Պ
ՊԱԳ
«
համբոյր», արմատ
հների մօտ ան­
գործածական, կայ միայն յետնաբար, ինչ.
Թլկր. 34, Քուչ. 56. որից
պ ա գ ա ն ե լ
«
համ֊
բուրել)) (կտր.
պա գի,
հրմ.
պ ա ՚ գ ^ ,
գործած֊
ուած է միայն
ե ր կ ի ր
բառի հետ. այսպէս՝
ե ր կ իր պ ա գ ա ն ե լ
ՍԳր. Ոսկ. ես. Սերեր. Եփր.
թգ. միայն մէկ անգամ
9
1
.
թագ. ժթ.18 գոր­
ծածուած է առանձին
«
որոյ ոչիցէ պագեալ
զնա)), բայց դարձեալ րստ յն. իմանալի է
«
պագեալ նմա զերկիր)). յատկապէս
ասւում
է
ե ր կ ի ր պ ա գ ա ն ե լ
(
իբր մէկ բառ) ՍԳր. Ոսկ.
ես. Եփր, համար, կամ
ե ր կ ր պ ա գ ե լ
Խոր.
Շար,
ե ր կ ր պ ա գ ո ւ
Յհ. դ. 23. Եղիշ.
ե ր կ ր պ ա ­
գ ո ւ թ ի ւ ն
Շար, Նար– ևն։
ՆՀԲ լծ, ռմկ,
պ ա չի կ ըն ե լ ,
պրս.
հ՜0տ1–
Ճ Յ Ո
և իտալ. նձճՏւՀՀ. «համբուրել))։
Օ Ձ –
աՈ1, Տէ. 6է\՚1Ո.
8
սանս.
ՅբՒւ31\
«
համ­
բուրել», պրս.
եսՏ1(13Ո
«
համբուրել»,
իսկ էջ 71
ե ր կ ր պ ա գ ե լ
միացնում է հյ
բ ա գ ի ն
և լտ.
բՅ^ՅՈԱՏ
«
կռապաշտ» բա­
ռերին։
Հիւնք.
պ ա կ շո տ
բառից։
ԲՅէւ՜Ա–
նձպ Տձ
1, 211
յն.
–7
)՝
րս^է, էէօւ-ր^օ»
«
խրել,
կոխել»
բառերի
հետ՝
հնիւ.
բ հ Յ ք հ
արմատից։
Նոյն,
Տ ճ
2, 149,
ՀԱ
1907, 89
և 1908, 343 հնիս.
բ Յ ^ հ
«
պրն֊
դել, հաստատել,
կցել»
արմատից՝
ի
մասնիկով, որ համ առօտուած է
6
թ1
«
վրայ»
նախդիրից,
հմմտ. յն.
1
էէ|ք ^Ս(Ա
«
պնդել», սանս.
թՅ^Յ
«
կապ, չուան»,
լիթ. բօկճ
«
կցել, զօդել»
ևն՛ — Կան
մեր բառին մօտիկ
հնչող մի խումբ հո­
մանիշ ձևեր. ինչ. օսս–
պ ա ք ա նին ,
պրս.
1
>
ՕՏ
1
ՃՁՈ,
գւռ. պրս.
Ո13Շ
(
այսպէս րստ
ՒԽւ
՜
Ո
§ 235,
որուրիշներ թուրքերէն են
համարում,
հմմտ. չաղաթ.
քՈՅՇ,
Մ13-
Է&Կ, թրք.
«
Լ^և եՅ(։6
«
պաչիկ»
(
յ . 1\/1շ–
761–,
ախ տա. տ գ յ ա
1893,
ւ28),
քրդ.
1
ՈՅՇ, աՅձւբ,
աւար, սնտւե, լտ. նտւ–
տւօ,
ֆրանս.
Է)31Տ61–,
գերմ.
տշհոԴՅէշ,
լեհ.
եԱ213, հւաՅե,
բուլգար.
ե ՅՇՁ ա ,
եՅեՈէ, ե31<ՈսVՅա
«
համբուրել»,
որոնք
համարլոլմ են բնաձայն
(
այսպէ՛ս
861՛ -
37,
հ օ ™ § 235):
ԳԻՌ.
—
Արմատական
ձևն է
պ ա գ
«
համ­
բոյր», որից բայաձև՝
Վն.
պ ա ք ՚ ե լ ,
Ալշ.
պա–
կել.
ռնգականով
(
իբր
պ ա գ ա ն ե լ )
Մ շ–
պ ա գ ՛ ­
նել,
Կր. Ախց.
պ ա քն է լ ,
Մկ.
պ ա կ ՚ ն ի լ ,
Սլմ.
պ ա յ ո ն ե լ ,
Հճ.
բ ա գ ՚ ն ե լ ,
Սչ.
բ ա ք ն ե լ ,
Ակն.
Ննխ. Պ
Լ
.
Ռ. Սեր.
բ ա ք ն է լ ,
Զթ. Խրբ.
բ ա ք ն ի լ ,
Սվեդ. Տիգ.
բ ա ք ն ի լ ,
Հմշ.
բ ա ք նուշ
(
կար.
բ ա ք ն է ց ի ) ,
Ասլ.
բ ա * ն է ՝ լ
իսկ
պ ա չ
արմա­
տից՝ Մշ. Ջղ–
պաչել,
Երև.
պաչէլ,
Ագլ. Գոր.
Ղրբ– Հ՚մ. Տփ.
պ ա չ ի լ
(
նաև
պ ա չ ա ն ե լ
ձևով).
—
Նոր բառեր են
պա գիկ , պա գ ուկ , պ ա գ ա րիլ ,
պ ա գ պ գ ել, պ ա գ ա ոել, պ ա գ տ ուիլ, պ ա գ վ տիլ,
պ ա չիկ ,
պ ա չ պ չ ել,
ա նպ ա չիլ , պ ա չ պ չ ո ր ե լ ,
պ ա չ պ չ ո փլ , պ ա չ պ չ ո ր ո ւ ի լ ։
ՓՈԽ.—Վրաց.
3*
ոօ պ ա չ ի
«
համբոյր»,
քրդ.
եՅՕ
«
համբուրել» (Աճառ. ՒՀ.ՏԼ 16, էջ 350),
*
ՊԱԶՐՊԱՆՃ
«
բանգ
բոյսի
հունար»
ունի միայն ՀԲուս. § 2481,
= Արաբ.
^ յ.յ ե32ք–1 եՅՈ|
նոյն նշ.–
Աճ.
ՊԱԹՈԻՐ
«
մեղայ»,
ունի միայն Բառ– երեմ,
էջ 262,
ՊԱԺԻՏ
«
թռչուն
բռնելու ծուղակ»,
ունին
միայն ԱԲ և Նորայր, Բառ. ֆր.
(
Ր6էտ
բառի
աակ),
ԱԲ յիշում է իբր կասկածական
բառ.
բայց համարում է յունարէն, Կայ յն.
•
ՀԱՀԼՀ,,
էՅօ^
«
ցանց. 2. մուկ
բռնելու
ակնատ», որ ի հարկին կարող է բա֊
ցատրել
հյ.
պ ա ժ ի տ
բառր
(
հաղորդեց
Ստ.
Մալխասեան)։
ՊԱԼ
«
պաղ կամ ծիլ»,
ունի
միայն
Բռ.
երեմ, էջ 262։
Fonds A.R.A.M