ԱՍն
268
ԱՍԻ
ձՏձէԱՈ «կաաուախոտ», ֆրանս.
ՅՏՅք6է,
կայ
և լա.
ՅՏՅւ
՜
ՕՈ
ձևր (ըս՛տ Պլինիոսփ), գիտա­
կան
լեզւով կոչւում Է
ՅՏ31՜Աա ՏԱւ
՚
Օթ.
Լ.
բո­
լորի աղբիւրը յունարէնն
է. բայց սրա էլ ծա­
գում ր անծանօթ
( ՚
Զ օ ւ Տ Յ Օ զ
86)։
—
1
իգ
֊
՛
279։
ԱՍԵՂ
«
ստուեր»,
ունի միայն Բառ. երեմ,
էջ 32,
+ ԱՍԵՂՆ
(
ասղան,
֊
ղոլնք,
֊
զանց) «ա֊
սեզ» ՍԳր, Մագ. ճառընտ. յետնաբար և իբր
ռամկօրէն
ունինք
եաձասիղն, ասեղ, ասեիւ
գրչութիւնն երր. ածանցման
մէջ մտնում է
բազմազան
ձևերով, ինչ.
ասեղն–, ասղան–,
ասղեն–, ասղն–, սաղ,
օրինակ՝
ասեղնագործ,
ասղնագործ, ասղնեգործ
ՍԳր.
ասղանի
«
թել»
ՍԳր. Րսկ. Կող. 618.
ասղենի
«
թեր Մանգ,
էջ 191 (հմմտ. պրս.
ձՅք23Ո
«
ասեղ» և ձէ\11–
աՅՈ
«
թեր).
ասղնագործութիւն
Ել. լը. 23.
ասղնանի
Րսկ. Կողաս, ր.
ասեղնակարկատ
Մարաթ.
ասղնաթոռոպ
կամ
ասղանեթոոոպ
Մաշա. սքեմ. Վրք, հց.
ասղնածեծ
նիւ. ղևտ.
ասղնաչափ
Ոսկ. լուս,
ասղնեայ
Տօնակ.
սա­
ղար ան
«
ասեղով բանուած»
Արբ. կրետ. 37.
ասղակտուց
«
մի տեսակ
ծովային
թռչուն»
Անան. գիտ. 8 (նորագիւտ բառ), այս բոլորի
մէջ ամենահինն ու դասականր
պիտի
լինի
ասղան–
ձևը, յետոյ
ասեղն–,
միւսները
յետին
են։ նոր բառեր են
ասեղնաձև, ասեղնաւոր
ևն։
= Բնիկ Հայ բառ
՝
Հնխ.
Յ1<՚15Ո
կամ
Յ1<10
ձևից. Հմմտ. լտ.
ՅՇԱՏ
«
ասեդ»
է
ՅՇԱ0
«
սրել»,
3016
Տ
«
ծայր, սայր»,
«
սուր»,
յն.
Ա՚ՃՀ
«
ծայր, սայր»,
«
սարի գագաթ»,
ԹէթՕՀ
«
սրածայր»,
Օէ՜Հք*՝^
«
ծայր»,
«
ճոկան»,
7.՚/0՝
^7)
«
յեսան»,
Խ.Ղ՝.՝/Ղ «սուր ծայր, խթան»,
սանս.
ՅՇՈ–
«
սուր
ծայր, անկիւն»,
Յ
^ Ո Յ –
«
պարսաքար»,
Յ^ՅՈ1–
«
նետի
սլաք»,
լիթ.
ՅՏ2է1՜ԱՏ,
Հսլ.
ՕՏե՜Ա
«
սուր, սայրասուր»,
ՕՏԱ–
էճ
«
դժնիկ»,
ՕՏէւոճ
«
խթան», ռուս.
001՝
թե1&
«
սուր», լեթթ.
Յ Տ Տ
«
սուր»,
Հսլ.
0
Տ
113
=
Ո"1֊«.
ՕՕՇՈՕՀ՜հ «սրոց, յեսան», Հիսլ.
6
§ § ) 3
«
սրել»,
Հսաքս.
6
§ § ) 3
«
սրի բերան»,
անգլսք.
6
^1
«
խթան», Հբգ.
ՅՈ»1",
գոթ.
ՅՒ
)
Տ,
գերմ. ԱհէՇ.
«
Հասկ», անգլ.
63
ք
«
Հասկ կապել» ևն ևն.
