ԼԵԱ
շ 7 ւ
•»)1
էՕ0,
7
յ7է^օ;,
լտ. խշա, լիթ.
յՅ ե ո օ տ
(
գւռ.
ՇւՀՈՕՏ),
լեթթ.
Ձ
1
<
Ո1Տ,
հպրուս.
1
Ձ^–
ՈՕՏ,—
հի՛՛լ– \ճէ֊ անգսք.
Աքշւ՛, ա*/^. 1Ի/61՜,
՚
>՝/>օ–.
Խ ե Յ ք Յ ,
^ / յ / յ / / .
Լ 6 ե 6 է
«
լեարդ»։
Սրանցից
առաջին 13 լեզուաձևերը
ծագում են հնխ.
V6Ր:
2
^է,
՝
^ՇՃ.
2
ՈՇՏ (է/ո բունով)
ձևից, իսկ մնա֊
ցեալ 5 ձևերր տարբեր են
( \
^ Յ
1 (
Խ 375, ՚ՌՁԱէ–
1
ՈՅՈՈ
106,
Ք օ ւ Տ Յ Շ գ 326,
861
՝
Ո61
<6ք
423,
ՒԱս§6
2 9 7 ,
«
օ ա §
4 2 5 ,
ԲօԽւ-Ո^
1, 205,
861՜
Ո6ր16ք
4 2 4 ) ։
Սլաւական
լեզուների
մէջ
նոյն բառը ստացել է «ձկնկիթ»
նշանակու­
թիւնը, այսպէս՝ ռուս.
ա
^թՅ,
հսլ.
11
^3,
պո­
լաբ.
յ ՚ Յ Խ Յ ,
չեխ.
յ ՚ ա Ր Յ
ևն։ Հայերէնի Համ ար
Հիլբշ–
ճաւ. Տէսճ.
32, 120
դնում է *\\բտւճ
նախաձևը,
յ
0
հ . Տ ժ ւ ւ ա ճ է 1Հ2 25, 2 3
և
Բ 1 ս –
Ոաձ.
էջ 199 *կահԼ
Բ 6 ճ 6 ք Տ 6 Ո
Հայ. ղր.
լեզ. 31
* 1 6
ե
2
յ է –
նախաձևը։
Իսկ
2
ս թ ւ է 2 3 , 0.6
Օ շ ո ո Յ ա տ ւ հ շ ո
0
սէէսՐ31շ
1896,
էջ 12 յիշեալ
հինգ լեզուաձևերը
հայերէնի հետ միասին
հանում է հնխ. ԱբՇՀՕՅ,
ԱթՅքՕՏ
«
պարարտ,
ճարպոտ»
(
հմմտ. յն.
).
է
~0էօ6^
«
պ՛արարտ»)
բառից։
Նախալեզուի մէջ այս բառը
իբրև
բնական
վերադիր
գործածւում էր միշտ
*
գ€\Հ
2
Հէ բառի
հետ.
այնքան որ վերջապէս
գոյականր
յապաւուելով՝
*1
ւբ61՜ՕՏ
ածակա­
նը բռնեց նրա տեղը, ճիշտ ինչպէս լտ.
յ6Շ1Մ
քւՇՅէսա
տուաւ իտալ.
ք 6 § Յ է օ
«
լեարդ»։ Սա­
կայն հայերէնի
մէջ ածա՛կանն
էլ ա գգուելով
գոյականից, նրա վերջաւորութիւնը
իր վրայ
առաւ։—Հիւբշ.
452։
Նախ
ԲշէՇՈՈ. 20, 29, 4 2
կցեց սանս.
^Յեէ՚է
բառին։
Նոյնր
յետոյ
85
էէ1նհ.
1850, 355,
ճ ո ՕՅ
72, 174,
Լ Յ § .
Ս
^6 Տ 0հ. 704.
Տէրվիշ.
&1
էՅՈՈ. 54,
Մա­
սիս 1881 ապր" 30,
8
օ բ թ ,
ՕՐ31Ո.
ՇՕէէ1թ.
1, 6 1
ևն։—Հիւնք.
լ ե ա ր դ
դնում է
ն ե ա ր դ
բառից, իսկ
լ ե Ր դ ս ւ բ ո յ թ =
^
ա
յ .
լ ե ր դ +
պրս.
՝
~֊5
Հ֊.
բօէ
«
լեարդ»։
ԳԻՌ.–֊Ալշ. Մշ.
լ ե ր թ ,
Տփ.
լ ի ր թ
«
լեարդ»,
«7/7/1.
^2/,
լ է ր թ
«
րաց պայծառ
կարմիր» (օր.
լէրթ կարմիր շապիկ).
Ախց.
Կր– Պ լ.
լ է ր թ ,
Ագլ.
