Ա
*
ԱԱԼՈԻՍԱՆ
կամ
ԱՅԱԼՈԻՍԱՆ
«
վառվա­
ռուկ խոտը»
Ամիրտ,
ունի
միայն
ՀԲուս, § 1։
= արաբ,
0 –
^ յ \ \
ՅՅ1ԱՏՅՈ
թառից
(
ԱաԻձ.
11, 266),
որ արաբացեալ
է յն. Օ.ճօ100՝1~ից,
որից
փոխառեալ
են նաև լտ.
31
^ՏՏԱՈ՜1յ
ֆրանս.
Ձ1^ՏՏ6, Յ1^ՏՏ0Ո
«
վառվառուկ»։
Այս
խոտը
հին ժամանակ
գործ էր ածւում
իբր
կատաղութեան
դարման, ըստ այսմ
յն.բա­
ռը կազմուած
է
Ճ
Լ
>000.
«
կատաղութիւն»
բառից՝
3
բացասականով։
—
Աճ.
*
ԱԲ
«
հրէական
տոմարի 11-րդ ամիսը»
(
գրուած է նաև
աւ, ավ
Իգնատ.
թղ. 95)
Յայսմ. օգ. 15. Հ. կիրակ։
֊
ասոր.
֊
յ՛
ՅԵ,
եբր,
ցհ
֊
ալե նշ.
այս բառը չի գտնլում
Ս. Գրքի մէջ, այլ գոր­
ծածուած է միայն
Թալմուդում.
սրանցից
փոխառեալ
եննաևարաբ. <.>\ Ան «օգոստոս
ամիսր» (րստ Կամ ուս, թրք. թրգմ. Ա, 76),
պրս.
օ Ա լ յ \ Յէ>–Ո13հ
կամ
ՈյՁհՅԵ
«
օգոստոս»։
Ուղիղ
մեկնեց
ա Ո Շ Ր Տ \ \
7
ձ ^
38,577,
Աբանոս տե ս
Եբենոս։
Աբաս
տե՛ս
Աբբա։
Աբարփի
տե՛ս
Ափարբփ։
*
ԱԲԲԱ
կամ
ԱԲԲԱՅ, ի
հլ. «հայր,
Երկ­
նաւոր Հայր»
ՍԳր, Ոսկ. հռովմ. 173—4,
Եփր.
հռ. 32(այս իմաստով
գործ է ածուած
հայր
բառի հետ միասին).
2. «
վանահայր,
վանա­
կան»
Վրք. հց. երկրորդական
ձևերն են
ա–
բաս, ու
հլ.
աբբաս
Վրք՛ հց։ Այս
աբաս
(
սեռ.
աբասու^)
ձևը մի քանի անգամ
գործածել է
Կղկնտ. որհրատարակիչներր
յատուկ
անուն
են կարծել և գլխատառով
են դրել,
այսպես՝
էմինի հրատ, էջ 163, 165, 167 — 9, Այս բա­
ռից են ծագում
աբբասուհի
«
կուսանաց
վան­
քի մայր կամ մեծաւորուհի»
ճառրնտ.
աբբա­
հայր
«
վանահայր»
կոչ. 369 (բայց
այստեղ
պետք է կարդալ
ա բբ այ, հա՛յր,
տե՛ս իմ Հայ
նոր բառեր
հին մատ. Ա.էջ 164)։
=
յն.
0
(665,
ձՑՅօն;,
"
րից նաև լա,
Յ Ե Է Յ
,
ՅեեՅՏ,
ֆր.
ՅւնհՇ,
գերմ.
ՃԵէ,
վրաց,
աբբա
ևն. բոլորն
էլ ծագում
են սեմականից.
Հմմտ.
եբր՛
\\\\՝
էՀ
ՅԵ,
արամ.
ցհ,
ասոր.
Հօ,\
Յ Է Յ ,
արաբ.
և յ \
ճն, շձ\ &ն\1,
ՅԵԼ և\ ծետ,
ասուր.
ՅւԵս,
որոնք
նշանակում
են «Հայր»։
—
Հիւբշ*
338։
Ուղիղ
մեկնեցին նախ Բառ. երեմ, ՀՀԲ,
Աւետիքեան,
Մեկն. Թղ. Պօզ. բ. 396 և
ՆՀԲ,
*
ԱԲԲԱՆԱ
«
բարձր
տեղ», գործածուած
եմ
գտնում
միայն
Եզեկ. ի. 29. Զի՞նչ
Է աբբա­
նա յդ այդ՝ յոր դուքդ մտանէք և կոչեցին
զա­
նուն
նորա աբբանա,
մինչև ցայսօր
ժամա­
նակի։
=
եբր. բնագրի
հ9,֊հՅՈ՜13,
«
բար֊
ձոլնք»
բառն է, որյն, տառագարձուած
է
ՕէՅօ՚Ա.7.,
այլ ձեռ.
ՕէՅՅօւ^Օ,
որից էլ տառա­
գարձուած է հայերէն
ձևր։ — Աճ,
Բառ. երեմ, մեկնում է «քար՝
որոյ
երկիր
պագանէին,
կռոց
տուն,
բաղանիք,
լուացման
տեղ»։ Առաջին իմաստով
ան­
շուշտ
հասկանում
է եբր.
6
է)6Ո,
արամ.
ՅԵՈՅ,
ասոր.
3,
Է)ՈՅ
«
ժայռ, քար», որսակայն
բնագրում
չր֊
կայ։
նորերից
բառս գիտե
միայն ԱԲ՝
իբր
եբրայեցերէն։
ԱԲԲՈԿ
«
չորից»
ունի
միայն Բառ. երեմ,
էջ 3։ Ըստ Ակինեան ՀԱ 1930, 493 ուրիշ ձե֊
ռագիրներ
ունին
աբրոկ, արբոկ, արբէէ.
բա­
ցատրութիւնն է Արբոկ
քաղաքի
անուան, որ
գործածուած
է Ծն, իգ. 2 և Յես, ժգ. 15 (Մե­
ռաւ Սա ռա իքաղաքի
Արբոկայ ի ձորն, այն
ինքն է Քեբրոն։
Անուն
Քեբրոնի էր յառաջ
Fonds A.R.A.M