Հայերէս
աւաչ
րառն
է* եւ անոնք
երր եք երգել
րառր
չեն գործածեր
,
այլ
աւչհլ:
Աւաչներր
երկու
տեսակ
են,–
Դիւցազներգութիւն
ու
հովուերէյՈՆթ-իւ (ւ :
Գիլցասներգութիւնները
իրենց աաաերա
ոմնե
հու
եւ արշաւանքներու
ն/լարագրութէւսներն
են , սպառնական
ու
խրոխա
ոճով։
(
յալալին
այն է, որ անոնք
րոլորն
ալ թուրքերէն
լեզուով
են,
թէեւ
Հնարողներն
ալ Հայ եղած
են։ Իրենց
փափաքր
եղած
է որ
թուրքերը
Հասկնան
։
՚
հիւցազներգութիլսները
յօրէնուած
են
ընդդիմախօսութեամբ,
աաճէէլն
ու Հայը
գէմ
դիմաց
:
Ամէն անգամ
գրեթէ
աաճիկ
փաշան
է որ կը սկսի էր
սպառնալիքները
Զէյթ
ո
*
~
ս
քյիին
դէմ * կը սկսի սնա­
պարծսւթեամր
ու ինքնագովութեամր
:
Թուրքին
նկարագիրը
եր­
բեք
այնքան
գեղեցիկ
նկարագրուած
չէ , որքան
այգ
ժողովրդային
երգերուն
մէք»
նա պոռոտախօս
,
գոռող
ու արՀամարՀող
է վախկո–
աին դիմաց
,
ի ո՚/լ քաքին
դէմ՝
քծնող
ու վախկոտ
։ *
էէ յթունցին
Հա­
կառակն
է անոր » կը խօսի ինքնավսաա
Հ , աներկիւղ,
կռթնած
իր
ժայռերուն,
սլա ամ ելով իր քաքութիւնները
եւ ապաւինելով
Աս տոլ–
ծոյ արդար գաաաստանին
:
Այգ
աւագներուն
մէք
1
լերւլուին
^
նախ
Զէյթունի
իշխանները,
ապա
գիւղապետներն
ոլ ժ՛ողովրդային
Հե­
րոսները
,
որոնք,
կռիւներու
գլխաւոր
գերակատարներ
են
՚
եղած
։
Այքենէն
մ ա Հաց ո ւ գատակնիքն
Հ
,
որ ժողովուրդը
1
լ՝ա րձակէ
այգ
աւա >նե բուն
մէք, վատ
ու թ ո յ լ իշխաններուն
ղկմ
։
Աշուղներ
շատ
կան
ՀԼէյթունի
մէք»
Հրացանին
ոլ
գանակին
Հետ քութակ
(
աամպուրայ)
մը ունին
անոնք։
Ամէն
տեղ
կը
մանեն»
պատերաղմի
ամ են էն տաք
տեղերը
կ երթան
կռուելու
եւ լաւ
որո­
շելու
իրենց
Հերոսներն
ու թշՀւամիի
շարժումները
( * ) :
Պատերադ–
մի գա գար
մ ան միջոցներուն
,
կը սկսին
ածել
քոլթակները,
կ՛ան մա—
Հացն են Հերոսները
եւ կը խան գա վառեն
պատերազմիկները։
Զէյ՜
թուն ցին շատ փառասէր
է • իր գլխալար
փառքն
է իր քաք
անունը
ԼԱ ել աշուղի
մը բերնէն
:
՜
Աշուղը
պատերաղմ
էն վերք % նստած
է քաքերու
մ էքաեղ
եւ
իշխանական
ժողովաաեղիներր
:
լ7*
իծադներով
,
կեցցէներով
ու
պա­
րերով
կը շրքապաաեն
զայն
:
Ոք
ումրին
մ էքաեղ
գրուած
է
գինիի
ւդհճնւ^ր
(
Վ
,
ա
ՐՀ)
կամ
օղին»
ուրիշներ
խորովածի
շամփուրները
կը
դարձնեն
կրակին
վրայ • ոմանք
կը սպասարկեն
»
երրորդ
մը
վէր՜
քերը
կը կապէ»
ՀՐՐՐ
Ո
ՐԴ
մը զէնքերը
1
լ իւղոտէ
եւ
աշուղները
դէմ
դիմաց
նստած
կ*երգեն
եւ քութակ
կ՛ածեն
:
Օտարական
մը որ
ծա—
*
1895
ի պատերազմին, Ֆոնուսցի Յակոբ անուն աշուղ մը, սրունքէն զար­
նուած՛, ամէն օր կը կոուէր ե ւ իրիկունը Վանքին մէջ, իմ ներկայութեանս ԱԻԱՉ
կը հնարէր ե ւ կ ՚ ե րզէ ր եւ իր հեղինակութիւնն է այ գ պատերազմին մէ կ ԱԻԱՉը:
Ամէն իրիկուն վէրքերը կապելէ յ ե տ ոյ , ՏԱՄՊՈՒՐԱն ձհոքն էր– կ Դր դ է ր ուրաի
ե ւ զուարթ, որպէս թ է հարսանիքի մէջ եղած ըլլ ա յինք ։
58
Fonds A.R.A.M