լ է ո դ ,
Երև. Մկ. Սեբ.
լ է ո թ ,
Շմ.
լ է ր թ ,
Ռզմ.
լ ի ր թ ,
Ղրբ–
թ ս ր թ ,
Ննխ.
լ է ր թ ,
լ ֊ շ թ , « -
րոնք նշանակում են «քարացած պաղած ա֊
րիւն» կամ գործածւում են
լ ե ւ ՝ դ ո պ ա տ ո ի լ ,
լ ե ր դ ը կ տ ա ւ ի լ
«
սաստիկ վախենալ»
ոճերի
^ ^
ԼԵԶ
մէջ։ Նոր բառեր են՝
լերդիլ
(
Սլմ.
լարթվել
«
արիւեր
լերդանալ»),
լերդակալել, լերդա­
պատառ, լերդաքաշ, լհրդծիծաղ
ևն։
ՓՈԽ.֊՝9շձ&1ՏՃՈ,
Հայ. ղր. լեզ. 32 մեզա­
նից փոխառեալ է դնում կի՛ր–
1
Ձգ,
յզ.
1
Յ–
0
յ6ք
«
լեարդ», փոխառոլթիւնր կատարուած է
այն ժամանակ, երբ հայերէնր
զրկուած
չէր
դեռ
1
<
2
ձայնից։
՛
ԼԵԳԷՈՎՆ
(
սեռ. ֊ի, կրկ. Ագաթ, սեռ.
լ ի –
գոնի՝
Յոլշարձ. էջ 129 բ. յետին է բց.
ի լ է –
գԼովնացն
Եփր.
ծն. ք. 13) «հռովմէական
զինւորական բանակ՝ 6000 կամ 6666
անձից
բաոկացած. 2. փխբ, կուռ բազմութիւն»
Կոչ.
Լ՝հ. կթ. Արծր, Շնորհ, «մի հատ հռովմայե­
ցի զինւոր» Բուղ. 239. «մի տեսակ չար դև»
Սրկ. ե. 9, 15. Ղուկ. ր. 30. Վրք. իլար. 8 8 ֊ ֊
9, 95.
Զեն. յուդ. 4. ճշ. 198 բ. Սարդ. ա.
յհ. զ. էջ 564. դրուած է նաև
լէդէոն, լեդևոն,
լիդեյւն
«
դևը»
Սսկ. ես.
.
352.
լեդէոն
«
մէկ
հատ
զինւոր» Բուզ. 239.
լեգէովն
«
բանակը»
Բուղ. 206—7, 239,
լեդեհոն
Անկ. գիրք նոր
կտ. 167, Յայսմ. մրտ. 16. որից
լեգէոնա­
խումբ
Նար. խչ.
լեգէոնական
Գնձ.
լեգէոնա­
չար
Բենիկ. (Սոփերք ԻԱ
108),
լեգէոնեան
Երզն. մտթ. որև
լէգէնոնեան
Անկ. դիրք նոր
կտ. 36։
= 3ն. ճ&Հշձ՝) հոմանիշից,
որ փոխառեալ է
լտ.
16
§10,
սեռ.
16
§10Ո.Տ
բառից,
(
արմատը
Խ § 0
«
հաւաքել»),
նոյն լտ. բառից փոխա­
ռեալ եննաև գոթ.
131
§310Ո,
գերմ.
ԼտցաՈ,
ֆրանս.
16
§10Ո,
ռուս.
յ1 6 Ո 0 Տ
՚
ե
ևն, լտ.
1
շ
^10
«
լեգէոն»
նշանակում է բուն
«
ընտրութիւն»
(
և ո՛չ թէ ծագում է
1
շ
§0
«
հաւաքել»
բայից)։
Այսպէս է կոչուել լեգէոնր, որովհետև լեգէո­
նի զինւորներր
ընտրութեամբ
էին և կամ
որովհետև նախապէս իւրաքանչիւր
լեգէոնա­
կան իրաւունք ունէր իրեն համար մի զինա­
կից րնկեր ընտրելու
(
ՏքՈՕԱէ
-
^շւԱշէ
5 0 7 ) ։
—
Հիւբշ. 352։
Ուղիղ մեկնեց նախ նՀԲ։
ԳԻՌ.— Ունինք
լեգէոն
Ախք. «առասպելա­
կան
հրէշային
մի ձուկ, որ ովկիանոսն է
բնակւում» (Ջալախքի
բուրմունք, էջ 45). 2.
է. «առասպելական
օձ, որ երկրագունդն է
շրջապատում»
(
Ազգ. հանդ. Ժ. 198)։
+ ԼԵԶՈԻ, ի-ա
հլ. (յետնաբար նաև
ո
հլ.)
Fonds A.R.A.M