ԺԱՆ
220
Ժ Ա Ն
իրանեանից
ւիոխառհալ են նաև արև. թրք՛
^ )
2
ՁՈ § ,
ն. ասորչձՈՀՀ
«
ժանգ»։
—
Հիւբշ.
էշ 156,
Ուղիղ մեկնեց նախ ԳԳ. նոյնր
յետոյ
ՆՀԲ,
Բօէէ
2
ա
4, 266,
Լ
Յ
§ . Ս^ՕՏշհ.
Խա.
594,
ՕօտՁա. ճեհձ. 42
ևն,
ԳԻՌ. ֊֊Ախց.
Կր.
ժանկ,
Ալշ. Ակն. Երև.
հրբ. Մշ. Ջղ. Տփ.
ժանգ,
Տիգ.
ժւոնգ,
Ագլ.
Մկ. Շմ. Սլմ. Վն.
ժւոնգՏ,
Ոզմ.
ժան՛գ՛,
Աթ.
(՛
անգ, ԺԷնգ,
Հմշ.
ժօնգ,
Հճ.
Ժօնգ՛
գաւա­
ռականն ե րի մէջ բառս նշանակում էնաև «ցո֊
րենի ժանգ,
ղէմքի
թթուածութ իւն,
զայ­
րոյթ», որից էլ
ժանգուժունգ, ժանգուժէն ա ֊
նեյ, ժանգոտիլ, ժանգը վէր ածել, ժանգժլւօ–
գալ, ժանգի, ժանգիլ.-
այստեղ է պատկա­
նում նաև Հզ.
ժան
կամ
ժռւն
«
մի տեսակ մւս–
ա ցու հիւանդութիւն»
(
հմմտ.
հյ.
Ժանգ
«
քաղցկեղ»
)։
ՓՈԽ. — ՛էրաց.
շյծնյօ
ժանգի
«
ժանգ»,
յ յ ^ 6 շ շ ծ ^ ժանգ եբա
«
ժանգոտիլ»,
շյծ6յօտ6օ
ժանգիանի
«
ժանգոտ»,
քօօ«օ6յչյՕՅ դաժան–
գերա,
՚
Յ Զ Ձ ^ 6 յ շ ծ 5 ջեժանգեբա
«
ժանգոտիլ»,
թուշ.
ՃՁՈ ջ
«
ժանգ»,
լազ.
23
ՈՏ76Ո
«
ժան­
գոտ»,
ՈԼՀՁՈջւ, յ Յ Ո ^ 1
և վրաց.
3&*6
շօ ջան­
գի
«
ժանգ», այս վերջինների մէջ նախաձայն
ժ
դարձել է ք. հմմտ. Զթ–
ջ ա ն գ ո ը ո իլՀ ժա նգ–
ււոտիլ։
Ուտ.
23
Ո գ
7
«
ժանդ»։
"
ԺԱՆԳԱՌ
(
դրուած նաև
ժանկաո^
«
պղին­
ձի ժանդ» Գաղիան. «այս ժանդից պատրաս­
տուած մի տեսակ կանաչ ներկ» Վրթ. քերթ,
որից
Ժանգառագոյն
Կղնկտ. հրտր, էմ. էջ
172.
այս բառը՝ որ ՆՀԲ չէ յիշում, ցոյց է
տալիս արմատ ի հնոլթիւնր,
(
Ուրիշ է
Ժսւն–
գաո
«
ապականուած, որդնահար», որտե ս
ժանգ
բառի տակ, իբր
ժանգ + աո^»
= Պհլ.
2 3
Ո ^Յք
ձևից, որ կազմուած է ան­
շուշտ
2 3
Ո §
«
ժանդ» բառից, այս բառը աւան­
դուած չէ պահլաւ գրականութեան
մէջ, բայց
նոյնն են հաստատում պրս. ) ^ * յ
23
Ո§31՚,
)
^֊ձ)
23
Ո §ԶՐ
«
ժանգ. 2. ժանգառի
ներկր»,
)
~~*–Գ–
յ Յ Ո § Յ Ր
«
ժանգառ»,
սրանից են փո­
խառեալ նաև թրք.
յՇՈ^'31՛,
բելուճ.
23
Ո§
Յ
1,
ասոր.
՝•
1
ՈՀք)
23
Ո§31՜3,
արաբ. )֊գ>յ2՚Աէ–
յ՜ՅՐ,
հֆրանս.
շա§31՜,
սատւՀ,
Յ Տ ^ Յ Ր ,
վրաց.