այս
բոլորի պարզական
արմատն է Հնխ.
ՅԱ՛–
«
սուր
լինել» (տե՛ս
^ / Յ
1
Ճ
6
7,
8
օ 1 Տ Յ նզ
32,
քքՅԱէաՅՈՈ
15, \\\\
ՃԱՃ 10
ա)։–Հիւբշ.
421,
Աոաշին անգամ
Լ Յ § .
\
ձ&\Ճ.Հ.
Լ6X.
14
և
ԽէՀ\.
Տէսճ. §
195
դրաւ
3 0
արմատից,
Համեմատելով
յն.
7.7.-10-.
լա.
3016
Տ,
30
Ա 16 Ա Տ
ձևերի Հետ. Տէրվիշ, Նախալ.
59
լա.
ՅՕԱՏ,
յն.
(2
X0 V7)
ևն, Հիւնք. թրք.
ՅՏ13Ո
«
առիւծ»
բառի Հետ,
ԳՒՌԱլշ.
Զթ. Հճ. Սլմ. Վն.
ասեղ,
Ոզմ.
ա՜սեղ,
Մշ. Սչ.
ասեիւ,
Ախց. Գոր. Հմշ. Ղրթ՛
Մկ. Մրղ. Շմ.
ասէղ.
Երե. ննխ.
ասէղ, ասէխ,
Ակն. Խրբ. Կր. Պլ. Ռ. Սեր.
ասէխ,
Ասլ.
ա–
ս է ՚ խ ,
ՏՓ.
ա ՚ ս իղ ,
Տի՛գ,
ասիղ,
Ագլ.
ա ՚ յ ս ա ղ ,
ա ՚ յ ս ա ղն ը ,
Ջղ֊
ասուղ
(
այսպէս անի նաև Կ.
Սարաֆեան, Բանալի գիտութ. Սանկպետ.
1788,
էջ 163), նոր գաւառական
բառեր են
ասեղնաոս, ասղակար, ասղաման, ասեղ­
նոց, ասղօոյն, ասղարուր, տալաւոր, ասրղ–
նրտել։
ԱՍԷԻԱՆ
«
գլուխ»,
ունի
միայն
Բառ. ե֊
բեմ. էջ 32։
ԱՍԻ
«
տարբերութիւն»,
ունի
միայն Բառ.
երեմ, էջ 32։
*
ԱՍԻԴ
«
անծանօթ միթռչուն է». մէկ
անգամ գործածուած է Յոբ. լթ, 13 «Եթէ
յղասցի ասիդն և
նեեսայն»։
–
Եբր.
Ո ՞ ^ Ը Ո
XՅՏ^ճՅ
բառն է, որ գոր­
ծածուած է բնագրի համապատասխան տե­
ղը և որ այլևայլ կերպով է մեկնուած.
ինչպէս
«
արագիլ, յոպոպ, բազե, ջայլամ, կարապ,
մորեխ»,
յ՛ոյն թարգմանութիւնր
անփոփոխ
պահել է եբրայական բառր (Խ\Խ
X
(2
^
քՏՕՕՕւ),
որից էլ տ՛ա ռա դարձուած են հայր և վրացին
(»
եօ$օյ>
ասիդա).
ուրիշ տ՛եղ ունինք
ասող
և
արսին
(
տե ս այ՛ս բառերը)։
Մեր նախնիք
ասիդ֊ի
մասին այսպէս են գրում. «Ոմանք
զասիդայդ
հալ
ասացին»
Մխ. Երեմ, իսկ նար.
յովէդ, ըստ Ս՛երերի ան.ո սի՝ «գազան» է հա­
մարում և Համամ. յովէդ.՝ «սողուն». Տօնա–
կանումն էլ մեկնւոլմ է «Ասիդ, սողուն է սե֊
վագոյն
կերպիւ փղշտկաց
երկրին,
յորժամ
արկան՛է զձուն, ընդ բերանն փսխէ և բուսա­
նի ծառ»։
նորագոյն
քննութեանց
համեմատ՝
այս Եբր. բառը
նշանա՛կում է «արագիլ»
(
տե՛ ս Նէեսա
)։
Ուղիղ մեկնեց նախ ՀՀԲ, յետոյ
նՀԲ։
Բառիս
վրայ առանձնապէս
խօսում է
Ատ. Եազըճեան, Մասիս 1884, էջ 200,
Fonds A.R.A.M