48
ԱՆԱ
ո՞վ գ-իաէ, ի՜նչ կայ այնտեղ...
կարելի է
ո
ձ1^՚1 2քԼ
ա
մ • Ղ
ա
րել1՛ է այ1ւտեղ
աւելի
վ ատ
է, քան այստեղ,
մ՛եր տափարակում՝,
այս­
տեղ
ժենք գոնէ
մ՛ի կերպ
ապրում՛ ենք,
իսկ
այնաեղ... ո՞վ գիտէ...
իւ աւՐլլոխր վախով, յուսահատ
նայում՛
էր
Հեռուի
վիթ՜խարի
սարերին։
—
ինչու էք լսել,
որոտում՛ էր նորե–
կր, ինչո՞ւ էք տատանւուժ.
գուք չէք խա­
լատում՝
ինձ.
գուք
կարծում՝ էք, որ իմ՝
խօսքերր
խաբուսիկ
երա՞զ են, մի
ցնո՞րք։
իյեւլ՜ճե՛ր,
նայեցէք
ինձ.
մ՛իթ՜է ես
նմա՞ն
եմ
ձեզ. տեսէք, ես յաղթանգամ՛
եմ, ու­
ժեղ, իժՀռոգին զուարթ՜ է, ես տեսել եմ՝
երջանիկ
օրեր, ես եկել եժ ձեզժօտ
լոյս
աշխարհից,
ժ՚ինչգեռ
գուք
խարխափուժ
էք խաւարի ժէշ\ ձեր կեանքր ժի անվերՀ
մութ՜ գիշեր է, եւ գուք գ ե ռ
տաւոանւո՞ւժ՝
էք–
Ի՚՚՚ձ է՜Ք կորցնուժ եթէ Հետեւիք
ինձ,
ասացէք, խնչ, տյս ժերկ
ասլառաժնե
րր,
այս
ունՀաժբոյր,
ժառախլ ապատ
երկի՞նքր...
իւ նորեկր
ձգեց ժի ՝
տրՀաժարՀական
Հայեացք
աժ՛բոխի
վրայ։
Վերջինս
լուռ էր։
Այգ նոր խօսքերր, այգ Աւետեաց եր–
սւ, այգ անծանօթի
խոստումները
օտար
էին ամբոխի
սրտին, անծանօթ, եւ սարսափ
էին աղդ ում նրան։
—
Դուք
կրկին
լուռ էք, օ՜ որքան խո.
րր արմատացել
է ձեր մ ԷՀ
ստրկութեսքն
ՀԻ Տ
ոգին, գուք
անզօր էք թ օթ տփել ձեր վրա­
յից Հնի սովորական
կեղտր,
վ՚շ/՚ոլ ձեր
շզ
թտներր։
՛
Շուարած,
ակնապիշ,
ամբոխը
կրկին
լուռ էր։
—
իմացէք,
ձեր մութ
կետնքսւմ
իմ՝
գալուստ
ր մի գիւթիչ
երազ է, մի վառ
՜
ճառագայթ
տրեւի, որ սլաաաՀԺ՚աժ՚բ
րնկ–
նուժ՛ է բտնտտրկեալի
ժ՚ութ՜ նկուղ ր եւ ժի
վայրկեան
լուսաւորա
ժ՝ է ւ1՝շաակսք1։ խա­
ւար,
ժռայլ
Հոգին...
ԴԷ՚Հ,
եկէք ինձ
Հետ...
Ամ՛բոխ ր լուռ էր։
՛
Նորեկի
աչքում՝
փայլեց
արցունքի
շիթր :
%
տ վերՀին անգամ՛
նայեց
աժբոխին,
որ սարսափուժ էր անցնել
լեււէւերի
ժիւս
կողժր եւ կուրօրէն
Հրաժարւուժ
էր ապա­
գայ
բաղգից,
նայեց
երկար, տխուր,
յ ո ւ ֊
սաՀատ եւ գլխիկոր
գնաց գէպ ի
Հեռաւոր
լեռները։
Շուտով
եւ անՀետացաւ
երեկո
յեան
ժ՚շուշի
ւՐԷՀ։
իսկ
աժբոխր գեռ
անշարժ
կանգնած
էր
ն ո յ ն իսկ տեղուժ՝, կանգնած
էր լուռ ու
մունչի եւ սարսափած
նայուժ՝ էր
Հեռուից
սեւին
տւոզ լեռների
Հսկայ,
բարձրաբերձ
գագաթներին։
ԴԷՈՐԳ
2
ՈԻԲԱՐ
՛
Ն
ՈՐ - ՚ ս ա խ ի ջ ե ւ ա ն , 1929
Կհ
\
Fonds A.R.A.M