շծ6յ$6
(՝
Ղ
ժանգարո
«
ժանգառ»։
—
Հիւբշ. 156։
Ուղիղ մեկնեց նախ ԳԴ, յետոյ ՆՀԲ,
Լճզ. (ձՇՏ. ձնհձ.
42։
Գազանճեան, Բիւր.
1899, 312
Ժանգ
բառից՝
֊
ւ ս ո ի
մասնի­
կով։ 3ակոբեան, անդ՝ 599 պրս.
յ
2 3
Ո ^ Յ Ո
«
Մ անի
հերեսիովտապետի
ԳԻՐՔԸ՝ 2՝ Աստուած», որից էլ հյ.
Ժան­
գառի Աստուած
բացատրութիւնը,
ԳԻՌ.–Տիգ.
ժանգաո,
Ախց. Մկ.Ոդմ.
ժանգ՛առ,
Տփ.
ժանգարա,
Մշ.
ժանգառի
և
նոր վւ ոխ ա ռութե ամ բ՝ Շմ.
ջ ա ն գ
՚
ք Ո
՚ ՚
ի ,
որոնք
նշանակում
են «ժանգառ
ներկը, կապտակա­
նաչ
գոյնը». — երդման մէջ գործածւում է
ժանգառի՜ Աստուած,
իբր «կապո՜յտ եր­
կինք»։— Երև.
ժանգ առ
նշան ակում է
«
մոլ֊
թըն
ընկնելը»։
—
ժ՛անգ
և
ժանգաո
ձևերի
խառնուրդն են ներկայացնում
Ննխ.
ժանգո,
Պլ.
ժանղր, ժանղռ, ժանգո, ժաղր, ժաղո,
ժագռ, ժաւլո
«
ժանգ»,
ժսւնղռօտ, ժաղոօդ
«
ժանգոտ», Սեբ.
ժա ռ
«
ժանգ» (սակայն
ժէն–
գ առի
«
կապտականաչ»),
Ռ.
ժաղո, ժաող
«
ժանգ»,
ժանղռօդիլ, ժառղօդ-իլ
«
ժանգո­
տիլ», Զթ՛
ժէնգռիլդ
«
ժանգոտ»,
ջանգոըդիլ
«
ժանգոտիլ», Ասլ,
ժ ա յ ռ
«
ժահր,
աղտեղու­
թիւն, ժանգ, ժան գառ»
։
ԺԱՆԻ
«
գազանի
սուր ատամ», սովորա­
բար անեզական է
(՚-
նեաց, –նեօք
).
ՍԳր.
Ոսկ. մ. ա. 4. եզակի դործածութեամբ
ունի
Շնորհ, յս. որդի, սրանից են կազմուած՝
ժա­
նեղ
Տօնակ.
ժանԱոՐ
Սարդ. ա.պ. Վրդն.
ծն.
ժանէոետ
«
ժանիքի
հետք՝
նշան» ԱԲ.
ժանաթուակ
Շիր.
բռնաժանի
Պտմ. ա–
ղեքս. Թէուիիլ. պհ.
երեքժանի
«
երեք
ճիլղով,
երեքարձէն»
Ա. թագ. բ, 13. Եվւր. թգ. 359.
երեքժանեայ
Յայսմ.
եռաժանի
Շիր.
քառա­
ժանի
Շիր.
չարաժանի
Եփր. աղ. 249. Մ անդ.
ժանեկոտոր առնել
«
ժանիքներով
կոտորեք»
Վրդն.այգեկ. 85.
ժայնաւոր
(
այսպէ՛ս)
Մագ.
նոր դրականի մէջ էլ
ժանեակ՝
որ յարմարեց–
րած է ֆրանս.
ձՇոէշԱշ
հոմանիշից
թարգ֊
մ անարար։
ՆՀԲ դնում Է պրս.
Ժէնէ, գանի
(
որոնք
գոյութիւն
չունին),
տէնտան, շանէ
«
սանտր և հեծանոց»։
,\1
ս116ք Տ ^ Ճ Ա ՛
42, 253
հսլ.
23
Ե
Ա,
լե.
10
.
<չ՚Տ
<1՚<.
«
անասու­
նի ծնօտ»։
Հիւնք. պրս.
&
~ՀՀ–
Տ Յ Ո §
«
վ,ղի
կնճիթ»։
ԳԻՌ. — Կր. Սեբ.
ժանիք՝
որոնք գործածա–
Fonds A.R.A.M