Ժ Ա Մ
225
Ժ Ա Ն
ցած է աթՕԼ «ժամ»։ (Այս վերջին են֊
թադրութեան
համար կարող եմ աւելաց–
նել Պամ. աղեքս. 99 այն հատուածը,
ուր Ղարեհի
հագուստը
նկարագրելով՝
ասւում է. «էր յղկեալ կազմ կերպարա­
նացն
ձև և ի միջի
ժամանակքն
ան֊
ցեալք»)։–Թիրեաքեան
ՀԱ 1914, 56 ըն­
դունելով
ժասակ
«
պաճուճանք»,
կցում
է պհլ.
331
Ո
Յ
1
<,
պրս.
<^և=֊ յ՚ՅՈ1Ձ
«
հա­
գուստ» բառին, ինչ որ ընդունելի չէ, ո֊
րովհետև ճ ֊ ի դէմ պահանջւում է
2
կամ
շ
և ո՛չ թէ
յ ,
որ տալիս է քւ\
Ժ Ա Մ Ա Ճ Ա Հ Ե Լ
«
դիւրախօսել».
ունի
միայն
Բառ. երեմ, էջ 123։
Ժ Ա Մ Ա Ն
«
պարապ կամ հրապարակ»,
ունի
միայն Բառ. երեմ. 123։
Ժ Ա Մ Ա Ր Ո Ի Ն Ա Կ
«
յիրաւի,
արդարև». մէկ
անգամ
ունի
Մ ա գ. գամագտ. (նորագիւտ
բառ. տե՛ս նորայր, Բանաս.1900, 128 և Մէ–
նէվիշեան, Գր* Մագիստրոսի
Գամադտականի
ամբողջական
լուծում, էջ 24). նոյնը Բառ. և֊
րեմ. էջ 123 մեկնում է
«
անժամանակ»։
Ժ Ա Մ Ո Խ Ա Ս Է Ր
«
ունայնասէր»,
ունի
միայն
Բառ. երեմ, էջ 123. արմատը ենթադրւում
է
ժամոխ
«
ունայն»,
որի հետ
հմմտ.
ժաման
«
պարապ»
։
Ժ Ա Յ Թ Ք Ե Լ
(
գրուած նաև
ժայտքել)
«
կերա­
ծը դուրս տալ, փսխել, ւիխբ. անդուռն բեր՛ա­
նով խօսիլ» Ոսկ. գծ. 381. նար. 165, Երգ.
մտթ. որից
ժայթքումն
«
փսխում» ճառընտ.
արդի դրականում՝
ժայթքել
«
սաստկութեամբ
դուրս պոռթկացնել». — էֆիմ. 288 ունի
ժ ա յթ
«
օձի կամ այլ թունաւոր անասունի
խայթածի
ուռեցքը»
։
Հիւնք. լտ.
յ՚Ձտէստ, յ՚Յշա, յ՚ՅօէՅէւօ,
յ՚Յ–
Շս13է10
«
նետել,
ցնցել
ևն»։
Ժ Ա Յ Ռ
լ ի
հլ. ըստ նՀԲ, բայց առանց վկա­
յութեան) «ապառաժ, սեսլացեալ մեծ քար»
Ա. թագ. ժդ. 5 (երկու անգամ). որից
քարա­
ժ ա յ ռ
Ա. թագ, ժդ. 4. Փարպ. Յհ. կթ.
դժուա­
ր աժայռ
Յհ. կթ.
ժայռո տ
(
նոր
գրականի
մէջ), բառս ունեցած է նաև «ատամ» նշա–
նակոլթիւնր,
որից
ժայռաւոր
«
ատամնաւոր»
(
աշտարակի
համար ասուած)
Խոր. գ. 59.
(
հալուէի համար ասուած) Վրդն. ծն.
ժօռատ
«
ատամները թավւած, ակռապլիկ» Արիստ.
Արմատական բաոաւ֊ան
—
15
Անյ.
(՛
այ -
0
ձայնափոխութեան
համար
հմմտ. ըստ Հիւբշ.
1
ք Ճ.Ո2.
12, 50
հյ.
ոայր —
քւօր
)։
Արմատը
գրուած է նաև
ժեռ, ժիռ, ի
հլ. Պիտ. որից
չորեքժռի
Շնորհ, առ.
