործեց...)։
Բառիս վրայ խօսում է Տաշեան, Ու­
սումն, ստոյն
Կալիսթ. էջ 200,
բայց
որևէ նշանակութիւն
չի դնում։
ԾԱՄ, ո
հլ. (յետնաբար
ի-ա 4/.
)
«
հիւ­
սած
մազ» Ոսկ. կող. փիլ. մտթ. և եփես,
որից
ծամակալ
«
ծամկապ»
ՍԳր. Ոսկ. յհ.
ա. 17և եփես,
ոսկեծամ
Ուռհ. 119։
ՆՀԲ
ուզում է անշուշտ
կցել
ծամել
բային, երբ մեկնում է «հերք երկայն...
մինչև ի
ծամելիս»։–՝&էՕՏՏճ
1834,
369
ևն վրաց.
թմա
«
մազ»
բառի
հետ. (նոյնը
7
հՕՈ13Տ0հ61<, է>6ԱէՏ0Ււ6
Աէէ6քՅէ1Մ2.
1883,
էջ 1254 վրաց.
թմա
և լազ.
թ ոմ ա յ »
Լտք. Ճ
.
ՈՈ6Ո.
Տէ. § 1 0 3 6
ե
ԲՐ–
Ը ՚ ՚ Օ Տ Տ31Ո1Ո11Ո, ՈՕ Տ
Տ Յ ա
1713
«
ծամ» բառերի
հետ։ (Սակայն
եր–
440
ԾԱՄ
կուսի էլ նշանակութիւնը
անստոյգ է.
ըստ
0.6
Տ6Ո1ԱՏ
1910,
էջ 680
—/
ՏՅՄ1-
1713
աւելի հաւանաբ՛ար
նշանակում է
«
քօղ», իսկ
ՏՅաաՈՈ
«
թակարդ»)։
Տէրվ. տե ս
ծամ, ծամել
արմատի տակ։
Հիւնք. յն.
-
Հ0Ա.7)
«
գէս»
բառից։
Բշճօւ"–
Տ6Ո,
Հայ. դր. լեզ. 47
ծամել
բառի
հետ։
Պ ատահական
նմանութիւն
ունի վրաց.
^*8օ
ծամի
«
թարթիչ»
(
իմա կոպի
մազերը)։
ԳԻՌ.֊Ալշ. Գոր. Երև. Ղրբ. Մշ. Մրղ.
Շմ.
Ոզմ.
Ջղ.
Սլմ. Վն. Տփ.
ծամ,
Ագլ.
ծում,
ո֊
րոնք նշանակում
են «մազ», իսկ Մկ.
ծամ
«
մազերի կապ»։ — Նոր բառեր են
ծամակը–
սւուր, ծամաւոր, ծամերլուայ, ծամթել, ծամ–
կեր, ծամկոթ, ծամքօղ, ծամուկ, ծամկապ,
ծ ամթե ո ։
ՓՈԽ. — Հայերէն
բառից
փոխառեալ է
թւում կապադովկ. Լ\4.ԱՏՀ (ռա՛մէս)
«
կա­
նանց և աղջկանց վարսերի
հիւսքերը
բռնող
գեղեցիկ ժապալեն՝ արծաթէ և ոսկէ դրամ­
ներով»։
Այս բառը
Ւ^Յւ՜օ1ւ(16Տ, 1 \
<3\դ/Հ. 83
կցում է յն. \գ~Հ «փոկ», իռլ.
Տ131713Ո
«
ժա­
պաւէն», անգսք.
Տ1Մ13
«
կապ», սկանդ.
Տ6^՜
Ո1
«
թել» բառերին, իսկ
հյ.
ծամ
բառի
հետ
կապակցութիւնը
մերժում
է։ — Մերժումր
արդարացնելու
համար առանձին պատճառ­
ներ չկան, որովհետև 1)
ծ ամ
բառը
գոյու­
թիւն ունի Կը ճիւղի բարբառների
մէջ (այս­
պէս՝ Ալշ. Ապ.Ակն. Բլ. Բղ– Խլ. Խտջ.
Մշ.
Նբ. Վն.).
—
2)
Մոկաց բարբառով
նշանա­
կում է արդէն
«
մազերի կապ, ծամկապ».—
կասկածելի է միայն
ծ^>ս։
—
ԾԱՄ
«
ծուռ»,
այս իմաստով
առանձին
չէ գործածուած,
բայց
սրանից ունինք
ծա–
մածուո
«
ծուռ ումուռ»
Իրեն. 11, Պտմ.
աղքս. Սարկ. հանգ. Վան ա կ. յոր. Վրդն. ել.
ծամածռել
«
խեղաթիւրել,
ծռմռել»
Յհ. իմ.
պալլ.
անծ ամա ծ ուռ
Փիլ.
իմաստ։
–
Թարմատար
մասնիկ՝
կազմ ուած
ծուռ
բառի
նախաձայնով
և
մ
յաւելուածով,
ճիշտ ինչպէս արդի բարբառներում
ունինք
հեփ-հերմակ, նոփ-նոր, կաս-կարմիր
= թրք.
(1
սբ–ՃԱ2,
ճսա-ճա,
հին հայերէնումն
էլ
կամակոր, սափասուտ։
ՆՀԲ դնում է լծ. ս նոյն րնդ
կամա–
Fonds A.R.A.M