77
բունքը
տեւեց
մինչեւ,
եզիա Ա.
(485)։
Այս շըքանին ,
ինչպէս
ամէն տեղ, նոյնպէս
Եբո՚-սազէմի
քրիստոնեա–
նեբուն մէ1 մեծամեծ
խռովութիւներ
աեղի
ունեցան
•
Բաղկեղոնական
ժողովին պատճառով,
նաեւ
ուրիշ դէպ­
քեր տակնուվրայ
ըրին քրիստոնէական
խաղաղութիւնը,
"
Ր
քրիստոնեաներու
մէչ\ Հերձուած
ձգեց : &29ին
Երու–
սաղէմի
առաքելական
աթոռին
Պատրիարքն
էր Աոփ–
րոնիոս
եպիսկոպոսը
:
Անկէ վերք
այլեւս
դագրեցալ
պատրիարքական
այս Համերաշխ ել միչՀաղգային
իշխա­
նութիւնը
մինչեւ
637,
որ էօմէր
Հաթթապ
ամիրա «է–
միր—էլ—Միւմինիյն–»
(
Առաքնորգ
Հաւատացելոցն
տիրեց
Երուսաղէմի
եւ կանգնեց
Հարէւքի Շէբիֆ
կոչուած
վե–
Հատեսիլ
մղկիթը,
Աողոմոնեան
տաճար
ին
տւերակՀնե–
րուն
վրայ
I
քրիստոնեայ
ագգերու
մէք առաք եկած
ա
յ ս պա­
ռակտումը
բնական էր, որ պատրիարքական
իշխանու­
թեան
շուրչ՝ ալ վէճեր
յարուցանէր
,
որոնց
մեծամաս–
նոլթիլնը
այն ատեն
Հայերը ել Յոյները կը
կաղմէին։
•
Բաղկեգոնի
մողովին
պատճառով
Հայերը
Յոյներէն
ղատուելռվ,
դատեցին
նաեւ պատրիարքական
իշխանու­
թիւնը :
էօմէր
Ամիրապետը,
որ մասնաւոր սէր ունէր Հա­
յերու
նկատմամբ,
Առաքելական
աթոռին
պատրիար­
քական
իշխանութիւնը
Հրովարտակով
յանձնեց
Աբրա­
համ եպիսկոպոսին
,
որ քրիստոնեայ
եկեղեցիներու
բա­
ժանումէն
վեբչկ աո աքին հայ եպիսկոպոսապետ
Պատ­
րիարքը
եղաւ,
վաթսուն
ել ութերորդը
Երուսաղէմի
Պատրիարքութեան
մ էք. այնուհետեւ
մինչեւ այս թուա­
կանը
միայն
Հայերն են առաքելական
աթոռին
աթոռա­
կալները
յ
Fonds A.R.A.M