ԱՆԱՀԻՏ
I.
I ՛ Ր
ե 8
Ո I»
Թ
I ՛ Ի
Ն
Շրթնեբս,
թեթեւ՝
նունուֆարի
փունջի պէս,
՚
հըրի վըբան իր բերնին, որ սւակաւին
Համբոյրէ
մը նախկին թաց էր կիսովին,
Ու լըռեցի աառասլաՀար՝
մունջի
պէս։
Գըլուխն
ուսիս երգեց կամաց՝ խոնջի պէս։ —
Բուրեան
այտե՛րը
դէմքիս
վրայ
միրգ էին,
Գգուող
մազերն
շուրջը վըգէս գ/՚ՐԳ էէն.
Երգ մը մեռաւ իր շրթունքէն՝
շունչի
պէս։
Ջինջ էր աղջիկն
այն՝ շուշանի
փունջին պէս՝
Ծույն երբ բացաւ՝
ծեծղուն, ծաղկու ն,
սարւիինայ.
Երբ վառեցան այտերս
այտէն իր վըրայ,
Սուրբ էր աղջիկն
այն՝ Յիսուսի
շունչին
պէս։
Իր երազէն վերադարձող
խոնջի պէս,
Գրչուխն
ուսիս, նայեցաւ
խո՛ր՝
ալքերուս,
Կոյս էր Հոգին,
յոյղր
Հոգւոյն խոր ու կոյս.
Ինչ որ ըսի, լը՚
լ
ե;1 ժպտուն՝
մունջի, պէս։
ՎԱՐՈՒԺՆԱԿ
7
է *
*
Fonds A.R.A.M