ԱՆԱՀԻՏ
47
նակութեան
ժամ՛անակ, բելորսւսական
թատ­
րոնէ այգ ներկայացուէիր
ո բակլ եղ
իբրեւ
ւՐի աշէւաաանք, որ արձագանգուէի
է ժա­
մ՛անակէ
ոզ֊ուԱ, որ ՀւսնգէււանոււԻ
է
յեղա–
վաէտւթեսւն
սսցէալական
պաաւէրն
ու իր
բովանգակութեամ՚բ
գալ իս է ՛ն սլա սա
ելու
սոցիալիւբՐի
կառուցմ՛ան
գոբն՜էն եւ է1ւգ–
թեամ՚բ,
Հոգեբանական
մ՚ոէԻենաներէ
*
վեբ–
լուն՜ում՚ով
եւ բեւՐական
խօսքի
արւեսաով։
Մասնաւորելով
ւՐեր խօսքբ
Հայաստա­
նի Պետական
թ՛ատրոնի
մ՛ասին, պիտի ասել,
որ, ճիշտ է, նրա ներկայացոււաերբ
Տունէին
մ՛իւս երկ բների
թատրոնէն երէ
բեմ՚ագրու–
թեոքն ու Հագուստէ
արտաքին
շուքն ու
Հրէական
Թատրոն
Հանուր
առմ՛ամ՛բ բ1։գգն
ում՝ Է այնուղ Էքն,
որով
սլէաէ
բնի/՜ան այ
ոլրոլետարսւկան
թ՜ատրոն ակ ան արւեսաբ, երբ Հարցբ վերտ–
բեբում՝ է նրա բովանգտկսւթեան
լ՚սնգրէն։
* • •
Եթէ
վրացական
եւ
բելորուսակա՛հ
թ ատբւհւներբ
ալէն ժաւՐանսւկակէց
էսոբՀբբ–
գայէն
թ՜ատրո՛ններէ
ձեւն ու
բովանգտկու–
թ՜էւնբ,
Հա յ կա կան եւ Հրէական
թատրոն֊
նեբբ
աւէն
թ՜ատրոնական
արւեստէ
իւորու–
թէւնբ, այն խորութ՜էւնբ,
որ
պայմ՚անտ–
ւորուան՜ է դ երասանական
իւաւլ է լ րՀ^ու–
թեաւՐբ,
բեւՐական
ապրումներէ
ուժգէաւ–
ւէայլ բ։ Հտյտստանբ
Հարուստ
երկէբ%չէ, Հ–*–
ոչ է լ Երեւանբ
մ՛են՜ քաղաք։
Նա գեռ եւս
չունէ արժանավայել
էժատբոնակսւն
շէնք֊
եղան՜բ Հէն, ւււ–ւշուք ակմ՚բայէն
մ՚է գաՀլէւճ
է ։ Անշուշտ,
արտաքէն ա յո
Հանգաւ/՚սւնք–
ներբ
չէէն կարող էրենց
գբոշմ՚բ
չգնել Հա­
յաստանէ
Պետական
քԻատբոնէ
ներկա
յա–
ցումեերի
վրայ։
Աակայն է վախաբէնա
։/
հ այգ
աժէնէ
Հայերբ
բերել էէն թ՜ասւբոնական
մ՚է այն–
ս/էսէ բարձրորակ
արւեսսւ, որ, էնչպէս ա–
սացէնք
վերբ, արտայայտէ
ե լ ււվ
Էնքնամ֊
վւոփմ՚ան եւ ի՚ււքնտի։սրացմ՛ան
մ՚էշՀ, գար–
ձաւ նրա յաջողութեան
պատւանգանբ։
Այստեղ
աբգէն
առաշ^նութեսւն
սբաաէւբ
Fonds A.R.A.M