234
ԺՕՌ
ԺՈԻԼԱԿ
«
ազգ ինչ յոյր արտուտի, ֆրանս.
ւՈՁւաշէէՇյյ.
ունի Նորայր. Բռ. ֆրանս. էջ 792
բ. իբր նորակերտ բառ, բայց
յայտնի չէ թէ
ի՛նչ աղբիւրից է և ի նչպէս է
կազմուած։
ԺՈԻՄ
տե՛ս Ժամ,
ԳԻՌ.—Յատկապէս
յիշատակելի
են Ղրբ–
ԺԷմ
և Ատ.
յամ.
միւս ձևերր տե ս
ժամ
բառի
տակ։
ԺՈԻՌ
«
ազոխ, խակ խաղող» Բժ
7
. «
տհաս,
խակ» Ոսկիփ. որից
ժոսաւժուռ
մեոանիլ
«
վաղամեռիկ
լինել»
Ոսկիփ.
ժռութիւն
Լծ.
նար.
ժռատ
«
ազոխ»
Մխ. հեր. 123։
—
ՆՀԲ
ունի նաև
ժիո
բառը,
ի
հլ. որ մեկնում է
«
կա՛մ է
նիո
ողկոլղոյ և կամ այգի
ժայռոտ,
որ և յոմանց
ժուռ
ասի»։ Սրանից
առնելով
ԱԲ
ժիո
«
ճիռ», երկուսի մէջ էլ սխալ է բա–
որ՝ թէ՛ ձևով և թէ նշանակութեամբ։
Այս ձևը
հանուած է Ոսկիփորի հետևեալ հատուածից.
«
Թէ համբերես
և ոչ շտապես,
ի ժրոէն
հա՛
լուա զուգես», ուր
ի ժրոէն
պէտք է հասկա­
նալ «ազոխից, խակ խաղողից»
/՜
ժուռ
բառի
բացառականը).
որի համար հմմտ. թրք. ժո­
ղովրդական առ֊ածր՝
Տ Յ
Խ
Յ1 Ո Ո
^0^ս
^^13Ո
1161\՚3
օ1սք
—
«
համբերութեամբ
ազռխր հրու­
շակ կր դառնայ». (ակնարկելով
սէգոխից
խաղողր, խաղողից ռուպր և ռուսլից սլատ–
րաստուած
հրուշակը)։
ԳՒՌ.֊Ալշ. Երև. Խն. Մշ. Ջղ. Վն.
ժուռ,
Ոզմ.
ժօւռ,
Մկ.
ժօո,
Տփ.
Ժուրը.-
դալառա–
կանների մէջ
ժուռ
ներկայանում
է զանաղտն
իմաստներով, այսւգէս՝
Ալշ. Խն. Մ շ. Ջղ– Վն.
«
խակ, տհաս», Վն. «կիսահաս,
չզարգա­
ցած», Լ. «թթու», Երև. Լ. Ջղ– «ազոխ,
խակ
խաղող», Տփ. «անտառային
խաղող», Խաշ.
«
խաղող» (րստ որ՛ում Խոտրջոլրի մէջ խաղո­
ղր միշտ թթու է), Հմշ. «ողկոյզ», Տփ.
«
թթու
ապուր», Վն. «թթու
գէմքով,
խոժոռադէմ»,
որից
Ժռաջուր
«
ազոխի
ջուր»,
ժա ո կ անւ՚պ
«
խակակութ»,
ժուռ–մուռ
«
տհաս»
,
ժոուենի
«
մի տեսակ թթու խաղող»,
Ժոչոր
«
թփի
վրայ
չորացած
ազոխ»։
ՓՈԽ. — Լազ.
2 3
Ո
«
թթու»։
ԺՈԻՌ
«
պտոյտ»
տե ս Շ ուր՛)։
ԺՊԻՏ
«
քմծիծաղ»
Կանոն, որից
ժպտիլ
«
կէս ծիծաղիլ»
Սիր. իա. 23. Նար. Լմբ. Վրք.
հց.
Ժպտումն
Խոր. Արծր.
ժպտական
Գնձ.
անժպիտ
Իմ. ժե. 4. սրա հետ
նոյն է
ժմիտ
ԱԲ, որից
Ժմտիլ
Փիլ. իմաստ, ճառընտ. Պտմ.
աղէքս.
բ արեժմիտ
Արծր. ունինք նաև
ժմ բ ր –
տիլ
Կնիք հաւ. էջ 307. նոր բառեր են
Ժպտա­
լից, ժպտուն
ևն։
Տէրվ.
Ճ1է3ա1.
49
և Նախալ. 51, 115
զմայլիլ
բառի
հես։՝ հնխ.
տաԼ
Տ1ա<1
արմատից. հմմտ. յն.
(1,61030).
լփթ-
Տ>Ո31(1ւէ,
սանս,
տաւ,
անգլ.
ՏՈ՜Աւ6
ևն։–
Հիւնք.
միտք
բառից
հանում է
ժմտիլ,
իսկ
ժպիրՏ
բառից
ժպւոիլ։
ԳԻՌ.֊Երև.
ժրպըսւէլ,
Մկ. Սլմ. Տփ.
ժ ր ժ –
տալ,
Ալշ.
ժմոալ,
Կիւր.
ժմնիլ։
ԺՊԻՐՀ, ի-ա
հլ. «յանդուգն,
լիրբ» ՍԳր.
Եւս. պտմ. Վեցօր. Եփր. ել. էշ 180. հռ. էջ 14.
որից
ժպրհիլ
«
համարձակիլ, յանղգնիլ» Յոլգ.
9.
Վեցօր. էջ 51. «սարսափիլ»
Մամիկ, էջ 46.
ժպրհութիւն
ՍԳր. Ոսկ. Եւս. պտմ. Կոչ.
Ժպրր–
հերես
«
լիրբ ու աներես
կերպարանքով»
Կղնկտ. (ժանտատեսիլ
ժպրհերես
լայնա­
դէմ
անհուն
բազմութեանն)։
Տէրվ.
ձ1էՅՈՈ.
49
կցում է
ժմերա
բառին։
Հիւնք. հանում է
շպար
բառից։
Ռիրեաքեան,
Արիահայ
բռ. 170 պհի
Տ ՅթՄ
«
դերիվեր, քաջ, ընտիր, խիզախ,
աներես»
։
ԺՌՊՂՈԻ
«
գեղեցկաձայն
մի թռչուն է», նո­
րագիւտ բառ՝ որ մէկ անգամ գործածուած
է
էջմ.
յ\՚ 679 ձեռ. Տաղարանի
մէջ, էջ 72
ա.
«
Ժրռպղուն
ձայնիկն գայր, Ահդ զերգեհոն որ
կու
ցնծայր. Գաբրիէլր
գ՚/ողոյն
նման, որ
մեռելոցն
ձայն կոլտայր» Հրստ Ամաս։. Հա­
յոց բառ ու բան, էջ 231 ա)։ — Բառր սեռա­
կան հոլով է. ուղղական–։ անյայտ է։
Ժ Ք Թ Ե 1 .
տե՛ս
Շքթել,
ԺՕՌԱՏ
տե ս
ժայռ։
Մառ
3 8 0
5, 317
արմատը
ձօււ—ղնգ.
սՅՈ էՅՈ
«
ատամ»։
Fonds A.R.A.M