Ա Ն Ա Հ Ի Տ
75
ԱՐՁԱ Կ Փ Ե Ր Թ Ո Ւ Ա Ծ Ն Ե Ր
ՍԻՐՈՒՀԻՆԵՐՍ
Ականջներուս
քով
բզզացող
մժեղներ
են
է
որ ալքերուս
դէմ
կր թղթատեն
գիրք մը
պատկերներու
սրիկայ։
Գոգուած
գիրքեր
չարութեամբ՝
զոր կը
Համրեմ, վարդարանի
մը Հատիկներուն
պէս,
աղաղակելէն՝
Ներէ՛ ինձ, Տէր։
*
Թափած
թերթեր
պտղածաղիկնե
րու, զոր
ի զուր գուրգուրանքով
կը
Հաւաքեմ։
Եւ կ՝ ան (քնին թիթեռներու
պէս
երփնա֊
թեւ
ու կը կապեն
աչքերս
իրենց
բոյր ով ը
պարանցիկ։
ՍՐԻՆԳՍ
՚
Բեզ կտրեցի
ողնոսկրէս՝
օր մը գարնան,
ու ծակերդ
զերդ
ծաղիկներ
արեւին
տակ
փթթեցան։
Տեսայ
խնամեցի,
մօր մը պէս,
անիծեցի
յաճախ, պաՀ մը վերջ
ընելով
գուրգուրան֊
քիս առարկան,
եւ Հպարտութիւնս
միակ։
Ո՛վ
ընկերը պանդխտիս,
օրերով
Հետդ
կու լամ ու կը խնդամ, մանուկ
մ՛ ինչպէս՝
ե,
րազագին
կը նիրՀեմ, կը պարեմ
թեւանցուկ։
Անապատին
մէջ այս, քու շրթներդ
են որ
ալքերուս
դէմ կը բանան
ճամբաներ
Հովա­
սուն, ծաղկաստան
մը, ուր
սիրուՀիներուս
Հետ կ՚երթամ
խանդերս
ու երազներս
որո֊
՛
Տալ։
Եւ ձայներդ
են դարձեալ,
որ մօրս
ա֊
նուշ գգուանքները
կուտան
ինծի։
Հին ցաւ մը սիրոյ,
ՀրդեՀԷ մը ւաացած
մոծիր մը անշէջ՝ որ կը բոցոտի,
ամէն
Հովի
Հետ, Հասակս ի վեր։
ԶԱՒԱԿՍ
Կ՚ապրինք
դաւելով
միշտ
իրարու,
ինլ–
պէս երգն ու երգիլը
լռած։
Եւ չտեսան
դեռ մեր աչքերը
զիրար,
ինլ–
պէս աստուած
մր իր
արարածը։
Հեոուէն,
բոյրերու
խօշիւնին
նման՝
տա­
ղերուս
Հունլէն, ճիլերդ կը լսեմ։
Ու կը
ցըն֊
ծամ, կարապի
մը Հանգոյն,
անոնց մէջ ծփա*
ցող շողովը ժպտիդ;
Թանկագի՛նս,
ի՞նչպէս կ՛ուշանաս
Հօրդ,
արելէն
լքուած
ջոլրի պէս՝ կը փոխուիմ
սա֊
ռի, ինլո՞ւ լես գար, զաւա՛կս
ապիրատ։
Գ. ԳԵՂԱՐ-ԲՈԻՆԻ
Փ ա ր իզ
Fonds A.R.A.M