Հ
Օ^ Ա
«
ահա՛, ահաւասիկ» Ոսկ. յհ. ա.
3.
Հօ՛ն, դե՛հ, հա՛յդա»
Վրք. հց. «այո՛, հա՛տ
Երզն. և Թր. քեր. Երզն, մտթ.
123.
(
ա յ ո ՛
բա­
ռի տեղը բռնած էր արդեն ԺԲ դարում, տե ս
աչս մասին
ա յ ո ՛
բառի տակ)։
՝
= Բնաձայն բառ, հմմտ. թրք.
<Լ& Ւ16
«
այո՛», լազ.
հ օ
«
այո՛», վրաց. եո
հ ո
«
այո՛», ֆրանս. հշ\, հ
ա
յ՛ դւռ,
ո է "
«
ի՞նչ,
ի՞նյ
ասացի՜ր», չաղաթ. ^ԼՀ, հՏւԱ «այո՛»
ևն։ — Աճ.
ԳԻՌ.— Ամեն տեղ էլ կայ
հ ա ՛
«
այո՛» ձե–
ւով, իսկ Ագլ.
հ օ ՛ ,
Մկ. Ոզմ. Վն.
իւա
«
այո՛»։
Անյօդաւոր արտասանութեամբ
դարձել է
հ բ ,
ՏԸ, խ ՜ ։
Հ ա բ ա կ
տե՛ս
Հաւաք։
ՀԱԳԱԳ, ի- ա
հլ. «շունչ» Կոչ.
61.
Ոսկ. ա.
1. «
ձայն արտաբերող
շունչը»
Նիւս. կազմ,
«
առոգանութեան
տեսակը» Թր. քեր. «շնչա­
փող»
Շնորհ, վիպ. որից
հ ա գ ա գ ս փ ո ո ւ թ ի ւ ն
«
արտասանութիւն»
Կոչ.
187.
հ ա գ ա գ ա ս փ ի ւ ռ
Կոչ.
187.
հ ա գ ա գ ա հր ա տ
«
բոցաշունչ». Սարկ.
տոմար,
կ ի ս ա հ ա գ ա գ
Յհ. կթ.
հ ա գ ա գ ա պ ա հ
«
շնչերակ»
Տիմոթ. կուզ, էջ 324 (տե՛ս իմ
Լայ. նոր բառեր Տիմոթ. կուզի մէջ, էջ 82).
հ ա գ ա գ ա յ ք
«
վանկ, արտաբերութիւն»
Յհ. կթ.
չ ա ր ա հ ա գ ա գ
Եփր. խչ.
70
(
չունի նՀԲ).
ա ն ­
հ ա գ ա գ
Նար. էջ
92.
հ ա գ ա գ ա յ ի ն
(
նոր բառ)։
= Կրկնուած է պարզական
*
հա գ
արմա­
տից, որ առանձին չէ՛ գործածուած։
ՆՀԲ լծ.
հաշ, հա ռ ա չ , ոգնլ, գոգ, ո գի,
հ ո գ ի ։
Տէրվ. Նախալ.
105
VՅ^<
արմատից
է դնում սանս. զնդ.
\
^Ձձ,
լա.
\՚0
ԸՁք6,
VՕX,
յն.
ՏԱէՕ^ օփ.
պրս. նձոճ,
՜
Ճ\Ճ2,
հյ.
վ անկ , վ անգ , գոչել, գ ո գ ց ե ս , գ ո գ ջիր ,
«
հոս կրնայ
բերուիլ նմանապէս
հեգել,
հ ա գ ա գ = հա գ -հա գ ,
եթէ սեմական ծը֊
նունդ չեն, տե՛ս արաբ.
հՅյՁ.
վերջապէս
ոգել, ոգեւլ...
եթէ ասոնք
ո գի, հ ո գ ի
բա֊
ռերուն հետ լծորդութիւն
չունին»։
Հիւնք.
հանում է
հ ե գ
բառից։ 3. Արշէզ, Բազմ.
1897, 51
լծ.
հ ա չ ե լ ։
Ն. Ադոնց, Արուեստ
Դիոն. քեր.
(
X I I հ ե կ ե կ ե մ
բայի հետ՝
կցում է
հեգ, հ ե գ ն ե լ
բառերին
յ>
ԳԻՌ.-Կայ
միայն
հ ա գ ա գ ը կ տ ր ո ւ ի լ
Ղրբ՛
«
լեզուն
կապուիլ,
չկարենալ
խօսիլ» դար­
ձուածը։
ՀԱ Գ Ա ԾԻԼ
«
շուայտիլ, ագահաբար
կերու­
խումի յետևից ընկնել» Կոչ. էջ 116. «համա­
կուիլ, մի վատ բանի յետևից
ընկնել» Փիլ.
լին.
130.
որից
հ ա գ ա ծ ե լ ի
«
ախորժելի, հաճո­
յական»
Փիլ. լին.
հ ա գ ա ծ ա բ ա ն ե լ
«
իմաստա­
կել կամ շաղփաղփել»
Փիլ. լիւս.
հ ա գ ա ծ ե ա լ
«
ագահ»
Իրեն. հերձ. 141 (րստ
Հարդանեան
ՀԱ 1910, 303), որին համաձայն է գալիս
հ ա գ ա ց ե ա լ
«
ագահացեալ»
Բառ. երեմ, էջ
171,
ՆՀԲ թուի թէ
հ ա գ ա ծ ի լ
նոյն է դնում
գ գ ա ծ իլ
բառի հետ. իսկ
հ ա գ ա ծ ա բ ա ն ե լ
հանում է
հ ա գ ա ծ ի լ
կամ
հ ա գ ն ի լ
ձևերից։
Հիւնք.
հ ա ց
բառից։
Հ ա գ ա ն ի լ
տե՛ս
Ագանիլ։
ՀԱ Գ Ա Չ Ե Լ
«
հաջել (շան)», գիտէ միայն Տի֊
րոյեան, Հանրագր. էջ 471, 477, 235. բառիս
աղբիլրը յայտնի չէ։
Հ Ա Գ Ա Ց Ա ՆՔ
«
տարակուսանք»
և
ՀԱ Կ ԱՅ Ե ԼԻ
«
սխրալի»,
ունի միայն Բառ. երեմ, էջ 171 և
172։
ՀԱԳՆԵ Լ
«
կարկատել, կցկցել»
Թր. քեր. ո–
րից
հ ա գ ն ե ր գ ո ւ թ ի ւ ն
«
հոմերական
բանաս­
տեղծութիւն, քերթուած, պատմութիւն,
գրքի
գլուխներր»
Խոր. Նոնն. Թր. և Երզն. քեր.
հ ա գ ն ե ր գ ա բ ա ր
Փարպ. Խոր.
հ ա գ ն ե ր գ ա կ ա ն
Մագ.
հ ա գ ն ե ր գ ո ղ
«
քերթող, երաժիշտ»
Պզատ
օրին.։ Արմատական
ձևր առանձին և անկախ
գործածուած է միայն մէկ անգամ
հ ա գ ն ե ր ­
գ ո ւ թ ի ւ ն
բառի մեկնութեան
մէջ. «Եւ ոգեալ
է հագներգութիւն ի հագնելոյ
կարկատուն
Fonds A.R.A.M