ք ա ր ա ­
ժեռ
Յհ, կթ. 358, 388.
ժեռաւորի
«
մի տեսակ
խունկ» էծ. նար. ժա։ — Երկու
նշանակութիւն–
ներից հնագոյնն է «ատամ», հմմտ. ուրիշ լե­
զուներից՝ սանս. ձ&ՈէՏւ «ատամ», բայց նաև
«
լեռ», լտ.
Ճ
Շ
ՈՏ թշէՐՅՇ,
յն.
օԽձզ ռՏՀթՕԼՀ
«
քարաժայռ»,
բուն
«
քարատամն», արաբ,
,
յ֊~յ*֊–
Ց ց ք Տ
«
ատամն, 2, կոշտ և անհարթ
բլուր» (Կամուսի
թրք. թրգմ. Բ. 253), ասոր.
| յէտ
^*–Տ9ՈՅՈէ՜3
«
ատամ. 2. ժայռ. 3. լեռ»։
աՅթՐՕէհ,
ճտ.
թ ( % § 1 .
100
ժայռ. = ա ֊
րաբ.
31
յ՚Մ, ք ա ր ա ժ ա յո =
պրս.
Ճ Յ –
1՝
ձ + պհլ.
յշւ
՜
ՇՐՅ
նՀԲ յիշում է պրս.
զոռս,
դոուս,
թրք.
տիշ
«
ատամն»։
Հիւնք. հա֊
մառօտուած
ասլաոաժ
բառից։
Յակո֊
բեան,
Բիւզանւդիոն
^
743
հյ.
ս ա ր ,
դար,
ասոր,
թուրա,
արաբ.
\
շԼ
էսք,
եբր.
՚
ցուր
«
լեռ, ժայռ»
բառերի
հետ։
Ր Յ է ա ե Յ Ո ^
ՀԱ 1908, 213 հնխ.
§
՚
հ 6 1
«
դատարկ
լինել»
արմատից։
ԳԻՌ.-Ալշ. Մշ.
ժեո-քար,
Երև. Վն. ննխ.
(
վերջինը Կովկասից փոխառութեամբ)
ժեռ­
ք՛ար,
Ախց.
Ժառ։
*
Ժ Ա Ն Գ
(
գրուած նաև
Ժանկ / ո
հլ. «մետա­
ղի վրայի ժանգը» Եզեկ. իդ. 6 — 12, Ոսկ. չհ.
ա, 29. «քարի մամուռ» Ագաթ, «երևիլ,
բոյ–
սի մի տեսակ հիւանդութիւն» Գ, թագ,
ը. 37.
Աղ, հէ, 46. «կեր ցաւ, քաղցկեղ» Սարդ, ճա–
որնտ. «թոյն, սպանիչ մ ահ ա դեղ» Եւագր Ոսկ,
յհ. ա. 15. Կոչ, Ագաթ, որից
ժանգաբեր
Կոչ.
Ժանգախառն
Կոչ.
ժանգակեր
Սիր. իթ. 13,
Ագաթ,
ժանգանար
Յկ. ե. 3.
ժանգաւոր
Կոչ.
154.
ժանգոտիլ
Սիր. իթ. 13. Ոսկ. մ. բ. 22.
ժանգել
«
ժանգով պատել» Տաթև. ամ, 312.
ժանգեալ
«
ժանգոտած»
(
չունի ԱԲ) Տաթև. ձմ.
կե, կթ (երկիցս),
անժանգ
Տօնակ. Վրդն.
գան.
երկ աթաժանգ
ԱԲ.
ժանգաո
«
երևիլով
վնասուած
(
բոյս)» Ագաթ, ևն։
֊
Պհլ.
*23
Ո§
ձևից,
որ աւանդուած չէ,
բայց կան պրս.
~՝–՝յ
2 3
Ո§,
23
Ո§
«
ժանգ»,
ձՏձՀ
23
Ո§3
«
ցորենի
վատ
հիւանդութիւն, ժանգ», բելոլճ.
23
Ո§
«
ժանգ»,
քրդ.
26
Ոե
«
ժանգ»,
26
Ոե ցՄէ ա
«
ժանգոտիլ».
Fonds A.R.A.M