Կաշիէ
փայլուն
գոգնոցնեբը
կապած
,
մինչեւ ուշ երեկոյ
կ՚աշխատէին,
պատրաստելով
տեղական
<^եէմէնի^ներ,
գա–
լօշ—փօթիններ
եւ ամենանուրբ
կօշիկներ
տ
Ոսկերիչները
ծալլապատի
կ նստահ
իրենց
Հ
տ է ղկե ա Հանե­
րուն առՀեւ , արծաթն ու ոսկին կր Հալէին
,
կր ձուլէին
,
կր
տա չէին , կր յղկէին
,
կ ոսկեՀրէին
,
սեւ կիտուահնե
րով ար–
հաթեայ
անօթներ ու զարդեղէններ
(
սալատով)
կ
ո
շինէին ^
որոնց
գորհերր
գերադասելի
էին կարն ո յ եւ Տրապիղոնի ոս­
կե ր ի չնե բու գորհ՜երէն
,
այլ խօ–սքով
ճ
Հմուտ ա րՀեստաւո
րնե ր
էին
:
Հւ ա տ յա Հող կերպով
տնային
զանագան
առարկաներ
կլա
պատրաստէին
թիթեղագորհներր
:
Երկաթագործները
^ այդ խոնարՀ
տարրերը,
կանգնահ
Հնոցին
ո լ սալին
առՀեւ , կը կռանէին
,
կո դարբնէին
տնա­
յին եւ երկրագործական
գոյքեբ
,
գործիքներ
եւ
երեկոները
տուն կը դառնային
իրենց
ընտանիքին
միանալու,
մօտակայ
շուկայէն
գնած
պարէնը
ձեռքե րնուն
։
Վ^աստակր
քրտնաջան
ա շխատանքնե
բու ;
Այդ դասակարգը
Հաւատարմօրէն
կը պաՀէր
նախնիքնե­
րէն ժառանգ
մնացած
աւանդո
ւթիւննե ր ր %
«
Աւագ
Ուրբաթ»
օրը սուգ կը պաՀէին
,
ի նշան
Բրիստո–
սի խաչելութեան
։
Այգ °ՐԸ
1
ռ
՝
րհ.
ա
թ(Լ էՕ>է
ս
^եծեր
,
որովՀե—
տեւ , իրենց ա րՀե ստակիցնե
բու
շինած գամերով
Հրէ աները
գամեցին
քրիստոսի
ձեռքերն ու ոտքերը»
Պղնձագործները
իրարմէ
որոշ աստիճան
մը Հեռու կանդ*–՛
նած
Հսկա
յ պղինձներուն
առՀեւ,
իրենց վարպետներու
ղե­
կավարութեամբ,
Համաչափ
զարկերով,
անվերՀ
էլը Հարուա­
ծէին
սալին վրայ դրուած
մետաղը
։
Եւ այս խլացուցիչ
աղ­
մուկին
մ ԷՀ* Բաբերդցին
կը կոփէր
վ
ա
յելուչ
եւ
գեղեցիկ
պզնձեայ
անօթներ
, (
կաթսայ,
շերեփ, տաշտ, ափսէ, պը՛­
նա կ եւ այլն) :
Այս օր ո ւան Բարերգը
զուրկ է այն կենդանի
եռուզեռ էն ,
զուարթութենէն
եւ շնորՀներէն
,
որ գոյութիւն
ունէին
,
երբ
Հոն էին երկրին
Հարազատ
զաւակները։
7
յատ երկար
կ ՝ ը լ լ
ա
յ Բաբերգի
աշխատունակ,
չարքաշ եւ
առաքինի
ժողովուրդի
բոլոր
խաւերը
ներկայացնել
եւ ա–
Fonds A.R.A.M